Наступіў апошні дзень кіравання Восені. Яна, развітаўшыся з паўночнай зямлёй і яе насельнікамі, паляцела дахаты. Наперадзе ўсіх чакала вельмі халоднае падвор’е, якое прыносіць з сабой чараўніца Зіма, прыгажуня ў беласнежным уборы з бліскучай ледзяной каронай у пухнатых белых валасах.      Зіма, не спяшаючыся, увайшла ў свае зямныя валадарствы на тры зімовыя месяцы, а гэта дзевяноста дзён. Аглядаючы абшары паўночнай зямлі, яна падумала, што трэба хутчэй пакрыць лёдам ваду ў лясным возеры, каб дзеці маглі пакатацца па яскравым тоўстым лёдзе на каньках. А яшчэ добра было бы засыпаць снегам лясы і сенажаці для аматараў лыжных шпацыраў. Вось толькі пра тое, як будуць адчуваць сябе жывёлы і птушкі ў такім заснежаным заледзянелым лесе, ці не прамерзнуць карэньчыкі раслін, чараўніца не падумала.
     – Гэй, Мароз, ты заснуў, ці што? – крыкнула Зіма, калі падышла да ляснога возера. –Трэба пакрыць лёдам возера!
     – Я ўжо ў дарозе, хутка буду ў вас! Усё зраблю! – пачуўся здалёку рыпучы голас Мароза.
     Пачуўшы галасы Зімы і Мароза, Паўночны лес здрыгануўся ад нечаканасці.
     – Добры дзень, Зіма! – зашумелі дрэвы. – Калі ласка, не марозь нас, бо мы загінем!
     – Не хвалюйцеся, я зараз атулю зямлю ў лесе цёплым дываном са снегу, а вам падару бліскучыя беласнежныя футры, – супакоіла іх Зіма.
     – Гэй, Завея, прыгані-ка ты з маіх паўночных валадарстваў белыя снежныя хмары, ды пакліч з сабой сяброўку Віхуру! – крыкнула Зіма.
     – Будзе выканана, спадарыня, – адгукнулася звонкім ледзяным голасам Завея.
     Яснае Сонейка з касмічнай вышыні назірала за Зімой, а даведаўшыся, што яна жадае замарозіць лес і возера, падумала, што паўночная зямля ад нястомных выхадак Зімы можа вельмі хутка ператварыцца ў вечную мерзлату. "Трэба паслаць на Зямлю маіх дзяцей: Снежань, Студзень і Люты, – вырашыла Сонейка. – Яны змогуць хаця бы крышачку свайго цяпла і сонечнага святла падарыць раслінам, жывёлам і людзям".
     – Ляціце да паўночнай зямлі, –загадала Сонейка чароўным сонечным прамяням. – Не дазвольце Зіме загубіць там жыццё, змагайцеся з Завеяй і Віхурай, уціхамірвайце Мароз, дарыце на радасць жыхарам паўночнай зямлі сонечныя дні.
     Першым на Зямлю прыляцеў сонечны прамень па імені Снежань.
     "Так, тут марозна, дымок струменіцца з труб, значыць, у хатах печкі топяцца. Студня замерзла, трэба ваду ў ёй размарозіць. Сабака ў будцы курчыцца, дзяўчынка са школы бяжыць, празябла, сагрэю іх". Чароўны сонечны прамень падляцеў да акна хаты, куды ўвайшла школьніца, і зазірнуў у яго: "Шкло пакрыта ледзянымі ўзорамі… Эх, Мароз, як акно замарозіў!" – здзівіўся Снежань і на радасць дзятве падмаляваў узоры на шкле сваімі зіхатлівымі серабрыстымі фарбамі.
     "А лес увесь паўкрываны снегам, возера заледзянела, лёд такі тоўсты, што можна коўзацца па ім на санках!" – разважаў чароўны сонечны прамень, пралятаючы над Паўночным лесам.
     Нездарма кажуць, што ў Снежні Зіма сцеле белыя палотны, а Мароз праз рэкі наводзіць масты.
     Усе трыццаць адзін дзень Снежань дапамагаў паўночнай зямлі. Насілу прабіваючыся скрозь снежныя хмары, ён асвятляў і трохі саграваў яе. Перад Новым годам Снежань з радасцю дапамагаў людзям рыхтавацца да свята, прыбіраў іскрыстым чароўным дожджыкам навагоднія Ёлачкі. Сонечны прамень нават здолеў сустрэць Новы год у апошні дзень сваёй працы на Зямлі і пацешыцца разам з дзецьмі іх падарункам ад Дзеда Мароза.
     У першы дзень Новага года яго на Зямлі змяніў сонечны прамень па імені Студзень.
     – Прывітанне, брат! – крыкнуў Снежань, адлятаючы. – Працягвай святкаваць навагоднія і калядныя святы разам з жыхарамі паўночнай зямлі. Дары ім сонечны настрой!
     Як жа былі рады сонечныя прамяні па імені Снежань і Студзень пагуляць з крыштальнымі сняжынкамі на навагодніх ёлачках, а Дзеду Марозу і Снягурцы размаляваць перламутравымі бліскаўкамі іх навагоднія ўборы! Колькі радасці і шчасця адлюстроўвалася ў гэтыя навагоднія і калядныя дзянькі ў вачах і ўсмешках малянят! А навагоднія зорачкі? Яны таксама, спусціўшыся з нябёсаў на верхавіны ёлачак, зіхацелі і пераліваліся ў прамянях сонечнага святла.
     Увесь адведзены Студзеню час, а гэта трыццаць адзін дзень, ён дарыў радасць і сонечнае святло паўночнай зямлі. І хоць яму было цяжка спрачацца з Зімой, з яе памочнікамі: Марозам, Завеяй і Віхурай, Студзень, як мог, ратаваў расліны ад прамярзання, саграваў іх сцёблы ў кароткія сонечныя дні.
     Апошнім на Зямлю спусціўся чароўны сонечны прамень па імені Люты.
     – І ты прыляцеў? Што ж, свяці, як зможаш, я ўжо трохі стамілася ад працы, – сказала яму пры сустрэчы Зіма.
     Люты змог болей, чым яго браты – Снежань і Студзень, падарыць сонечных дзён людзям, жывёлам і раслінам. Хаця, Завея і Віхура часам яшчэ ўладкоўвалі ў лесе і на палях зімовы перапалох – намяталі гурбы, дзьмулі ў печкавыя трубы, скуголілі страшнымі галасамі, палохаючы дзяцей. Але Люты ўсё мацней і мацней свяціў і саграваў зямлю, так, што ў апошнія дні яго працы на пагорках з'явіліся чорныя праталіны адталай зямлі.
     "Трымайся, Люты, я хутка прыйду да цябе на дапамогу!" – такі паветраны ліст з залётным Цёплым Ветрыкам паслала сонечнаму прамяню чараўніца Вясна. "Я трымаюся! Мне засталося працаваць на Зямлі трынаццаць дзён, а потым прылятайце вы!" – паслаў Вясне адказ чароўны сонечны прамень.
     І вось наступіў апошні дзень яго працы.
     – Бывай, Люты, я адлятаю, – сказала яму Зіма.
     – Бывайце, я таксама лячу дадому, – адказаў сонечны прамень.
     І яны разляцеліся. Зіма разам са сваімі памочнікамі паляцела на Крайнюю Поўнач, там, дзе яе чакалі слугі ў шыкоўным ледзяным палацы. А Люты паляцеў у касмічныя далечыні да Яснага Сонейка і братоў – чароўных сонечных прамянёў, імёны якіх вы ўжо ведаеце. Гэтыя імёны супадаюць з назвамі зямных месяцаў года, а іх даўжыня – з колькасцю дзён, якія праводзяць кожны з чароўных сонечных прамянёў на Зямлі.
     
     Рисунок
     Саурина Д., 3 класс. МБОУ ДО СЮН г.Кузнецка. Работа: Рождественские гости. Руководитель: Мелентьева Н.Д.
     
     
      Гэта казка на рускай мове