А чараўніца Восень не збіралася адлятаць. Для працы на паўночнай зямлі ў яе заставаўся яшчэ шэсцьдзесят адзін дзень.Нягледзячы на тое, што халодныя дажджы не падабаліся нікому, яны былі патрэбныя самай зямлі. Ёй трэба было насычыцца дажджавой вадой перад зімовымі халадамі, каб увесну аддаць усю яе раслінам. Дрэвы і трава паступова прывыклі да такога надвор'я і ўжо не смуткавалі. Восень загадала ім спакойна рыхтавацца да зімовай спячкі.      – Абляцелая лістота дапаможа вашым карэньчыкам, яна захавае цяпло, – казала раслінам Восень.
     Пералётныя птушкі паступова адляцелі ў месцы сваіх паўднёвых зімовак. З птушак у паўночным лесе засталіся толькі самыя трывалыя, тыя, хто не баяўся моцнага марозу і ўмеў здабываць сабе ежу ў Зімовы час.
     Восень не здзівілася прылёту малодшых сыноў Яснага Сонейка – спачатку Кастрычніка, а затым Лістапада. Яна разумела, што акрамя дажджоў, паўночную зямлю трэба трохі саграваць і асвятляць сонечнымі прамянямі. Без цяпла і святла загіне жыццё. Таму Восень дазваляла сонечнаму святлу час ад часу асвятляць і трохі саграваць расліны і ўсё жывое. “А як жа дзеці? – спытаеце вы. – Як праходзіць іх вучоба ў школе?”
     У дзяцей усё ў парадку. Яны скончылі першую чвэрць і пагулялі трохі на восеньскіх канікулах. У іх ёсць цёплая адзежа, парасоны і добры настрой. Яго ім не сапсуе ніякае дрэннае надвор'е, бо дзеці ўмеюць радавацца і весяліцца!
     
     Рисунок
     Парфентьева В., ученица 4 "Б" класса. МБОУ г. Иркутска СОШ №31. Работа: Осень… Мы вместе…. Руководитель: Юрмина Л.О.
     
     
      Гэта казка на рускай мове