Назаўтра, як толькі Яснае Сонейка дакранулася да Зямлі, прыгажун Сакавік, яе старэйшы сын, і яго каманда, а гэта вельмі яркія і гарачыя сонечныя прамяні, асвятлілі і пачалі саграваць скаваную льдамі зямлю Паўночнага лесу.      Дзень за днём Сакавіцкія сонечныя прамяні рупліва выконвалі сваю працу. То тут, то там у глыбокім снезе ўтвараліся праталіны, і сырая зямля пачала ажываць. Расталыя снег і лёд ператвараліся ў жвавыя ручайкі. З вясёлым гоманам яны спяшаліся ў нізіны, затым прасочваліся ў адталую зямлю, насычваючы яе вільгаццю.
     Адчуўшы дакрананне Сакавіцкіх прамянёў, дрэвы і кусты пачалі прачынацца, каб акрыяць і набрацца сіл для новага росквіту. Спачатку вельмі павольна, але потым усё хутчэй і хутчэй па адталых ствалах дрэў пабег жыватворны сок.
     Зімуючыя ў лесе звяркі і птушкі цешыліся яркім Сакавіцкім прамяням, якія сагравалі іх.
     – Ура! Да нас у лес прыйшло вясновае цяпло! – крычаў чорны Грак.
     Не, ён не вярнуўся з зімоўкі на поўдні. Мінулай восенню старая птушка не вырашылася адправіцца ў далёкую дарогу, таму ўсю зіму правяла ў дупле велізарнага дуба. Вось толькі ежы ў Грака было мала, усе свае восеньскія харчы ён ужо з'еў, таму яго мучыў голад. Вылецеўшы з дупла, кемлівая птушка хутка адшукала вясновую праталіну і бадзёра паскакала па адталай зямлі, вышукваючы на ёй штосьці ядомае.
     – Кха-кха-кха! Дзякуй вам, Сакавіцкія прамяні, вы нас выратавалі! – патрэсквалі стваламі хвоі і елі, рабіны і ліпы, бярозы і асіны. Для іх пачыналася новая светлая паласа жыцця.
     – Калі ласка, жывіце і цешцеся жыццю! – адказваў Сакавік.
     Яго ясныя блакітныя вочы блішчалі ад шчасця, бо ён змог камусьці дапамагчы!
      Гэта казка на рускай мове