Марына з Марыкам ніколі не гасцявалі ў бабулі, таму што жылі вельмі далёка ад яе. Мама казала, што да бабулі можна дабрацца за трое сутак на цягніку ці за тры гадзіны на самалёце. І дзеці ўжо не марылі, што калі-небудзь з'ездзяць да яе ў госці. Квіткі вельмі дарагія, у мамы на такую паездку няма грошай.      – Мы бачым бабулю вельмі часта па відэасувязі, – апраўдвалася матуля, але, усё-такі, сама марыла пра такую паездку да роднага чалавека.
     Аднойчы ёй пашанцавала. На працы яна атрымала вялікую прэмію.
     – У бабулі сёлета юбілей. Нам трэба з'ездзіць да яе, – вырашыла яна.
     – Ура! – узрадаваліся дзеці. І ўсе пачалі рыхтавацца да доўгачаканай паездкі.
     Мама накупляла падарункаў, сабрала рэчы, і яны адправіліся ў дарогу. Тры гадзіны на самалёце праляцелі хутка, затым таксі давезла іх да бабулінай хаты.
     Марына з Марыкам, паабдымаўшыся з бабуляй, перш за ўсё абследавалі яе фруктовы сад, агарод і кветнік. Дзяўчынка нават здолела злавіць маленькага бліскучага жучка, а хлопчык заўважыў жабу, але не стаў яе чапаць рукамі. У горадзе дзеці прывыклі да чысціні. Тутака ж было шмат такога, што яны бачылі першы раз у жыцці. Каровы пасвіліся на лузе, па бабулінаму двару хадзілі куры і гусі, рудая котка сядзела на плоце, а вялікі кудлаты сабака ляжаў побач і зусім не рэагаваў на яе.
     Але калі да Марыны падышла гуска і грозна сыкнула, натапырыўшы сваю доўгую дзюбу, дзяўчынка спалохалася і ўцякла ў хату.
     – Ты чаго? – спытала бабуля, убачыўшы спалоханую ўнучку.
     – Там гусі, – спужалася Марына.
     – Не бойся. Яны толькі шыпяць, але не дзяруцца, – супакоіла яе бабуля.
     Увайшоўшы ў пакой, дзяўчынка ўбачыла на камодзе шмат цікавых мініяцюрных цацак. То былі маленькія фігуркі звяркоў і птушачак. Марына пакратала шкляную сінічку, затым звярнула ўвагу на яркую страказу з перламутравымі крылцамі. "Якая прыгожая!" – захапілася дзяўчынка. Паглядзеўшы праз дзвярны праём на запаленую люстру, Марына зачаравалася сняжынкамі, якія заззялі серабрыстымі праменьчыкамі на дзвярным шкле. Гэтыя застылыя сняжынкі былі незвычайныя. Здавалася, што іх туды прынесла з вуліцы Завіруха і пакінула назаўжды для ўпрыгожвання пакаёвых дзвярэй.
     – Бабуля! Што гэта? Сняжынкі? – спытала Марына, паказаўшы на дзверы.
     – Так, – памаўчаўшы, пагадзілася бабуля.
     – Яны сапраўдныя?
     – Вядома.
     – Як яны тут апынуліся? – здзівілася дзяўчынка.
     – Узімку, калі была віхура, я адчыніла акно, яны і ўляцелі, – усміхнулася бабуля.
     – Няпраўда… – разгубілася ўнучка.
     – Хочаш вер, хочаш не вер, – адказала бабулька.
     – А цацачныя звяркі, яны таксама былі жывыя? – спытала дзяўчынка, паказаўшы на камоду.
     – Не ўсе, – сказала бабуля, з любоўю агледзеўшы сваё цацачнае багацце.
     – Так хто? – не сцішалася ўнучка.
     – Сінічка.
     – Яна таксама ўляцела? – яшчэ больш здзівілася Марына.
     – Яна захварэла. Я яе карміла на падаконніку. А калі сінічка адважылася і сама заляцела ў пакой, то ўбачыла мае цацкі і засвістала ад радасці. Напэўна, ёй захацелася апынуцца ў іх кампаніі.
     – І яна стала цацачнай?
     – Так, – бабуля з хітрай усмешкай паглядзела на ўнучку.
     А тая нават адкрыла рот ад здзіўлення і пайшла распавядаць брату пра цуды ў бабулінай хаце.
     – Ты ведаеш! Наша бабуля – чараўніца! – распавяла яна Марыку, які мірна ганяў на ровары па прасёлкавай дарозе.
     – Жартуеш?
     – Не. Яна мне сама сказала.
     – А ты паверыла.
     – Яна і табе гэта скажа.
     – Наша бабуля – казачніца. Ты што, не ведаеш?
     – Ах, так! – успомніла дзяўчынка пра кнігу казак, якую летась ім даслала бабуля.
     Марыне стала няёмка, што за ўвесь год яна не знайшла часу, каб пачытаць казкі сваёй бабулі. А калі праўду сказаць, дзяўчынка проста забылася пра гэту кнігу, яе больш захаплялі відэа на тэлефоне ў TikTok і Telegram.
     Вярнуўшыся ў хату, Марына падышла да бабулі і ціхенька запытала:
     – Бабуля, ты ўсё гэта прыдумала?
     – Як ты здагадалася?
     – Ты ж казачніца, я ведаю. І кніжка ў цябе ёсць, ты нам дасылала.
     – А ты мае казкі чытала? – спытала бабуля.
     – Трохі… – зманіла ўнучка. – Можа мы разам з табой цяпер іх пачытаем? – прапанавала яна.
     Пасля бабулінай казачнай гісторыі, у якую Марына так паверыла, ёй захацелася бліжэй даведацца, пра што ж такое піша бабуля. Можа яе казкі нашмат цікавейшыя і займальнейшыя за ўсіх відэа на TikTok.
     – Добра. Вось толькі павячэраем і адразу будзем чытаць, – пагадзілася бабуля.
     Яна пайшла на кухню гатаваць вячэру, а яе ўнучка падышла да кніжнай паліцы і ўзяла ў рукі кнігу казак з яркімі малюначкамі. Марына адкрыла яе і прачытала на першай старонцы:
     – Казкі бабулі для ўнучкі.
     "Мая бабуля для мяне іх напісала", – зразумела Марына, з любоўю і падзякай паглядзеўшы на сваю дарагую бабулю.
     
      Гэты аповед на рускай мове