Ён хворы, яму трэба паздаравець, а я буду яго забаўляць", – вырашыў Мяўка. На наступны дзень з самай раніцы ён ужо быў побач з Гарэзам. А той трохі адужэў, павесялеў. Цяпер малому хацелася лепш пазнаёміцца з хатай, у якую ён патрапіў.      – Не хвалюйся, тут табе будзе добра, – сказаў яму Мяўка. – У гэтай хаце цёпла і ўтульна. Ты рады, што сустрэўся са мной?
     – Так, – адказаў Гарэза, чапаючы Мяўку за руды хвосцік. – Ён трохі даўжэйшы за мой і не чорнага колеру, – маленькі коцік выявіў сваю непадобнасць з катком.
     – Я старэй за цябе, таму і хвосцік даўжэйшы, – растлумачыў Мяўка. – А яшчэ ты ўвесь чорны, толькі спераду белы, а я ўвесь залаты! – пахваліўся Мяўка. Але ўбачыўшы, як нахмурыўся ад крыўды Гарэза, каток, тут жа, дадаў:
     – Колер поўсці нічога не значыць, галоўнае – гэта тое, што мы – сябры! Так?
     – Так, – пацвердзіла кацяня.
     – Ведаеш, я вельмі чакаў цябе, мне было сумна, – прызнаўся Мяўка.
     – Мне таксама было дрэнна, вельмі дрэнна, – мяўкнуў Гарэза.
     – Але ты павінен мяне ва ўсім слухацца, так казала Насця.
     – Добра, – пагадзіўся Гарэза. – Мне цяпер хочацца куды-небудзь заскочыць і што-небудзь цікавае пабачыць, – нясмела папрасіў ён.
     – Скачы на кухоннае акно, толькі асцярожна, – прапанаваў Мяўка і першым узлез на падаконнік. Кацяня няўпэўнена рушыла ўслед за ім.
     – Гэта вуліца, там стаяць дамы, і ходзяць людзі, – растлумачыў Мяўка, – а яшчэ далей, за дамамі, на плошчы, я бачыў Ёлку, яна вельмі высокая і ўся пераліваецца рознакаляровымі агеньчыкамі.
     – А я таксама бачыў елку, яна расце ў двары, дзе я жыў раней. Але яна не свяцілася.
     – У нашай хаце таксама стаіць навагодняя Ёлачка, – успомніў Мяўка. – Насця яе ўжо ўпрыгожыла. Пабеглі, я табе пакажу, якая яна прыгожая, – узрадаваўся руды каток, што можа пацешыць сябра. Ён жыва саскочыў з падаконніка і пабег у іншы пакой. Следам за ім панеслася чорна-белае кацяня.
     – Бачыш, якая яна чароўная! Насця кажа, што Ёлачка падобная на прынцэсу з навагодняй казкі. Аднойчы яна чытала мне казку пра такую прынцэсу.
     – Як цікава! – захапіўся Гарэза. – Ён з цікаўнасцю разглядаў Ёлачку, бліскучыя цацкі, які звісалі з яе галінак, перламутравы дожджык. Кацяня ўзіралася ва ўсе казачныя прадметы, якія бачыла першы раз у жыцці і не магло адарваць ад Ёлачкі свайго здзіўленага позірку!
     – Я чакаю, калі Насця ўключыць ілюмінацыю, яна абяцала гэта зрабіць на Новы год, – паведаміў Мяўка, хоць сам яшчэ не да канца разумеў, калі гэта адбудзецца. Бо спачатку ён думаў, што кацяня – яго навагодні падарунак, але гэта аказалася не так.
     Але вось выпадкова Гарэза пацягнуў за бліскучую гірлянду, і яна звалілася з Ёлачкі на падлогу, на шчасце не паваліўшы туды ж саму навагоднюю Ёлачку.
     – Асцярожна! – спалохаўся Мяўка. Толькі было позна. Гірлянда ляжала на падлозе і чакала далейшых дзеянняў няўрымслівых кацянят. А яны жыва прыдумалі новую забаву. Закруціліся ў бліскучую стужку гірлянды. Ох, і гарэзы ж! Убачыць Насця, будзе ім за гэта!
     Пачуўшы незразумелы шум, у пакой зазірнула Насця.
     – Хто гэта? – пажартавала дзяўчынка, з усмешкай разглядаючы мыскі кацянят, якія выглядвалі з бліскучай навагодняй гірлянды. – Мяўка і Гарэза! Вы ўладкавалі навагодняе прадстаўленне? Малайчыны. Толькі не ўздумайце маю Ёлачку зваліць на падлогу. Ану, вылазьце з-пад яе!
     За гульнёй кацяняты не заўважылі, як выпадкова апынуліся пад Ёлачкай, пад яе зялёнымі лапкамі. Ледзь-ледзь і звалілі б яе на падлогу, вось тады была б бяда. Але, усё абыйшлося. Выкараскаўшыся з-пад зялёных галін, сябры звярнулі ўвагу на Дзеда Мароза і Снягурку, якія хаваліся пад Ёлачкай.
     – Яны цацачныя, не сапраўдныя, – сказала Насця. – Сапраўдныя Дзед Мароз і Снягурка цяпер развозяць усім навагоднія падарункі. Я вельмі чакаю, што яны да нас таксама зазірнуць, – сказала яна, неяк загадкава паглядзеўшы на кацянят.
     "Вось тады і прыйдзе Новы год", – нарэшце зразумеў Мяўка.
     
      Гэта казка на рускай мове