Пагодлівым летнім днём на лясную палянку зазірнуў забіяка Ветрык. Ён закруціў у карагодзе матылькоў і мушак, жучкоў і стракоз, прыгаворваючы:      У летні дзянёк песенькі спявайце,
     І закруціцца не бойцеся ў вальсе!
     Пачуўшы вясёлую песеньку Ветрыка, у густой траве засакаталі конікі, на галінках бярозы заціўкалі верабейкі. Але шустраму Ветрыку захацелася яшчэ што-небудзь натварыць. Ён падхапіў за далікатныя аксаміцістыя крылцы самы чароўны Матылёк і падняў яго высока-высока да самай верхавіны велізарнай бярозы.
     – Ой! – спалохаўся Матылёк. – Мне страшна! Ветрык, зараз жа апусці мяне ўніз!
     – Палахлівец! – паўшчуваў яго Ветрык, але паслухмяна апусціў уніз і пасадзіў на пялёсткі белага рамонка.
     – А я нічога не баюся, – звонка крыкнуў маленькі Конік.
     Ён яшчэ зусім нядаўна з'явіўся на свет. Гледзячы ўгару на аблокі і птушак, Конік марыў палётаць па небе, як птушка, і паглядзець на наваколле з велізарнай вышыні. Нават у сне малыш часта бачыў, што ў яго выраслі крылцы, і ён лётае па бязмежным небе. Конік вельмі імкнуўся навучыцца лётаць, бо скакаць ён і так умеў. Кожны дзень малыш рупліва трэніраваўся – разганяўся і скакаў у вышыню. Яму здавалася, што трэба яшчэ толькі трошкі павучыцца, каб паляцець высока-высока!
     – Хочаш, я пакажу табе, як я ўмею лётаць? – раптам спытаў ён у Матылька.
     – Я таксама ўмею лётаць, – запярэчыў красунчык. – Але там высока, – Матылёк паказаў на верхавіну бярозы. – Я ж баюся вышыні.
     – А я зараз яшчэ вышэй скокну, вунь да тых аблокаў, – пахваліўся Конік.
     Ён разагнаўся і адважна ўзляцеў угару. Дзе Конік прызямліўся, Матылёк не заўважыў. Але, як толькі ўсё змоўкла, ён вырашыў, што Конік і сапраўды даскочыў да аблокаў!
     Неўзабаве разумны Ветрык разгледзеў Коніка на галінцы куста бэзу.
     – Конік ашукаў нас! – крыкнуў Ветрык і моцна падзьмуў, стрэсваючы Коніка з галінкі куста. Малыш не ўтрымаўся і зляцеў ўніз на зямлю.
     – У-ў-у…– расплакаўся ён. – Калі б не шкодны Ветрык, я б даляцеў да аблокаў. У-ў-у… Гэта ён мне перашкодзіў.
     – Ты туды не даляціш, Конік. Дзеля гэтага патрэбныя крылцы, такія, як у нас, – цвыркнулі верабейкі, яны сядзелі на галінках бярозы.
     – А вы што, туды лёталі? – спытаў Конік.
     – Я лётаў, – адказаў Стрыж. Ён збіраў мошак, каб накарміць сваіх птушанят, і выпадкова ўзляцеў пад аблокі, ледзь не патрапіўшы пад крыло самалёта.
     – Там холадна і небяспечна, – растлумачыў Стрыж. – Аблокі жывыя. Яны носяць у сабе кроплі вады, у мяне ледзь не змакрэлі крылы. На зямлі ж цяпер цёпла, і вы не застудзіцеся, тут вас сагравае сонейка.
     – А мне падабаецца лётаць пад аблокамі, – сказаў Жаўрук. Ён толькі што спусціўся з неба на лясную палянку, дзе збіраўся перадыхнуць. – Я цэлы дзень магу лётаць высока ў небе і любавацца прыгажосцю нашай зямлі. Ведаеце, наколькі чароўная наша лясная палянка ў такі сонечны дзень, як сёння?
     – Няўжо? – усклікнулі ўсе жыхары палянкі.
     – Яна яркая і расквечаная ўсімі колерамі вясёлкі, – сказаў Жаўрук.
     – Чаму? – здзівіліся матылькі, мошкі, жучкі, пчолкі і чмялі, стракозы і конікі.
     – Так вы ж самі яркія і рознакаляровыя, як само лета! – растлумачыў Жаўрук.
     Пачуўшы такі адказ, Коніку яшчэ больш нясцерпна захацелася пабываць там, куды ўзлятае Жаўрук, і ён горка заплакаў.
     – Не плач, малыш, – супакоіў яго Жаўрук.
     Ён разумеў, як хочацца Коніку палётаць, і таму сказаў:
     – Заўтра на досвітку я палячу ў неба сустракаць узыход сонца. Калі хочаш, я вазьму цябе з сабой.
     – Вельмі хачу! – узрадаваўся Конік.
     Назаўтра, як толькі з-за гарызонту паказаліся першыя прамяні ўзыходзячага сонца, Жаўрук пасадзіў Коніка да сябе на спінку і ўзляцеў на неба.Неўзабаве, спачатку краёчак, а затым і ўвесь асляпляльны сонечны шар асвятліў неба. Цёмная ноч сышла, а яе месца заняла светлая і ціхая росная раніца. І тады Конік убачыў, наколькі прыгожая яго родная старонка. Уся палянка блішчэла і пералівалася каляровымі агеньчыкамі – гэта матылькі і стракозы, жучкі і пчолкі пераляталі з кветкі на кветку, размахваючы рознакаляровымі крылцамі. А вакол палянкі шумеў дрымучы цёмна-зялёны бор, тонкая стужачка бірузовай ракі ўпадала ў блакітнае возера. У ім жа, нібы ў казачным люстэрку, адлюстроўваліся белыя пухнатыя аблокі, якія плылі па небе.
     Конік быў бясконца шчаслівы, што, нарэшце, спраўдзілася яго мара – ён паглядзеў на зямлю з вышыні птушынага палёту. "Як добра жыць на свеце, дзе шмат добрых сяброў!" – падумаў Конік і мацней прыціснуўся да спінкі Жаўрука. А той спяваў без перапынку, выконваючы свае любімыя песні. Яны, як гімн шчаслівага жыцця на зямлі, разліваліся па акрузе, натхняючы на добрыя справы ўсіх, хто у гэты час чуў яго праніклівы жыццярадасны голас.
     
      Гэта казка на рускай мове