Я не буду знаёміць вас з жыхарамі ўсіх хатак нашага гарадка, – вырашыў Папугай. – А толькі распавяду пра іх. Вось гэта хатка Ластаўкі, – Папугай паказаў на белую хатку з бліскучым чорным дахам. – Старэйшыя дзеці выраслі і паляцелі з татам на поўдзень. А мама не паляцела, засталася з малодшым птушаняткам, таму што яно моцна захварэла. Іх адшукаў чароўны Гномік і пасяліў у гэтай хатцы. Сынок Ластаўкі ўжо практычна здаровы, я нядаўна наведаў іх. Але ластаўкі – вельмі далікатныя птушкі, яны не вытрымаюць моцны мароз і могуць загінуць, таму будуць жыць у сваёй хатцы да вясны.      – А вунь у той карычневай хатцы жыве сабака па мянушцы Дзік. Зойдзем да яго ў госці, – прапанаваў Папугай і паляцеў наперад. Гоша з Васькам паспяшаліся ўслед за ім.
     Калі ж яны падышлі бліжэй, то заўважылі, што сабака ляжыць, прыхінуўшыся да сцяны хаткі, і ўважліва вывучае кагосьці. Справа ў тым, што недалёка ад яго, на дрэве, сядзела маленькая вавёрачка і гуляла з шышкай. Яе пухнаты хвост звісаў уніз, а кароткія вушкі тырчалі ўверх. Вавёрачка была так захоплена гульнёй, што, здавалася, нават не заўважала накіраваны на яе позірк Дзіка.
     – Прывітанне, дружа! – крыкнуў Папугай, падляцеўшы да сабакі і ўсеўшыся на расчыненыя дзверы хаткі.
     – А, гэты ты, Папугай! – Дзік, неахвотна, падняўся з месца і пацягнуўся, растапырыўшы лапы.
     Прыемны адпачынак на свежым паветры размарыў яго, а вавёрачка ўладкавала цікавае прадстаўленне.
     – Паглядзі, як Рыжуха па-майстэрску выцягвае арэшкі з шышкі. Ты так зможаш? – звярнуўся Дзік да Папугая.
     – Змагу! Што тут умець, гэта вельмі проста, – пахваліўся Папугай. – Ты лепш паглядзі, каго я да цябе прывёў? Пазнаёмся, гэта мае новыя сябры – Гоша і Васька.
     Толькі цяпер Дзік заўважыў вараняня і ката, якія схаваліся за дзвярамі. Ён падышоў бліжэй да незнаёмцаў, каб абнюхаць іх.
     – Яны прыемна пахнуць, я буду сябраваць з імі, – сказаў Дзік, паглядзеўшы ў вочы кату і вараняняці.
     Гоша і Васька не здзівіліся таму, што сабака знаёміцца з імі такім чынам. Яны толькі ўсміхнуліся ў адказ Дзіку.
     – Як ты тут, здаравееш? – спытаў Папугай.
     – Я ўжо амаль здаровы, галава не кружыцца, ды і слабасць прайшла, – адказаў сабака.
     Папугаю была добра вядомая гісторыя Дзіка. Раней ён жыў у гаспадара ў прыватнай хаце на ўскрайку вялікага горада. Дакладней, хатай для яго была сабачая будка ў двары каля плота. Шмат гадоў Дзік служыў ахоўнікам гаспадара, яго хаты і куратніка ад лясных злыдняў. Але, пастарэўшы, сабака стаў горш чуць і аднойчы ўначы не ўгледзеў зладзейку Лісу, калі тая пракралася ў куратнік і выкрала курыцу. Гаспадар, заўважыўшы згубу, у першы раз прабачыў сабаку. Але неўзабаве гэты крадзеж паўтарыўся, і тады гаспадар раззлаваўся і выгнаў старога сабаку са свайго двара. Галодны і змучаны Дзік блукаў па акрузе, прасіўся да іншых гаспадароў, але ніхто не ўзяў яго да сябе. Ва ўсіх былі свае дваровыя сабакі, і Дзік аказаўся нікому не патрэбны. Зразумеўшы, што тут яму не знайсці прытулку, стары сабака ўвосень адправіўся шукаць шчасце ў горадзе.
     Гарадскія вуліцы былі запоўнены машынамі і людзьмі, днём і ўначы вакол стаяў неверагодны шум і гам. Дзік хутка стамляўся і ад голаду нават траціў прытомнасць. Хтосьці з прахожых, заўважыўшы схуднелага хворага сабаку, шкадаваў яго і прыносіў яму трохі ежы. Але восень змянілася ледзянымі дажджамі і снежнымі завірухамі. Баючыся зусім змерзнуць, Дзік хаваўся ў падвалах старых дамоў ці пад галінамі высокіх елак у парках. Аднойчы ён схаваўся на начлег пад Ёлкай у скверы каля хаты Алесі. І тут яму нечувана пашанцавала. Маленькі чароўны Гномік пашкадаваў яго і адправіў на папраўку ў Чароўную краіну. Там яго сустрэлі іншыя чароўныя гномікі, аблашчылі, накармілі і пасялілі ва ўтульнай хатцы. Параіўшыся з гномікамі, чароўная Фея вырашыла, што Дзік застанецца жыць у гарадку, дзе ніхто не асмеліцца яго крыўдзіць, таму што сабака заслужыў спакойнае жыццё ў старасці.
     – Вы надоўга да нас? – спытаў Дзік у ката і вараняняці.
     – Не, мы тут будзем жыць нядоўга, – адказаў кот Васька.
     – Прыходзіце да мяне ў госці, я ўжо здаровы і магу пагуляць з вамі, – сказаў Дзік.
     – Добра, – пагадзіўся кот, а Гоша толькі, моўчкі, узмахнуў крылом.
     Яму, у адрозненне ад ката, было зусім не цікава вадзіцца з сабакам, які стары і хворы, дрэнна чуе і не можа хутка бегаць. Кот жа выдатна разумеў Дзіка, таму што бачыў, як старэла бабуля, у якой ён раней жыў, і таму шкадаваў старых.
     Афрыканскі Папугай быў вельмі добра выхаваны, ён паважаў усіх жыхароў чароўнага гарадка. Ніколі ў гутарках ён не сказаў Дзіку ніводнага крыўднага слова. Цяпер Папугай толькі пажадаў сабаку хутчэйшай папраўкі і, развітаўшыся з ім, павёў вараняня з катом далей па вуліцы на сустрэчу з жыхарамі іншых маленькіх хатак.
     
      Гэта казка на рускай мове