Гоша і Васька толькі цяпер разглядзелі ў цемры чароўнага Гноміка. Ён быў вельмі маленькі, велічынёй з курынае яйка, такі ж пухлы, а на галаве ў яго красаваўся чырвоны каўпачок з бліскучай зорачкай на самым канцы. А яшчэ сябры ўбачылі невялікі праход паміж каранямі Ёлкі. Менавіта на яго і паказваў Гномік.      – Як жа мы пралезем у гэту вузенькую дзірачку? – здзівіўся кот. Ён вытарашчыў свае жоўтыя вочы і дакрануўся лапай да дзіркі. І ў гэта ж імгненне з ім адбылося тое, чаго ён нават не змог зразумець. Толькі неўзабаве Васька апынуўся зусім у іншым свеце, а можа нават у іншым вымярэнні. Не паспеў ён як след апамятацца, як побач з ім з'явіўся Гоша. Мабыць, у дзірку вараняня пралезла такім жа спосабам, як і кот.
     – Дзе гэта мы? Што з намі? – расхваляваліся сябры.
     Толькі смачныя пахі ежы тут жа абвастрылі іхні нюх. Прыгледзеўшыся, галодныя кот і вараняня ўбачылі перад сабой "абрус-самабранку", абстаўленую разнастайнымі смачнасцямі, пра якія нашы сябры нават не маглі і марыць.
     – Вось гэта да! Гномік не ашукаў нас! Зараз мы наядзімся да адвалу, – узрадаваліся кот і вараняня. Яны тут жа прыняліся ўплятаць адну страву за іншай.
     Толькі і тут хтосьці нябачны пільна сачыў за імі. І як толькі сябры насыціліся, абрус з ежай знік, а замест яго з'явілася зялёная паляна і маленькія хаткі, падобныя на казачныя. На кожнай хатцы вісела таблічка, дзе было напісана ці намалявана, хто ў ёй жыве. Наперадзе стаяла хатка, на якой красаваліся фатаграфіі ката і вараняняці. Сябры адразу здагадаліся, што гэта іх хатка. Усярэдзіне хаткі ляжаў мяккі кілімок для ката і стаяла ўтульнае гняздзечка для вараняняці. Усё так, да чаго яны прывыклі ў рэальным жыцці, нават лепш. Бо кот Васька ўжо даўно не спаў на цёплым кілімку, а вараняня – у цёплым гняздзечку. Тым больш, што тут, у гэтым чароўным свеце, было яркае гарачае лета, а не халодная марозная зіма.
     – Клас! Як нам пашанцавала! – узрадаваўся Васька, а Гоша ганарліва паглядзеў на яго, як бы намякаючы на тое, што калі б не ён, то кот і далей сядзеў бы галодны поруч свайго дома.
     – Што ж мы будзем рабіць? – спытаў кот.
     – Зараз я хачу адпачыць. Бачыш, тут ужо сцямнела. А заўтра паглядзім, што будзе далей, – адказала вараняня.
     
      Гэта казка на рускай мове