У адным горадзе, дзе шмат высокіх шматпавярховых жылых будынкаў, у двары, акружаным велізарным доўгім высокім домам, каля пад'езда №3, пасялілася маленькае кацяня. Не, яго не пакінулі там бессардэчныя людзі, проста гэтага кацяняці нядаўна нарадзіла бяздомная котка. Калі і як яна патрапіла ў гэты двор, нам не даведацца. Але чамусьці яе кацінае сэрцайка не стала чакаць, калі маляня вырасце і ператворыцца ў дарослага ката. Яна, гэта котка-зязюля, падкінула сыночка ў двор, па якім блукалі іншыя бяздомныя каты, і знікла.      – Дзе мая мама? – плакала маляня, хаваючыся ў высокай траве поруч дома.
     Яму пашанцавала. Яго заўважыла шэрая котка, якая ўжо гадоў пяць жыла ў гэтым двары, добрая і цямлівая. Яна ўзяла на сябе шэфства над кацянём. А ён, гледзячы, як яна знаходзіць сабе ежу, стаў хадзіць за ёй і вучыцца прамудрасцям няпростага жыцця ў вялікім шматлюдным двары.
     Кот хаваўся ў кустах ад сабак, якіх вадзілі на ланцужках і якія любілі палохаць катоў, уцякаў ад машын і людзей, вывучыў велізарны падвал, але ад коткі-мачахі не адыходзіў ні на крок.
     Старыя жыхары дома, якія падкормлівалі бяздомных катоў, вядома ж, заўважылі маляня і вельмі яго шкадавалі:
     – Хто мог выкінуць такога малога кацяня, толькі бессардэчны гаспадар, – казалі бабулькі, прыносячы яму штосьці смачнае.
     А ён паступова прывык да свайго двара і нікуды з яго не адлучваўся.
     Першая зіма стала для кацяняці сапраўдным выпрабаваннем. Худы і саслаблены, ён забіваўся ў кут падвалу і спаў там па некалькі дзён запар. На шчасце, зіма выдалася даволі цёплай. А бабулі, разумеючы, як цяжка бяздомным катам перажыць зіму, не забывалі пра іх харчаванне.
     Да вясны кацяня падрасло і стала больш падобнае на дарослага ката. Цяпер кот ужо шмат чаго разумеў. А іншыя каты пачалі глядзець на яго, як на свайго сябра альбо суперніка.
     – Які каток вырас у нашам двары! – казала баба Каця свайму ўнуку.
     Але хлопчыка не цікавіў бяздомны кот, у яго ў руках быў ланцужок ад яго сабачкі. А яна не пасаромелася некалькі разоў гаўкнуць на кацяня.
     – Пайшлі, бабуля, – сказаў хлопчык і пабег з сабачкай у скверык.
     Малады кот яшчэ не раз пачуе грознае гырканне сабак, ды і свае ж сябры па няшчасці, тыя, хто мацнейшы, часта будуць крыўдзіць баязлівага ката.
     – Ты не бойся іх, – аднойчы сказала яму бабуля з добрымі вачыма.
     Кот паглядзеў на яе і зразумеў – вось яго сапраўдны сябар. "Прыходзь да мяне часцей!" – хацеў прамовіць кот. Ён з трапятаннем цёрся аб яе ногі і віляў хвастом...
     З таго дня бабуля не забывае карміць самотнага сірацінку. Котка, якая дала прытулак кацяняці, ужо не сябруе з ім. Ён – дарослы, яго кормяць, а ёй трэба самой шукаць сабе ежу і папрашайнічаць.Шэрай котцы зайздросна, часта яна адбірае ў ката карм. "Шчаслівы", – думае котка. Так, бяздомным катам не салодка. Ім часам прыходзіцца падоўгу галадаць…
     Людзі! Не выкідвайце сваіх катоў з хаты на вуліцу. Яны жывыя і ўсё разумеюць. Бессардэчнасць не даруе Бог.
     
      Гэтэ аповед на рускай мове