Рэкс! Ідзі сюды, да нас! – Крычаў мой брат Колька, і свістаў малодшы сябар па двары Сярожа.      А мы з Людкай і Ігарошкам у гэты момант стаялі паводдаль паміж градкамі на гародзе ў чаканні сустрэчы з сабакам. Як жа мы любілі яго! Хоць ён быў не наш, а суседскі.
     – Рэкс! Які ты разумнік, малайчына! – усе мы наперабой хвалілі маладую нямецкую аўчарку, гладзілі яе і церабілі за вушы.
     Гэта яна, секунду назад пераскочыўшы праз драўляны плот, прыбегла да нас з суседняга двара. Хто там жыў, мы нават не даведваліся. Нам было так прыемна сябраваць з гэтым вясёлым няўрымслівым і вельмі прыязным сабакам. Бо ні ў каго з нас у двары свайго сабакі не было.
     – Рэкс! Дахаты! Ты куды пабег! – пачулі мы нечы голас за плотам у садзе.
     Сабака паслухмяна ўцёк назад, а мы сумна апусціўшы галовы, паволі "патупалі" ў свой двор.
     – Пабеглі, паглядзім, што заўтра будзе ісці ў кіно! – крыкнуў хтосьці з нас.
     І мы гуртом панесліся праз дарогу ў двор да клуба танкасуконнага камбіната. Гэты круглы двухпавярховы будынак жоўтага колеру, мабыць, пабудавалі адразу пасля вайны. Яго размясцілі ўсярэдзіне квартала, паміж драўлянымі жылымі пабудовамі вуліцы Розы Люксембург, прама насупраць нашага дома №34. Трэба сказаць, што ўздоўж вуліцы раслі старыя клёны і таполі. Той вельмі стары клён, што рос адразу праз дарогу, я добра памятаю, таму што ён рос на дарозе да клуба. Часам увосень мы падскоквалі, ухапіўшы яго за галінку і зрывалі саспелыя "верталёцікі", якія потым ляпілі сабе на насы.
     – Бяжым наўкол, да ўваходу, – крычалі дзеці, аббягаючы круглы ярка-жоўты будынак з левага боку. Там знаходзіўся ўваход. Ёсць ён там і цяпер, толькі гэта ўжо ўваход у Музыкальный тэатр.
     – Заўтра будзе "Граф Монте-Кристо!" – захоплена паведамлялі хлопчыкі нам, сваім сяброўкам. Яны першымі зазірнулі ў афішу. А я ціхенька ўваходзіла ў дзверы клуба, пачуўшы тупат ног і музыку. Зазірала ў залу. Там ішла рэпетыцыя танцораў. "Як ім пашанцавала, – зайздросціла я. – Яны так добра навучыліся танчыць".
     У клубе, акрамя кіназалы, праводзілі шмат іншых заняткаў для працаўнікоў камбіната. Я нічога пра тое не ведала, а ўбачаныя танцоры прыводзілі мяне ў захапленне. Тэлевізараў у нас у двары яшчэ ні ў каго не было. Таму наведванне кіназалы было для нас, дзетак, велізарнай асалодай. Кожны прагледжаны фільм запамінаўся надоўга. А фільмы ішлі выдатныя – французскія, італьянскія. Я памятаю "страшныя" фільмы пра Фантомаса, музычныя фільмы. Тады каляровае кіно толькі яшчэ з'яўлялася ў нас, і таму было вельмі цікава і незвычайна бачыць яркія каляровыя кадры. Кошт на сеанс была невялікі – 10 капеек.
     Тое, што з іншага боку клуба знаходзіцца музычная школа, я нават не здагадвалася. Але пазнаёміцца з ёй мне прыйшлося яшчэ да таго, як я паступіла ў яе вучыцца.
     Аднойчы я спазнілася і не прыбегла разам з усімі да кіназала. А калі ў яго ўвайшла, фільм ужо ішоў. Я села наводдаль ад усіх, не жадаючы нікому замінаць. Мне ў той час было гадоў сем. Вялікія хлопцы сядзелі побач. Адзін з іх са мной загаварыў.
     – Ты сястра Валі? – шапнуў ён. – Пойдзем з намі пасля кіно, я табе дам адну рэч, ты перадасі ёй.
     – Добра, – адказала я, нічога не западозрыўшы ў гэтым дрэннага. Хлопцы былі практычна такога ж узросту, як мая сястра, старэй мяне гадоў на шэсць – восем.
     Пасля фільма яны павялі мяне ў той бок клуба, дзе знаходзіліся дзверы ў музычную школу. Здаецца, гэта быў выхадны дзень, таму што мы спакойна ўвайшлі ў адкрытыя дзверы. У школе нікога не было. У калідорчыку стаялі раскладныя крэслы, такія, якія раней былі ў кінатэатрах. Адзін з хлопцаў усеўся ў яго, другі пабег за ключом. Аказваецца, яны хацелі мяне завесці ў клас і згвалтаваць. Я гэта зразумела нашмат пазней. Але класы былі замкнутыя. А ключы – у вахцёра ў галоўным уваходзе. Па тым, што зрабіў далей гэты хлопец, я адразу западозрыла нядобрае. У мяне спрацавала дзіцячая інтуіцыя, і я, сказаўшы, што пайду пагляджу, ці нясе яго сябар ключы, вырвалася ад гвалтаўніка і ўцякла дахаты.
     Вядома ж, я ўсё распавяла маме, сама не разумеючы, што адбылося. Бацькі былі ў страшным замяшанні. Яны праз маю сястру зразумелі, хто гэта быў, але прадпрымаць нічога не сталі. У той небяспечны час усяго трэба было баяцца. З таго часу мама стала больш кантраляваць паводзіны сваіх дзяцей.
     
      6 частка аповесці