Новыя Таніны школы і старая Коліна школа - Произведения Татьяны Домарёнок-Кудрявцевой
Новыя Таніны школы і старая Коліна школа
Новыя Таніны школы і старая Коліна школа
Надышла восень, і ў дзяцей пачаўся новы навучальны год. Колю пашанцавала, яго мама не перавяла ў новую школу, а Тані прыйшлося прывыкаць да незнаёмых абставін у школе №16, знаёміцца з дзецьмі і настаўнікамі. Ды і музычная школа ў яе памянялася. Цяпер гэта была школа №5, якая размяшчалася на вуліцы Харкаўскай. Дабірацца да яе трэба было на тралейбусе. Навучальны графік у дзяўчынкі стаў складаней і нашмат ушчыльненым, чым быў раней.      Вось так новая кватэра змяніла жыццё дзяцей. Коля працягваў ездзіць у сваю старую любімую школу №12 на вуліцу Мяснікова, а Таня імкнулася ўсё паспяваць у дзвюх новых школах.
     Іх бацькі зусім не ўнікалі ў вучобу дзяцей, ды і часу на гэта ў іх не было. Мама ўсё гэтак жа працягвала працаваць дворнічыхай, хаця гэта праца не прыносіла сям'і вялікага матэрыяльнага прыбытку. А тата, як мог, стараўся зарабляць, з раніцы да вечара прападаў на сваёй працы.
     Паступова бацькі "абжывалі" новую кватэру. Як жа гэта ў іх атрымлівалася, калі ў сям'і было трое дзетак? Такое ж, падобнае становішча ў той час было ва ўсіх суседзяў, дзе падрасталі дзеці. Мама Тані і Колі эканоміла на ўсім, каб мець магчымасць выплачваць грошы за новую мэблю, набытую ёю ў крэдыт. Новыя ложкі і канапа, кухонная шафа ў новай кватэры былі вельмі патрэбныя. Хаця, у маленькай шасцімятровай куханьцы шмат мэблі не змяшчалася, але кухонны стол і табурэткі былі неабходны.
     Дзеці радаваліся ўсяму новаму, што з'яўлялася ў іх жыцці. Аднак тата часам бурчэў на маму, адчытваючы яе за набытыя ў крэдыт халадзільнік, пральную машыну, а потым і найновы па тых часах чорна-белы тэлевізар "Зорка". У гэтага тэлевізара, выпушчанага ў канцы шасцідзесятых гадоў на Мінскам радыёзаводзе, ужо быў даволі вялікі экран, а калі што здаралася, Коля мог сам замяніць у ім засцерагальнік, які паперагараў.
     – Навошта ім гэта трэба? – лаяў тата маму, калі яна купіла дзяцям радыёлу з прайгравальнікам для пласцінак.
     Але якая ж была радасць для дзяцей, калі яны адшуквалі патрэбную хвалю і чулі голас дыктара ці прыгожую музыку! Ды і пласцінкі, хаця, самыя танныя, гнуткія з ПВХ-плёнкі, часам з'яўляліся ў іх кватэры. З таго часу галасы Раберціна Ларэцці, Уцёсава, Абадзінскага загучалі ў дзіцячых сэрцах…
     Вакол новых дамоў кожную вясну расцвіталі сады. Дзякуючы розуму людзей, якія пабудавалі гэты мікрараён, некранутымі пасля зносу старых драўляных хат засталіся фруктовыя дрэвы. Таня вельмі любіла белыя вясновыя сады. Акно пакоя, дзе яна адпачывала і рабіла ўрокі, глядзела прама ў сад. Увесну водар квітнеючых вішань, яблынь, язміну і бэзу напаўняў пакой…
     Аднойчы ў школе на ўроку фізікі дзяўчынка ўпершыню пачула песню "Girl" у выкананні легендарнага ансамбля Бітлз. Малады настаўнік фізікі паціху ўключыў магнітафон у падсобцы, і па класе палілася музыка. Таня сядзела за апошняй партай, прама поруч падсобкі. Гэта музыка зачаравала яе, прымусіўшы трапятаць дзіцячае сэрцайка.
     – Коля! Я чула ў школе цудоўную музыку, гэта нейкі цуд! – захаплялася яна, вярнуўшыся дадому пасля ўрокаў.
     – Якую музыку? – перапытаў брат.
     – Там юнакі ігралі на гітарах, але гук быў незвычайным, звонкім, мелодыя неапісальная, толькі спявалі песню на англійскай мове.
     – Так гэта ж Бітлз, англійскі вакальна-інструментальны ансамбль, – здагадаўся брат. Ён ужо дзесьці ў кагосьці чуў песні гэтай чацвёркі, і ведаў пра велізарную папулярнасць ансамбля. – Яны іграюць не на простых гітарах, а на электронных, – растлумачыў ён сястры.
     – Электронных? А яны якія? – спытала дзяўчынка.
     – Хутка ўбачыш, – заінтрыгаваў брат сястру…
     Па вечарах у вольны час Коля часта кудысьці знікаў. І не выпадкова. Да зімы ён паказаў сястры і сваім дваровым сябрам самаробную электрагітару з драўлянай дошкі. На ёй нават можна было штосьці сыграць! У папулярным часопісе "Радыё" была апублікавана серыя артыкулаў на тэму "Як зрабіць электрагітару сваімі рукамі", якая дапамагала яму ў працы над гітарай.
     У той час некаторыя ўмельцы спрабавалі самі майстраваць электрагітары, таму што цікавасць да электроннай музыкі ў моладзі была вельмі вялікай. Але купіць сапраўдную фірменную электрагітару было вельмі цяжка.
     – Якая цікавая гітара! – сказала Таня, калі брат прынёс у кватэру сваё "тварэнне".
     Іграць на новай гітары Коля не збіраўся і неўзабаве падарыў яе свайму школьнаму сябру, той вучыўся ў музычнай школе і выпрасіў новы самаробны інструмент у Колі.
     
      Гэты аповед на рускай мове
29.08.24