Танька, ідзі сюды! Глядзі, што я прыдумаў! – крычаў сваёй пяцігадовай сястрычцы хлопчык гадоў шасці. Там, у павеці, у самым канцы двара, ён штосьці змайстраваў і жадаў, каб сястрычка ацаніла яго працу…      Гэта быў выдатны панадворак. Ён быў абкружаны з двух бакоў даваеннымі аднапавярховымі драўлянымі дамамі. У кожным доме жыло па шэсць, а то і па восем сем'яў. Усе вокны былі з аканіцамі. Дамы злучаліся пад прамым вуглом. Гэта было скрыжаванне вуліц Розы Люксямбург і Клары Цэткiн. На вуглу дамоў стаяла калонка, адкуль жыхары дамоў бралі ваду. З трэцяга боку панадворак абрамлялі старыя адрыны, за якімі віднеўся сад, маліннік. Там жыў багаты чалавек, акцёр Уладзімір Дзядзюшка. У яго былі дзве машыны, па тых часах – вялікая раскоша. З апошняга боку панадворка размяшчаўся агарод: штук дзесяць градак, на якіх жыхары кватэр вырошчвалі салату, лук, моркву, кроп на зеляніну. Дрэвы ў панадворку былі велізарныя, а па сярэдзіне стаяў драўляны стол з лаўкамі, вакол якога раслі шыкоўныя кусты белых руж...
     – Так, я ўжо іду! – крыкнула ў адказ Танька. Яна на хаду саскочыла з арэляў, прывязаных моцнай вяроўкай да самай тоўстай галінкі старой таполі, і пабегла да брата на іншы канец двара.
     У цішыні летняга дня ў гэтым двары часам прарываўся голас шпака, які сядзеў каля шпакоўні на верхавіне клёна. Такім чынам ён імкнуўся засцерагчы сваю сям'ю – шпачыху і птушанят, якія нядаўна прадзяўбліся з яек у гняздзе, ад няпрошаных гасцей. Маўляў, я тут сяджу, тут мая тэрыторыя і мая хата, а вы не замінайце мне і маёй сям'і. Бадай, нікога, акрамя дзяцей у адрыне, паблізу цяпер не было. Але магчыма, што асцярожны шпак сачыў за ўсім, што адбывалася ў двары, абкружаным дзвюма старымі драўлянымі дамамі, павецямі і агародам.
     Ва ўваходзе ў дашчатую павець, трэццюю па падліку з дзесяці, сядзеў хлопчык і трымаў у руках нейкую незразумелую штуковіну. Гэтыя павеці служылі своеасаблівым плотам, які агароджваў іх двор ад суседняга двара.
     – Бачыш, што я зрабіў? Гэта пісталет. Ён можа страляць, – Колька нацягнуў рызінку на дуле пісталета і стрэліў.
     – Плі! – крыкнуў хлопчык.
     – Гэта патрон? – спытала спалоханая Танька.
     – Не бойся, не заб'е. Гэта "прабой".
     "Прабой" аказаўся зробленым з кавалачка сагнутага дроту.
     – Ты такім не страляй па людзях, – сказала асцярожная Танька. – А то будзе балюча.
     – А я і не страляю, – апраўдваўся Колька. – Я ж не фашыст нейкі.
     Хлопчык ізноў стрэліў і патрапіў у дрэва.
     Таньке ўсё гэта надакучыла, і яна ўжо хацела ісці дамоў. Але тут рыпнула сярэдняя з трох уваходных дзвярэй даваеннага драўлянага аднапавярховага дома, і на ганку з'явіліся дзеці – Людка, Сярожка і Ігарок.
     Усе яны жылі ў другім ганку дома, у той час як Колька з Танькай пражывалі ў трэцім.
     – Дзе вы былі? – спытала Танька. – Глядзіце, што Колька зрабіў!
     – Ого! – захапіліся хлопчыкі. – А нам дасі пастраляць?
     – Вядома дам, толькі па адным патроне. – Колька дастаў з кішэні "прабоі" і падзяліўся з сябрамі.
     – Ух ты! – захапляліся дзеці, страляючы па павецях з самаробнага пісталета.
     Сярожка заўважыў, як праз двор прайшоў руды кот, нацягнуў рызінку, прыцэліўся і ўжо хацеў стрэліць. Але Колька яго спыніў:
     – У ката нельга страляць, бо ён жывы. Мы ж не фашысты.
     – Правільна, – падтрымала яго Людка, яна расла вельмі добрай дзяўчынкай, любіла катоў і сабак, наогул, усіх жывёл, якія жылі ў двары.
     Сярожка паслабіў рызінку, меркаванне сяброў для яго было законам…
     У той пасляваенны час цацак у Тані з братам было вельмі мала: толькі яе зробленая з анучы лялька з пластмасавай галавой, драўляны конь-качалка, кубікі, мяч, ваўчок. Можа таму Колька рана навучыўся майстраваць. Той самы драўляны пісталет і рагатку ён змайстраваў яшчэ да школы.
     
      Гэты аповед на рускай мове