У адным сельскім двары каля плота стаяў стары Трактар. Яго корпус моцна саржавеў, рухавік не працаваў, колы знасіліся. Колькі гадоў гэтаму дзядку, цяпер было цяжка сказаць, але ў тым, што ён годна пражыў сваё працоўнае жыццё, можна было не сумнявацца.      Цяпер, прыхінуўшыся да плота, Трактар успамінаў усё пражытае жыццё. Калісьці даўно бліскаючы на сонцы сваім новенькім сінім корпусам, на пругкіх чатырох колах ён ганарліва выехаў за вароты Мінскага трактарнага завода. "Шчаслівай дарогі!" – крычалі Трактару ўслед работнікі цэха, якім ён быў абавязаны сваім з'яўленнем на свет.
     Яго шлях ляжаў у далёкае сяло, дзе не хапала такой добрай тэхнікі, як ён. Сельскія жыхары з радасцю сустрэлі прыбыўшы да іх прама з завода сучасны Трактар і перадалі яго ў рукі маладому трактарысту Васілю.
     Васіль з задавальненнем працаваў на гэтым Трактары шмат гадоў. А той надзейна служыў трактарысту, выдатна выконваючы ўсе даручаныя справы. Рабацяга Трактар хутка навучыўся акучваць, культываваць, баранаваць, араць глебу на калгасных палях. Ён ганарыўся тым, што яго магутнасць была ў 80 раз больш за конскай сілы, да таго ж, ездзіць Трактар умеў з хуткасцю 35 км у гадзіну.
     Але ад вялікай нагрузкі з часам усе металічныя механізмы зношваюцца. Тое ж адбылося і з механізмамі нашага Трактара. Сам ён і не заўважыў, як пастарэў. Яго корпус саржавеў і нават пагнуўся ў некаторых месцах, рухавік пачаў "барахліць", часам ён проста не заводзіўся, гума на колах сцерлася. Ездзіць па палях Трактару станавілася ўсё цяжэй і цяжэй. Ад вялікіх нагрузак ён запыхаўся, як стары дзядок.
     А ў калгасе, тым часам, з'явіліся новыя больш сучасныя трактары. Яны кпілі над дзядком і імкнуліся выпхнуць яго з гаража, куды на ноч звозілі ўсе сельскагаспадарчыя машыны.
     Так і стаяў там стары Трактар, ужо нікому з трактарыстаў зусім не патрэбны. Магчыма, яго хутка здалі б на металалом, калі б толькі шчаслівы выпадак раптам не ўсміхнуўся гэтаму небараку…
     Той самы трактарыст Васіль, які калісьці першым адвёз новенькі Трактар на поле, вырашыў выкупіць у калгаса свайго старога сябра і памочніка і прывезці яго ў асабістую гаспадарку. Вось так Трактар і апынуўся ў двары гэтага чалавека, ужо таксама пастарэлага, як і сам Трактар.
     – Уручную мне цяжка араць свой агарод, – сказаў яму стары трактарыст. – Я паспрабую адрамантаваць цябе, каб ты яшчэ змог дапамагаць мне ў гэтай працы.
     Але не так хутка выконваюцца абяцанні. Усю восень і зіму Трактар усё яшчэ стаяў неадрамантаваны і чакаў, калі гаспадар адрамантуе яго. А крыклівыя вароны і галкі садзіліся на яго дах і пасмейваліся над ім.
     – Які паламаны Трактар, ён нічога не ўмее, – смяялася маладая Варона. – Гэты жудасны стары падобны на ржавую абракадабру!
     Як жа было крыўдна нашаму рабацягу, што цяпер яго ўжо ніхто не шануе за былыя працоўныя справы. Нарэшце прыйшла вясна, растаў снег, падсохлі дарогі, і гаспадар адвёз свой Трактар у рамонт. А потым адбыўся цуд. Праз пару тыдняў з рамонтнага цэха на белы свет выехаў ужо не стары, а практычна новы Трактар – з новым рухавіком і корпусам. Яго металічныя бакі блішчалі на сонцы і адлівалі вясёлым пунсовым колерам.
     – Які ты прыгожы, малады! – захапляліся сінічкі і верабейкі, пралятаючы побач з ім.
     Сцёпка, унук старога трактарыста, убачыўшы якім стаў дзядуляў Трактар, тут жа ўсеўся ў кабіну побач з дзедам.
     – Дзядуля! Навучы мяне вадзіць Трактар, я буду дапамагаць табе садзіць бульбачку, – папрасіў ён.
     Вядома ж, дзядуля навучыць унука працаваць на Трактары. Разам яны ўзаруць агарод, пасадзяць усю гародніну, а ўвосень збяруць багаты ўраджай. Стары, але цяпер ужо абноўлены Трактар яшчэ паслужыць ім шмат гадоў. Сцёпка вырасце, сам вывучыцца на трактарыста і будзе працаваць на родных калгасных палях. Хаця, ён усё гэтак жа будзе любіць і берагчы свой сямейны Трактар, своечасова рамантаваць яго, каб той як мага даўжэй служыў яго сям'і, дапамагаючы ў працы. А рабацяга Трактар, ніколькі не лянуючыся, будзе добрасумленна выконваць даручаныя яму справы і з радасцю прыносіць карысць добрым людзям.
     
      Гэта казка на рускай мове