У казачным лесе наступіла доўгачаканая вясна. Паўсюль растаў снег, а на палянках, асветленых яркімі сонечнымі прамянямі, распусціліся далікатныя першацветы. Велізарныя дрэвы, ачуўшыся ад зімовай спячкі, з нецярпеннем чакалі вяртання з паўднёвых краін у родны лес пералётных птушак.      А ў сям'і зайцаў за зіму падраслі зайчаняты. Раніцай мама-зайчыха адпраўляла самага старэйшага сыночка Віньку ў суседні лес адведаць іх бабулю-зайчыху.
     – Аднясеш бабулі гасцінцы і да цемры абавязкова вярніся дахаты, – наказала зайчыха сыну. – Ты ж памятаеш дарогу ў бабулін лес, не заблудзішся?
     – Вядома, не заблуджуся! – адказаў Вінька і адважна адправіўся ў дарогу.
     На шляху яму сустрэлася знаёмая Бяроза. Летась яна абяцала ўвесну напаіць зайчаня бярозавікам.
     – Прывітанне! – крыкнуў Вінька. – Памятаеш, што ты мне абяцала?
     – Памятаю, – адказала Бяроза. – Падстаўляй далонькі! Я напаю цябе маім салодкім сокам!
     – Ура! Які ён смачны! – захапіўся малы. І напіўшыся ўволю, "паляцеў" далей.
     А Бяроза толькі ўздыхнула, падумаўшы: "Відаць, вельмі спяшаецца кудысьці".
     Радасны і шчаслівы, бег Вінька па лесе, то ўздымаючыся на пагоркі, то спускаючыся ў нізіны. Ён і не заўважыў, як апынуўся на краю балотца. "Ух, ты, – раптам успомніла зайчаня, – я тут не перайду на той бок. Мне яшчэ трэба аббегчы гэта балотца кругом, а гэта даволі далёка. Я ўжо стаміўся". Але, агледзеўшыся, ён шырока расплюшчыў вочы ад здзіўлення. Прама перад ім быў мост праз балота!
     – Гэты ты яго змайстраваў? – спытаў Вінька ў Бабра.
     – Я, – ганарліва адказаў той.
     – Добры мост, толькі калі б трохі шырэй ты яго зрабіў, а то не зусім зручна бегаць! – крыкнула зайчаня і куляй панеслася праз мост на іншы бок балота.
     Неўзабаве Вінька дабраўся да хаткі сваёй бабулі. Ён тут жа аддаў ёй гасцінцы і, забыўшыся распытаць у бабулі пра здароўе, з задавальненнем пачаставаўся духмянымі аладкамі са смятанай.
     – Ведаеш, бабуля, я да цябе за тры гадзіны дабраўся, гэта нашмат хутчэй, чым летась, ведаеш чаму?
     – Чаму? – спытала бабуля.
     – Таму што Бяроза напаіла мяне смачным і гаючым бярозавікам, а Бабёр пабудаваў мост праз балота і тым самым скараціў дарогу да цябе.
     – Як выдатна! Якія малайчыны! – запляскала ў ладкі бабуля. – Ты ж падзякаваў іх за гэта? – спытала яна.
     – Я забыўся… – разгубіўся Вінька.
     – Калі ласка, не забудзься сказаць Бярозе і Бабру чароўнае слова "Дзякуй", калі будзеш вяртацца дахаты, – строга сказала бабуля. – Ведаеш, як ім будзе прыемна пачуць яго ад цябе!
     – Вядома, не забудуся! – паабяцала зайчаня…
     
      Гэта казка на рускай мове