Калі наступіў апошні дзень Лета, ёй прыйшлося пакінуць Зямлю і перадаць кіраванне Восені.      Залатакудрая чараўніца Восень тут жа адгукнулася на кліч Яснага Сонейка і спусцілася з нябёсаў на Зямлю. Яна заўважыла ў школах мноства дзетак з букетамі кветак і ў прыгожай адзежы. "Пачаўся навучальны год", – зразумела Восень і вырашыла, што ёй трэба зрабіць усё, каб дзеці не адцягвалі ўвагу на летнія забаўкі і маглі спакойна заняцца вучобай.
     "Астуджу-ка я трохі паўночную зямлю", – вырашыла Восень і паліла яе дажджавой вадой. Затым яна сабрала пералётных птушак і загадала ім па чарзе ляцець на поўдзень. Лясным звяркам чараўніца загадала рыхтавацца да прыходу Зімы.
     – Вы ж ведаеце, які снег і мароз прыносіць з сабой Зіма, збірайце хутчэй усю ежу, якая яшчэ засталося ў лесе, і складайце ў свае сховішчы, – сказала Восень.
     – Як яна напалохала ўсіх! – абурылася Яснае Сонейка, агледзеўшы абшары паўночнай зямлі, ахінутыя шэрымі аблокамі. – Ляці, мой сыночак, супакой жыхароў, падары ім яшчэ трохі цяпла і яркага сонечнага святла, – загадала яно сонечнаму праменю па імені Верасень. А ён з радасцю пагадзіўся і паляцеў саграваць і асвятляць паніклую ад наляцеўшых халодных дажджоў Зямлю.
     – Сустракайце сонечнае святло, а вы хмары – выбірайцеся з неба! – крыкнуў Верасень і асвятліў Паўночны лес, азёры і рэкі, палі і сенажаці.
     – Мая мама Яснае Сонейка загадала падарыць паўночнай зямлі яшчэ трохі летняга цяпла, – сказаў ён чараўніцы Восені.
     – Калі мама загадала, то няхай так і будзе, – пагадзілася яна.
     Пералётныя птушкі былі радыя Верасню. Цяпер, калі надвор'е наладзілася, ім можна было спакойна, не спяшаючыся, па чарзе, чародамі ляцець на поўдзень.
     Дрэвы ў лесе таксама павесялелі. Але іх лісце ўжо паспела пажоўкнуць ад халодных дажджоў і пачало абсыпацца.
     – Гэта маё золата! – цешылася Восень, гледзячы на яркі барвовы дыван, які выслаў зямлю. – Не плач, Паўночны лес, я дазваляю тваім раслінам трохі пагрэцца на Сонейку.
     І тут здарыўся цуд! Калі ўзрадаваныя дрэвы стрэслі з сябе халодныя дажджавыя кроплі, па лесе паляцелі тонкія серабрыстыя павуцінкі.
     Нездарма кажуць, што калі павуцінне сцелецца па раслінах, тое гэта да цяпла.
     Але прайшло толькі два тыдня, і неба зноў атулілася шэрымі хмарамі. Сонечным праменям стала цяжэй прасочвацца скрозь іх да Зямлі.
     Верасень быў не рады гэтаму, ён шукаў любы спосаб, каб угаварыць Восень адвесці з неба дажджавыя хмары:
     – Яшчэ не ўвесь ураджай прыбраны з палёў і агародаў, у садах на дрэвах засталіся вісець плады, – казаў ён Восені.
     І тая згаджалася на дзень ці на два адагнаць з неба агідныя дажджавыя хмары. У гэтыя сонечныя дзянькі сельскія жыхары спяшаліся прыбраць з палёў і агародаў рэшткі ўраджая, а звяры ў лесе хавалі ў сваіх каморах арэхі і сушоныя грыбы.
     Дваццаць дзевяць дзён цёплы сонечны прамень па імені Верасень гасцяваў на Зямлі. Але вось наступіў яго апошні трыццаты дзень, і Верасень паляцеў на неба да Яснага Сонейка.
     
     Рисунок
     Молочков В., ученик 2 "Г" класса. МБОУ г. Иркутска СОШ №31. Работа: Осенние березы. Руководитель: Стремедловская Л.В.
     
     
      Гэта казка на рускай мове