Неяк цёплым летнім вечарам каля марскога прычала шпацыраваў маленькі Караблік. Яго тата, вялікі акіянскі Цеплаход, тым часам адпачываў у гавані пасля доўгага плавання па морах і акіянах, а мама, вельмі прыгожая Яхта, была побач з татам і засцерагала яго супакой. Але іх няўрымслівы сынок яшчэ не хацеў класціся спаць і рваўся на шпацыр. І хоць мама не жадала адпускаць яго аднаго, доўгія і настойлівыя просьбы маляняці прымусілі яе ўступіць. Яна дазволіла яму папаплаваць, але толькі каля прычала. Аднак усім вядома, што маленькія дзеці не заўсёды бываюць паслухмяныя. А калі побач няма сяброў, то паплывеш за край свету дзеля таго, каб іх адшукаць.      Маленькі Караблік плаваў і журыўся, плаваў і журыўся. Побач з ім не было сябра, дзе ж яго знайсці, малы не ведаў. Таму, калі з вады вызірнула нечая галава, Караблік узрадаваўся і без асцярогі спытаў:
     – Ты хто?
     – Я – Чарапаха, – быў адказ.
     Але галавы ўжо не было. Яна схавалася пад вадой.
     – Куды ты, Чарапаха? Я толькі хацеў з табой пагуляць! – пакрыўджана крыкнуў Караблік.
     – Некалі мне з табой вадзіцца, – зноў адказала галава. Яна высунулася з вады. – Я плыву на востраў да сваіх дзяцей.
     – Да дзяцей? А дзе твой востраў?
     – Ён там, вунь за той хваляй, – Чарапаха паглядзела ў мора.
     Не, так далёка Караблік ніколі не плаваў, і яму туды плыць проста нельга! Што, калі пазнаюць мама з татам?
     А Чарапаха працягвала:
     – Не бойся плыць. Цяпер мора спакойнае. А назад заўсёды зможаш вярнуцца, бо ты ж сапраўдны Карабель!
     Караблік паглядзеў на сябе з боку і падумаў: " Вядома. Я ж сапраўдны. Чаго мне баяцца?"
     І ён паплыў за Чарапахай. Але, калі яны прыплылі на востраў, зусім сцямнела. Караблік паглядзеў назад і спалохаўся. Вакол яго былі толькі мора і вада. Чарапахі ўжо нідзе не было відаць. Яна збегла да сваіх дзетак і забылася пра Караблік! А ён, небарака, застаўся зусім адзін тут, на чужом востраве, у поўнай цемры! Вядома ж, як не заплакаць пасля ўсяго гэтага! Але Караблік, хоць і быў маленькі, аказаўся вельмі разумны. Ён падумаў: "Чаго мне баяцца? Я ж – карабель самы сапраўдны, а мора спакойнае. Як-небудзь даплыву назад!"
     Караблік агледзеўся. Удалечыні ён заўважыў яркае святло, якое мігала. Гэта святло быццам клікала яго да сябе і казала: "Караблік! Плыві да мяне!" Маленькі Караблік тут жа ўспомніў, як тата распавядаў яму пра агні маякоў, якія свецяць уначы і клічуць караблі ў гавань.
     – Гэта Маяк! – узрадаваўся малы. – Ён кліча мяне да сябе.
     І Караблік паплыў, спачатку няўпэўнена, а затым усё хутчэй і хутчэй да святла Маяка. Малы не памыліўся. Вось ужо паказаўся бераг, а каля прычала – яго тата з мамай. Так, яны хваляваліся, таму што знік іх маленькі сынок! Але Караблік падплыў да іх і, як быццам нічога і не здарылася, сказаў:
     – Я ўбачыў Маяк, паплыў да яго і зусім не баяўся. Мне ж трэба рыхтавацца да адпраўлення ў плаванне. Хутка я вырасту, і тады буду падарожнічаць па морах і акіянах, як тата!
     
      Гэтая казка на рускай мове