Раніцай трыццаць першага снежня напярэдадні Новага года Маша выйшла ў двор і падышла да сваёй названай сястрычкі Сонечкі.      – Якой ты стала прыгажуняй! – сказала Маша. – Усе твае ўпрыгожванні зяюць і пераліваюцца. Табе падабаецца быць навагодняй Ёлачкай?
     Сонечка збянтэжылася ад такіх слоў. Яна ўжо даўно прывыкла да таго, што бацькі Машы ўпрыгожваюць яе да Новага года. Няўжо Маша зайздросціць ёй?
     Дзяўчынка пакратала бліскучыя шары, хлапушкі, зорачкі, якія звісалі з галінак Ёлачкі, і зазірнула ўніз, бо вельмі марыла адшукаць пад Ёлачкай навагодні падарунак. "Нічога няма. Дзядуля Мароз забыўся пра мяне", – з сумам падумала дзяўчынка, не знайшоўшы падарунка.
     Ёлачка ўпотай назірала за Машай, але ніводнай галінкай не паварушыла, каб не выдаць свайго хвалявання. Справа ў тым, што навагодні падарунак ужо ляжаў пад яе тоўстымі ніжнімі галінамі, але яго нельга было паказваць дзяўчынцы. Так загадаў Сонечцы Дзядуля Мароз.
     – Я пакідаю Машы падарунак, – паведаміў ён Ёлачцы позна ўначы, нячутна пад'ехаўшы да хаты на тройцы жвавых коней. У яго санках ляжаў велізарны мяшок з навагоднімі падарункамі. – Проста потым мне не будзе магчымасці зноў заехаць у ваш лес. Глядзі, колькі падарункаў яшчэ трэба раздаць дзецям! Ёлачка, калі ласка, схавай пад сваімі пушыстымі галінамі гэты пакет. У навагоднюю поўнач аддасі яго Машы.
     Што ў пакеце Дзядуля Мароз таксама сказаў:
     – Гэта ўбор прынцэсы. Маша марыла пра яго, яна збіраецца на навагоднюю Ёлку ў школу.
     
     А цяпер Маша, нічога не заўважыўшы пад Ёлкай, пайшла дамоў. У хаце яна разам з мамай занялася падрыхтоўкай навагодніх пачастункаў, а яшчэ віншавала сяброў з надыходзячым Новым годам па тэлефоне.
     Увесь свет жыў у чаканні цудаў. Набліжалася навагодняя ноч…
     
     Напярэдадні не толькі Машы Дзядуля Мароз паклаў пад Сонечку падарунак. Ён абышоў увесь лес і раздаў падарункі звяркам і птушкам. Напрыклад, Цішку дасталіся цёплыя зімовыя чаравічкі на лапкі, таму што ён вельмі жадаў іх атрымаць. Цішка – "мярзляк", яму холадна басанож бегаць па марозе. Важаняты ўсё яшчэ спяць у норках і не сустракаюць Новы год. Пра смачныя падарункі яны даведаюцца ўвесну, калі прачнуцца, і тады з задавальненнем іх з'ядуць. Мама-сава папрасіла Дзядулю падарыць яе савянятам, якія ўжо падраслі, цёмныя акуляры. Навошта? А затым, каб у іх не пагаршаўся зрок, таму што малышы часта адмаўляюцца спаць днём і псуюць вочкі, гледзячы на яркае Сонейка. Каму яшчэ Дзядуля Мароз падарыў падарункі? Стала вядома, што ён раздаваў падарункі ўсім малышам Машынага лесу, і яны засталіся імі вельмі задаволеныя.
     – Аказваецца, Дзядуля Мароз умее не толькі марозіць, – захапляліся малышы. – Ён прыносіць нам падарункі. Мы любім яго за гэта!
     
     У навагоднюю ноч, як толькі гадзіннік прабіў поўнач, Маша зноў пабегла да Сонечкі, каб паглядзець, а раптам Дзядуля Мароз прынёс і ёй падарунак?
     – Мама, тата! І мне ён падарыў штосьці вялікае ў пакеце! – ад радасці і здзіўлення Маша так расхвалявалася, што не дайшоўшы да хаты, разарвала папяровы пакет прама ў двары.
     – Ух, ты! Сукенка, карона! – усклікнула дзяўчынка.
     Падораная сукенка была такая прыгожая, што здавалася – яна пашыта для сапраўднай прынцэсы! Усе, хто потым бачыў Машу ў навагоднім уборы ды яшчэ з каронай у валасах не мог адарваць ад дзяўчынкі захопленых вачэй.
     Калі Маша прыйшла ў гэтай сукенцы ў школу на навагодняе свята, усе дзеці сказалі, што толькі чараўнік мог падарыць ёй такі ўбор, бо яго не сшыеш у атэлье і не купіш у краме.
     – Ты сапраўдная прынцэса з казкі! – казала бабуля.
     Гэтак ж пацвердзіла і Наташа, а Пеця быў зачараваны Машай і глядзеў на яе закаханымі вачамі.
     "Дзядуля Мароз! Я дзякую табе за цудоўны ўбор і за свята, якое ты мне падарыў", – у думках паўтарала Маша.
     Верагодна, Мароз разгадаў яе думкі і быў рады, што Маша такая шчаслівая…
     
     Увесь першы тыдзень студзеня дзяўчынка пражыла ў выдатным настроі. Некалькі дзён правяла ў бабулі. Хадзіла з Наташай у кіно, каталася на каньках на катку, хадзіла ў госці да школьных сяброў. А потым усіх сваіх сяброў Маша паклікала да сябе ў госці. Убачыўшы навагоднюю Ёлачку, дзеці зладзілі сапраўдны карнавал. Няхай яны ўжо і не маленькія, але ўсё роўна, пакружыцца ў навагоднім карагодзе вакол Ёлачкі ў сапраўдным зімовым лесе, пабыць зайцам ці вавёркай, ваўком або лісой вельмі займальна. Дзеці зрабілі сабе маскі з паперы і кардону, тата Машы пераапрануўся ў Дзеда Мароза, а Маша стала сапраўднай Снягуркай у сваім чароўным уборы.
     Усё было, як кажуць, на вышыні. Дзеці па-сапраўднаму ўявілі сябе ў казачным свеце, нібы вярнуліся ў дзіцячы сад. Смешна? Ды, не! Хай ім ужо па дзесяць альбо па адзінаццаць гадоў, але дзяцінства ў іх яшчэ працягваецца.
     Як гэта не дзіўна, Цішка назіраў за дзецьмі, якія вясяліліся каля Ёлачкі. І не толькі ён адзін. Недалёка ад Машынай хаты за плотам схаваліся зайцы, вавёркі, лісяняты, аленяняты, парсючкі. Прыляцелі лясныя птушкі і расселіся на галінах. Нібы на прадстаўленні, усе з цікаўнасцю разглядалі дзяцей. Верагодна, гледачам таксама вельмі хацелася паскакаць каля ўпрыгожанай Ёлачкі, але яны не вырашаліся падысці блізка да дзяцей.
     А ўначы, калі ўсе дзеці сышлі, звяркі пазбіраліся каля Сонечкі і доўга бегалі і скакалі вакол яе, нібы маленькія "малпачкі", пераймаючы паводзіны дзяцей і ўсё тое, што бачылі.
     
     Але ўсё калісьці падыходзіць да свайго канца, зімовыя канікулы – не выключэнне.
     Каляды сталі апошнім святам, якое завяршала зімовыя канікулы школьнікаў.
     – Мама! Прыязджайце з татам, – гаварыла Маша маме па тэлефоне. – Бабуля зрабіла куццю, мы зараз будзем пячы бліны.
     Чароўны вечар перад Раством Маша праводзіла ў бабулі і чакала сваіх бацькоў. Адзначаць Нараджэнне Хрыстова ўсёй сям'ёй стала для іх традыцыяй. Бабуля распавядала, як сама варажыла ў ноч перад Раством, калі была маладзенькай. І як яна пабачыла ў сне свайго будучага мужа, Машынага дзядулю. Цяпер дзядулі ўжо няма. Бабуля адна сустракала Новы год, але маленькую Ёлачку ўпрыгожыла і суседку да сябе за навагодні стол паклікала. Удзвюх ім было весялей.
     – На будучы год будзеш сустракаць Новы год разам з намі, – сказала Маша. – Сёлета тата не змог прывезці цябе, ён затрымаўся дапазна на працы. Я папрашу, ён цябе загадзя прывязе.
     "Нам нельга крыўдзіць бабулю, – разважала Маша. – Ёй старэнькай адной тут вельмі самотна".
     Нарэшце, прыехалі мама і тата. Бабуля ўсіх частавала і радасна ўсміхалася. Маша бачыла, што ёй добра, бо яна шчаслівая, калі побач з ёй яе родныя. "Шкада, – думала дзяўчынка, – што яшчэ толькі сёння я змагу пабыць з бабуляй. Заўтра трэба ісці ў школу, зімовыя канікулы заканчваюцца…"
     Уся вясковая моладзь весела адсвяткавала Каляды. Па дварах хадзілі калядоўнікі, спявалі калядныя песні, вадзілі казу. Гаспадары іх ветліва сустракалі, частавалі ўсякімі прысмакамі. І да бабулі зайшлі калядоўнікі, і ім перапаў бабулін пачастунак. "Хай бы і да нас у лес прыйшлі, – думала Маша. – І я б іх частавала. Было б вельмі цікава!"
     
      Гэты аповед на рускай мове