У старадаўнім Сафійскім саборы аднойчы пасяліўся Арган. Гэты інструмент унікальны. Яго завуць каралём у свеце музыкі: ён настолькі манументальны і велічны, што нікога не пакідае абыякавым. У яго велізарныя памеры, ён можа перадаваць розныя гукі, ад самых нізкіх да неверагодна высокіх.      Хто і калі стварыў першы такі інструмент, цяпер цяжка сказаць. Аднак матуляй гэтага велізарнага старажытнага музычнага дзіва можна лічыць пан-флейту. Бо складаецца Арган з велізарнай колькасці драўляных і металічных трубачак рознай даўжыні, формы і таўшчыні. Яны здольныя ўтвараць гукі, падобныя на спеў птушак, звон званоў, грукат камянёў і яшчэ мноства іншых розных "галасоў" прыроды. Пагаворваюць, што ў тым Аргане, пра які мы распавядаем, сто сорак розных галасоў. Гэта вельмі шмат!
     Чарада чарнакрылых вясковых ластавак кожны год напачатку вясны вярталася ў родныя мясціны для выседжвання і выкормлівання птушанят. Птушачкі сяліліся на дрэвах поруч сабора і нават на яго старажытных сценах ляпілі ўтульныя гняздзечкі. Яны былі рады кожны дзень слухаць музыку Аргана і атрымліваць асалоду ад яе чароўнай прыгажосці. Аднойчы ў гняздзе адной мудрай Ластаўкі пад купалам сабора таксама нарадзіліся птушаняты. Адзно з іх, самае маленькае, пачула трапяткія гукі Аргана і захапілася.
     – Яны чароўныя! – прапішчаў малыш. – Мама, гэтыя гукі незвычайна прыгожыя, яны нават пахнуць, як вунь тыя кветкі. – Птушаня паказала маме на кусты руж, якія раслі поруч сабора.
     А яго мама паглядзела ўвысь, дзе па нябёсах разляталіся гукі Аргана, і распавяла маляняці адну дзіўную гісторыю, якую калісьці пачула ад сваёй добрай бабулі-ластаўкі.
     – Ведаеш, сынок, гукі Аргана ўсёмагутныя, яны прагоняць самага злога ворага, абароняць дабро і радасць і не дазволяць нікому кпіць з іх, – сказала яна.
     – Гэта як? – спытала маляня.
     – Высока ў нябёсах жывуць зоркі. Іх святло далятае да нас у начы, – Ластаўка паказала крылцам на неба.
     – Так, я бачыў зоркі, – адказала Птушаня.
     – Дык вось. Дзесьці ў глыбіні космасу жывуць дзве выдатныя жывыя зорачкі. Яны падобныя на бутоны руж. Адна – блакітная, іншая – ружовая. Гэтыя зорачкі – сяброўкі. На іх жывуць малюсенькія феі, якія ўмеюць спяваць. На блакітнай зорачцы – феі з блакітнымі крылцамі, на ружовай – з ружовымі. Калі феі жадаюць паслаць адна адной прывітанне, яны спяваюць танюсенькімі галасамі, падобнымі на гукі флейты. І тады пялёсткі гэтых зорачак-руж разгортваюцца і рассыпаюць гукі па ўсім космасе. Іх слухаюць і ад іх атрымліваюць асалоду іншыя зоркі.
     Аднойчы Злы Чараўнік з невядомай чорнай зоркі пачуў гэтыя гукі і вырашыў знішчыць не толькі іх, але і дзве зорачкі-ружы. Ён паслаў да іх чорны камень – метэарыт. Магчыма, у яго б атрымалася здзейсніць сваю злую справу. Але тым часам з нашай планеты паляцелі ў космас усёмагутныя гукі Аргана. Яны перамаглі Злога Чараўніка, раздрабіўшы метэарыт на драбнюткія аскепкі, якія, як пыл, развеяліся па космасе, не пакінуўшы і следу.
     Злы Чараўнік з тых часоў не смее замінаць гукам далікатнай музыкі зорачак, асцерагаючыся, што яго самога знішчыць Арган. Вось якая Чароўная сіла ўтоена ў музыцы гэтага дзіўнага інструмента, – скончыла свой аповед Ластаўка.
     Яна паглядзела на Птушаня, а яно ўсё яшчэ, не адрываючыся, захоплена глядзела ў нябёсы і шукала там дзве выдатныя зорачкі, падобныя на бутоны пахучых руж…
     
      Гэта казка на рускай мове