У сям'і Галіны Іванаўны вызначалася сямейнае свята. У панядзелак старэйшую ўнучку Алісу будуць прымаць у піянеры на ўрачыстай лінейцы піянерскай дружыны ў яе школе. Дзяўчынка хвалявалася, распавядаючы бабулі пра гэта. Яна рыхтавалася да знамянальнай падзеі свайго жыцця: прыводзіла ў парадак школьную форму і набыла для касічак новыя прыгожыя банты. Вядома ж, Аліса вывучыла на памяць словы ўрачыстага абяцання і піянерскага гімна, добра запомніла статут і дэвіз Беларускай рэспубліканскай піянерскай арганізацыі. А яшчэ яна знайшла ў інтэрнэце і ўважліва прачытала цікавую гісторыю піянерскага руху.      Назіраючы за клопатамі ўнучкі, Галіна Іванаўна ўспамінала сваё дзяцінства і даўнюю піянерскую лінейку, калі ёй на грудзях павязалі пунсовы піянерскі гальштук. І хоць з тых часоў прайшло нямала гадоў, бабуля, нібы наяве, пагрузілася ў шчаслівы час сваёй вучобы ў школе, дзе ў яе было шмат добрых сяброў і любімых настаўнікаў, узгадала цікавыя мерапрыемствы, якія праводзіліся тады ў яе школе.
     А яшчэ Галіна Іванаўна ўспомніла, як асцярожна яна ставілася да свайго піянерскага гальштука з пунсовага шоўка – мыла, гладзіла яго прасам, сачыла за тым, каб на ім не заставалася ніводнай выпадковай зморшчынкі. Тады дзеці разумелі, што іх гальштук – гэта сімвалічная часціца Чырвонага сцяга Перамогі, які пранеслі савецкія войны па франтах Вялікай Айчыннай вайны, і які ў канцы вайны яны ўзнялі на даху будынка рэйхстага ў горадзе Берліне…
     Раніцай у панядзелак бабуля, мама і малодшая сястрычка Соня адпраўлялі Алісу ў школу.
     – Не хвалюйся! У цябе сёння выдатны шчаслівы дзень! – сказала бабуля, адкрываючы Алісе, маме і малодшай унучцы Соні ўваходныя дзверы.
     Развітаўшыся з бабуляй, яны пакінулі кватэру. Аліса пайшла ў школу, мама павяла Соню ў дзіцячы сад, каб затым адправіцца на працу. Паглядзеўшы яшчэ раз у акно на сваіх дарагіх дзяўчынак, бабуля прынялася клапатаць на кухні. Яна і не заўважыла, як праляцела некалькі гадзін звычайнага працоўнага панядзелку. Ізноў адкрыліся ўваходныя дзверы, і на парозе з'явілася шчаслівая ўсмешлівая ўнучка Аліса. Толькі цяпер у яе прыгожым юным абліччы з'явілася адна істотная дэталь – на грудзях у школьніцы зіхацеў новенькі піянерскі гальштук. Вось толькі ён быў не пунсовы, як калісьці ў яе…
     – Бабуля! Глядзі, які мне павязалі гальштук! Ён табе падабаецца? – цешылася Аліса. – У майго піянерскага гальштука адзін канец – пунсовы, а другі – зялёны.
     – Так, я бачу, – адказала бабуля, здзіўляючыся. – А чаму не ўвесь ён пунсовы, як быў у мяне?
     – Не ведаеш чаму?
     – Не.
     – Усё вельмі проста. Бо гэта колеры нашага Дзяржаўнага сцяга.
     – Вядома, я так і зразумела, – адказала Галіна Іванаўна. – Усё правільна. Бо мы цяпер жывём у рэспубліцы Беларусь, а наша дзяржава мае свой сцяг. – Зараз ты будзеш насіць на грудзях яго сімвалічную часціцу. Гэта вельмі адказна! – бабуля строга паглядзела на дзяўчынку. – Калі табе даручылі гэта, – працягвала разважаць бабуля, – значыць, у цябе вераць, ведаюць, што ты будзеш годная звання піянера роднай Беларусі.
     – А як быць годнай? – спытала Аліса, сур'ёзна паглядзеўшы ў вочы бабулі.
     – Я думаю, што ў першую чаргу табе варта імкнуцца добра вучыцца і не падводзіць піянераў сваёй школьнай арганізацыі, сваіх сяброў, а таксама актыўна ўдзельнічаць у школьных мерапрыемствах, не ленавацца і выконваць піянерскія даручэнні.
     – А яшчэ мне трэба слухаць бабулю і дапамагаць ёй! – засмяялася Аліса.
     Вядома ж, яна ўсё гэта сама разумела. Цяпер, стаўшы піянерам, дзяўчынка будзе ганарыцца гэтым званнем і паспрабуе "не запляміць" дрэннымі справамі сваю часціцу Дзяржаўнага сцяга рэспублікі Беларусь.
     
      Гэтэ аповед на рускай мове