А хто там гуляе поруч шэранькай хаткі з зялёным дахам? – спытаў Васька.      – Зайчаняты. Яны – братачкі, збеглі са сваёй лясной хаты ўвосень, бо тата прымушаў іх працаваць у гародзе – дапамагаць убіраць моркву з градак, – растлумачыў Папугай.
     – Такія непаслухмяныя? – здзівіўся Гоша. – Яны так далёка ўцяклі, што бацькі не змаглі іх адшукаць?
     – Тата сказаў маме, каб яна не шукала зайчанят. Маўляў, пабегаюць і вернуцца самі. Але тыя так і не вярнуліся, змерзлі ў лесе, бо доўга блукалі, аслабелі, апрача таго іх ледзь не з'елі ваўкі.
     – Небаракі, – пашкадаваў зайчанят Васька. – Як жа іх адшукалі гномікі з Чароўнай краіны?
     – Маляняты сядзелі пад кустом і дрыжалі ад холаду, ім здавалася, што яны ўжо памерлі.
     – А тут яны адужэлі? – спытаў Гоша.
     – Так, але ім так спадабалася ў Чароўнай краіне, што зайчаняты папрасіліся застацца тут да вясны.
     – Вядома, зараз ім не трэба нічога рабіць, адпачывай ды і толькі, – засмяяўся Васька.
     – Не, гномікі часта бяруць іх да сябе ў памагатыя. Зайчаняты ўжо зразумелі, што нельга ленавацца, трэба дапамагаць старэйшым, калі тыя іх папросяць.
     Папугай не стаў знаёміць ката і выраняняці з зайчанятамі, каб не замінаць тым гуляць у сваю любімую гульню, а менавіта, у даганялкі. Ён падвёў іх да наступнай хаткі, на якой вісела таблічка: "Вавёрачкі". Хатка сама па сабе была вельмі прывабная, размаляваная ў жоўта-карычневыя колеры.
     – Тут жыве мама белка і яе цудоўнае дзіцё – няўрымслівая Рыжуха, – усміхнуўся Папугай. – Гэтае дзіцё такое непаслухмянае! Вавёрачка збегла ад мамы ў лес, калі наступілі халады. Як бачыце, ёй не хацелася сядзець у дупле ўсю марозную зіму. Мама шукала сваю непаслухмяную дачушку па ўсім лесе, выбілася з сіл і сама ледзь не загінула. Добра, што чароўны гномік адшукаў у глыбокім лесе замярзаючую стомленую вавёрку і тут жа пераслаў яе ў Чароўную краіну. Затым ён адправіўся на пошукі яе жвавага дзіцяці, адшукаў Рыжуху ў самым канцы велізарнага лесу. Нават тут, у Чароўнай краіне, гэта гарэза ніяк не супакоіцца. Яна скача па дрэвах, замінае нашым жыхарам, зрывае шышкі з елак, нядаўна нават пашкодзіла кветнік. Колькі мы ні саромім яе, нічога не дапамагае. Бедная мама не ведае, што з ёй рабіць, як супакоіць дачушку.
     – Я думаю, што Рыжуха падрасце і перастане хуліганіць, – выказаў здагадку Гоша. – Гэта тая самая вавёрачка, якая сядзела поруч хаткі Дзіка і гуляла з шышкай? – спытаў ён.
     – Так, так, гэта яна, такая маленькая какетка, усім жадае спадабацца і ўсюды суне свой руды хвост! – засмяяўся Папугай. – Але мы не будзем зазіраць да іх у хатку. Магчыма цяпер мама паклала малую спаць. Лепш звярніце ўвагу на іншую хатку з карычневым дахам і зацемненымі вокнамі. У ёй жывуць кажаны. Цяпер яны спяць, вокны ў іх хатцы завешаны шторамі.
     – Спяць? – здзівіўся Гоша. – Хіба мышы спяць днём?
     – Гэта не простыя палявыя мышы, а кажаны. У іх ёсць перапончатые крылы, падобныя на крылы птушак. Але ва ўсім астатнім яны такія ж, як звычайныя шэрыя мышкі. У іх маленькая галоўка з кароткімі вушкамі, на ножках ёсць кіпцікі. Уначы кажаны лятаюць, а днём спяць, прымацаваўшыся да столі сваімі вострымі кіпцюркамі і апусціўшы галоўку ўніз.
     – Яны спяць, звесіўшыся галавой уніз? – спытаў кот Васька.
     – Так і спяць, – сказаў Папугай. – Я сам здзівіўся, калі ўбачыў гэта.
     – Якія смешныя, – усміхнуўся Васька. – Як жа яны патрапілі сюды?
     – Кажаны схаваліся ад холаду пад той жа Ёлкай, што і вы, калі не знайшлі ў вашым горадзе ўтульнага месца для зімоўкі, – адказаў Папугай.
     – Хіба кажаны жывуць у нашым горадзе, штосьці я іх ніколі не сустракаў, – здзівілася вараняня.
     – Яны лятаюць бясшумна, да таго ж, у апраметнай цемры, калі ты ўжо спіш. У ваш горад кажаны прыляцелі з лесу, калі пахаладала. Яны жадалі забрацца на гарышча вялікага дома і схавацца там да вясны, але зрабіць гэта ім не ўдалося. І тады яны схаваліся пад галінамі Ёлкі.
     – Зараз мне ўсё зразумела, – сказаў Гоша. – Кажаны не жывуць у горадзе, а толькі зімуюць, таму што ўпадаюць у спячку на цёплых гарышчах высокіх будынкаў.
     – Так і ёсць. Гномік-ахоўнік выратаваў іх і пераправіў у Чароўную краіну. Тут кажаноў пасялілі ў новай прыгожай хатцы. Цяпер іх не трэба трывожыць, яны спяць і не прачнуцца да самай вясны.
     – І ім не трэба нічога есці? – спытаў Гоша.
     – Не, калі яны спяць, нічога не ядуць.
     – Шчаслівыя, – засмяяўся Васька. – Ім нават есці не хочацца.
     Вядома, яшчэ не ўсе хаткі чароўнага гарадка Папугай паказаў сваім гасцям. Але ён ужо стаміўся і таму вырашыў скончыць экскурсію. Паабяцаўшы Гошу з Васькам паказаць астатнія хаткі ў іншы раз, Папугай паляцеў дахаты абедаць. Вараняня і кот таксама стаміліся і адправіліся ў сваю хатку адпачываць.
     
      Гэта казка на рускай мове