Якой жа выдатнай стала летняя раніца для ката Ваські і вараняняці Гошы ў гэтым казачным гарадку! Яркае сонейка зазірнула ў акенца іх хаткі, а на маленькім століку сяброў ужо чакала смачная ежа. Хто яе прыгатаваў і калі прынёс, засталося невядомым, але пах свежага курынага мяса хутка пракраўся да чорнага носіка ката і абудзіў яго. Што ж нябачны кухар прыгатаваў для вараняняці? О, гэта была вельмі смачная страва з арэшкаў, зярняткаў і яечнага жаўтка! Хто даведаўся пра тое, што Гоша любіць вараныя яечныя жаўткі, незразумела. У цэнтры яго талеркі з ежай красаваўся ярка-жоўты яечны жаўток, а вакол былі насыпаны дробныя ачышчаныя арэшкі і семачкі. "Смачната" ды і толькі!      – Хопіць спаць, пад’ём! – гэтыя словы пранесліся каля вушэй ката і вараняняці.
     "Хто гэта?" – падумаў Васька, адкрыў вочы і ўбачыў невялікага Папугая. Ён лятаў пад столлю, адчайна размахваючы зялёнымі крылцамі, і "свідраваў" сяброў сваімі круглымі чорнымі вочкамі.
     – Калі будзеце доўга спаць, я з'ем вашы арэшкі, – папярэдзіў няпрошаны госць, учапіўшыся кіпцікамі за край стала.
     – Гэта як? Ты адкуль тут узяўся? – раззлаваўся Гоша.
     – Я жыву побач з вамі, мая хатка бачная з вашага акенца, – Папугай загадкава паглядзеў на Гошу, пачысціў дзюбу аб край стала, распушыў доўгі зялёны хвост і адтапырыў ярка-чырвоныя пярынкі на галоўцы.
     – Васька, у нас госць! – абвясціла вараняня.
     – Гэта добра, прывітанне! – адклікнуўся кот.
     Сябры неахвотна падняліся з мяккіх пасцеляў, і, салодка пазяхнуўшы, пацягнуліся – кот, расцягнуўшыся ў струнку, а вараняня – расправіўшы свае чорныя крылы.
     – Вось гэта твая хатка? – спытаў Гоша, разглядзеўшы ў акне маленькі будынак зялёнага колеру з чырвоным дахам. На дзвярах хаткі была прыбіта таблічка: "Афрыканскі Папугай".
     – І колькі ж гадоў ты тут жывеш? – спытаў Васька.
     – Ды зусім мала, усяго толькі пару тыдняў. Я жыў у кватэры свайго гаспадара. Ён прывёз мяне з Афрыкі. Але потым яму спатрэбілася тэрмінова з'ехаць у камандзіроўку. Ён вынес мяне на халодны балкон і сказаў, каб я пажыў трохі адзін, пакуль ён не вернецца. Вось толькі ежу ён мне забыўся пакінуць. Я вельмі моцна хацеў есці, замерз і паляцеў шукаць ежу. А потым мяне ледзь не з'ела котка, яна выдрала з майго хваста пяро. – Папугай паказаў на свой абадраны хвост. – Неўзабаве я ўбачыў прыбраную Ёлку, схаваўся пад яе галінкі і апынуўся тут. Дзякуй, Гноміку за тое, што ён дапамог мне, і я змагу пажыць у цяпле некалькі дзён, пакуль не вернецца з камандзіроўкі мой гаспадар. Толькі вельмі сумна сядзець аднаму ў хатцы без сяброў, вось я і вырашыў наведаць вас.
     – Скажы, Папугай, ты не ведаеш, хто прыгатаваў для нас усю гэту ежу? – спытаў кот.
     – Ведаю, гэта праца чароўных гномікаў. Усе гномікі, якія жывуць тут, вялікія рабацягі. Яны ўмеюць усё – прыбіраць, мыць, гатаваць ежу, будаваць хаткі, сачыць за парадкам.
     – Гномікаў? – здзівіліся кот і вараняня. – Адкуль узяліся гэтыя гномікі?
     – Іх запрасіў сюды ўсемагутны Чараўнік. Дзе ён жыве, я не ведаю, але толькі птушкі, якія жывуць у хатках, сказалі, што цяпер мы знаходзімся ў Чароўнай краіне Дабрыні і Міласэрнасці, якую стварыў усемагутны Чараўнік. Усе гэтыя гномікі раней жылі ў звычайным лесе, ён жа адшукаў іх і па дамоўленасці ператварыў у маленькіх чараўнікоў. Цяпер яны працуюць валанцёрамі, дапамагаюць хворым жывёлам, якія патрапілі сюды. А яшчэ звычайную чайную ружу, якая квітнела ў летнім садзе, усемагутны Чараўнік ператварыў у чароўную Фею. Яна вельмі прыгожая і разумная, навучылася кіраваць жыццём у Чароўнай краіне. Усе гномікі слухаюць, што ім кажа чароўная Фея, і выконваюць яе загады. А яна стварае ўтульнасць і дапамагае ўсім, хто сюды патрапіў, акрыяць і адужэць, каб потым вярнуцца ў звычайнае зямное жыццё. Той Гномік, які прапусціў вас сюды, таксама чароўны. Ён увесь час знаходзіцца на пасту, таму што ахоўвае Чароўную краіну ад злых і ліхіх істот. Гэтыя "пачвары" могуць пракрасціся сюды і нарабіць шмат гора. Але Гномік, які стаіць на варце нашага спакою, надзелены такой чароўнай сілай, якую не зможа перамагчы ніводны злы чараўнік!
     – Клас! – усклікнулі Гоша з Васькам. Яны былі ў вялікім захапленні ад усяго пачутага. І ім захацелася як мага хутчэй пазнаёміцца з гэтай дзіўнай краінай.
     – А ты змог бы нам паказаць тых, хто жыве тут цяпер? – спыталі яны ў Папугая.
     – Вядома, магу. Я з радасцю арганізую вам дзіўную экскурсію па Чароўнай краіне Дабрыні і Міласэрнасці, – весела крыкнуў Папугай і выляцеў з хаткі, уводзячы за сабой новых сяброў.
     
     
      Гэта казка на рускай мове