Колькі сябе памятаю, я заўсёды любіла музыку. Нічога няма на свеце выдатней музыкі. Яна – святло, радасць, чысціня, асалода. Яна паслана нам Богам для лячэння нашай хворай душы.      Калі я слухаю прыгожую музыку – "душа спявае". Незразумела якім чынам, гэтыя гукі запаўняюць усю мяне без астатку, і я адчуваю велізарную асалоду, якая можа параўнацца толькі з пачуццём вялікага кахання…
     Мне было дзевяць гадоў, калі мама адвяла мяне ў музычную школу. Вядома, можна было аддаць мяне туды і раней, але ў мамы было шмат клопатаў, і яна не зважала на тое, што яе малодшая дачка вельмі музычная. Толькі калі суседка, настаўніца музыкі, сказала ёй, што мяне варта вучыць музыцы, мама зрабіла гэта і аддала мяне ў 3-ю музычную школу, якая знаходзілася праз дарогу ад нашага дома ў памяшканні клуба танкасуконнага камбіната. Грошай на тое, каб купіць піяніна ў нас не было, але пасля праслухоўвання мяне залічылі ў скрыпічны клас.
     Мая першая скрыпка! Гэта была маленькая чвэртачка. А колькі ў ёй было незвычайнага для мяне – дзяўчынкі з простай сям'і, якая ніколі не бачыла нічога падобнага. Першым творам, які запомніўся,і які я на ёй сыграла, быў "Сурок" Л. Бетховена. Якімі выдатнымі і меладычнымі былі гукі маёй маленькай скрыпачкі!
     Маёй першай настаўніцай музыкі была Эвеліна Сяргееўна Лебедева, выдатная маладая жанчына з прыгожымі рысамі твару, пухнатымі бялявымі валасамі, прыемным далікатным голасам. Яна навучыла мяне асцярожнаму абыходжанню з інструментам. Часта я выступала на розных ранішніках, нават на выбарах, куды пасылалі выступаць дзяцей з музычнай школы. Памятаю хлопчыка, з якім мы часта ігралі ў пары. Ён жыў дзесьці ў раёне вакзала, адзін раз прыходзіў да мяне дамоў. Але з класа трэцяга бацькі перавялі яго ў спецыяльную музычную школу.
     Школа №12, у якую хадзіла я, таксама як і ўсе дзеці нашага раёна, была на вуліцы Мяснікова, поруч турмы. Да вайны ў ёй была жаночая гімназія. Памяшканне гэтай школы захавалася і цяпер. Так склаўся мой лёс, што я працую побач з ёй і часта хаджу каля яе. Мне здаецца, што будынак гэтай школы акружаны вельмі добрай аўрай, таму што ў гэтай школе вучылася шмат цудоўных людзей, а настаўнікі былі выдатныя, высакародныя, чулыя.
     Калі мне споўнілася пяць гадоў, мая мама пайшла на працу. І мы з брацікам заставаліся адны. Радыё ў нас тады не выключалася. Я памятаю, што брат не мог заснуць, пакуль не пачуе гімн Савецкага Саюза ў дванаццаць гадзін ночы. Мама ўставала з гэтым жа гімнам у шэсць гадзін раніцы. У той час часта па радыё перадавалі песню нейкай спявачкі, імя якой я не ведаю. Але голас яе літаральна зачароўваў, ён быў неверагоднага дыяпазону. У мяне, маленькай дзяўчынкі, калі я чула гэты голас, стваралася ўражанне, што спявае не чалавек, а ведзьма, і было страшна.
     
      Гэтае апавяданне на рускай мове