У нядзелю ў Саньки здарылася вялікае свята – дзень нараджэння. Мама, тата, бабуля і дзядуля прыгатавалі яму падарункі. Як толькі хлопчык задзьмуў на імянінным торце пяць свечак, яны ўсе па чарзе ўручылі іх любаму сыночку і ўнуку.      Санька з радасцю прыняў падарункі ад родных. А гэта – новы класны канструктар ад таты, модная калекцыйная машынка ад мамы, прыгожы світэрок ад бабулі і маленькі Ліхтарык ад дзядулі.
     Увечар, калі свята падышло да канца, Санька разабраў падарункі і кожны разгледзеў з усіх бакоў. Світэрок хлопчык нават прымерыў, з машынкай трохі пагуляў, канструктар дастаў са скрынкі і прыдумаў, што з яго збярэ ў першы раз, а Ліхтарык пакруціў у руцэ, уключыў і тут жа выключыў. Хлопчыку не спадабалася не вельмі яркае святло Ліхтарыка. А Ліхтарык пакрыўдзіўся, але вырашыў, што ў наступны раз Санька яшчэ лепш разгледзіць яго і пачне з ім гуляць.
     Аднак назаўтра хлопчык заняўся канструктарам і гуляў з ім цэлы дзень.
     – Вось калі б ты так свяціў, як Сонейка, – сказаў Ліхтарыку кот Савелій, які адразу заўважыў, што гэта цацка не спадабалася Саньку, – тады б ён гуляў з табой.
     – Але я ж не Сонейка… – засмуткаваў Ліхтарык.
     І ён вырашыў схавацца ад Санькі назусім. Для гэтага Ліхтарык моцна надзьмуўся і скаціўся на падлогу, а затым закаціўся пад стол. "Лепш хай мяне ніхто не бачыць, раз я такі непатрэбны", – з сумам вырашыў ён.
     Колькі часу Ліхтарык там праляжаў, невядома. Санька і сапраўды зусім забыўся пра яго.
     Неяк мама, прыбіраючы кватэру, знайшла яго, падняла з падлогі і паклала на паліцу ў шафу. "Раз Ліхтарык не патрэбен Саньку, – падумала яна, – хай ляжыць тут, калі-небудзь спатрэбіцца". Ліхтарык быў не вельмі рады, што яго патрывожылі. Ён не сумняваўся ў тым, што ніколі нікому не будзе патрэбен.
     Але аднойчы ўвечары ва ўсім доме адключылі святло. У кватэры Санькі запанавала поўная цемра. Нават прайсці на кухню, дзе тым часам мама прыгатавала вячэру, было даволі складана. Можна было спатыкнуцца аб які-небудзь прадмет і нават упасці! І тут Санька ўспомніў пра Ліхтарык. Але дзе ж ён, хлопчык не ведаў.
     – Аварыя ў электрасетках, – паведаміў дзядуля, патэлефанаваўшы кудысьці па тэлефоне. – Але гэта не надоўга, праз гадзіну абяцаюць уключыць святло. Санька, дзе твой Ліхтарык, які я табе падарыў? – спытаў ён ва ўнука.
     Хлопчык нічога не адказаў, а мама дастала Ліхтарык з шафы і перадала дзядулю. Калі той уключыў Ліхтарык, на кухні стала светла, усё змаглі ўсесціся за стол і павячэраць.
     – Дзядуля, гэты Ліхтарык добра свеціць! – здзівіўся Санька. – Ён будзе нам дапамагаць, калі адключаюць святло, нават свечкі не трэба будзе запальваць.
     А калі адрамантавалі электрасеткі і зноў у кватэры з'явілася яркае электрычнае святло, Санька ўзяў Ліхтарык і аднёс яго ў свой пакой, схаваўшы ў стол.
     "Ура! – радаваўся Ліхтарык. – Значыць я таксама магу быць камусьці калісьці патрэбен”, – пахваліў ён сябе.
     З тых часоў Ліхтарык заўсёды акуратна ляжыць у скрынцы Санькінага стала і не лічыць сябе непатрэбнай цацкай. Часам хлопчык дастае яго адтуль, калі штосьці трэба лепш асвятліць.
     – Так, аказваецца, ты нават вельмі важны для ўсіх нас, – кажа кот Савелій і з павагай глядзіць на Ліхтарык, калі той асвятляе іх кватэру.
     
      Гэта казка на рускай мове