Новы год і Каляды – мае любімыя святы, – сказала Насця кацянятам, затым узяла з паліцы кнігу з казкамі. – Зараз я вам пачытаю навагоднюю казку. Хутка мы будзем святкаваць Каляды. А вось і баечка пра Каляды. Слухайце. Хутка Каляды, – яна пачала было чытаць казку, але абярнулася, каб паглядзець, што ж там за шум уладкавалі кацяняты. Тыя ж, не слухаючы яе, круціліся на падлозе ваўчком, пакусваючы адно аднаму вушкі і хвосцікі.      – Ах вы, дурасліўцы, яшчэ параніцеся! – прыкрыкнула яна на малянят, насілу адцягваючы іх адно ад аднаго. – Калі не жадаеце слухаць казку, тады пойдзем гуляць у двор, – сказала яна і пабегла ў пярэдні пакой апранацца. Кацяняты панесліся следам за ёй.
     Зачыняючы за сабой уваходныя дзверы, дзяўчынка спынілася, бо яна зажмурылася ад яркага святла. Вясёлыя сонечныя праменьчыкі, якія асвяцілі двор, гулялі з малюсенькімі ажурнымі сняжынкамі, а тыя ад задавальнення пераліваліся ўсімі колерамі вясёлкі.
     – Які цуд! – усміхнулася Насця. – У такое снежнае і марознае надвор'е наш двор становіцца надзвычай прыгожым. Праўда, малышы?
     Мяўка і Гарэза выбеглі на ганак услед на дзяўчынкай і гэтак жа, як і яна, жмурыліся і захапляліся прыгажосцю чароўных сняжынак.
     – Я зараз дастану з каморы свае лыжы, і мы пойдзем катацца, – абвясціла Насця. Загарнуўшы малянят у цёплы шалік, яна пасадзіла іх у свой заплечнік і адправілася на лыжах у бліжэйшы парк.
     Кацяняты з цікавасцю разглядалі ўсё навокал. Стары парк патанаў у снезе. Насця ехала па ўжо кімсьці пракладзенай лыжні і атрымлівала асалоду ад зімовых пейзажаў. Часам яна спынялася, каб сфатаграфаваць тое, што ёй вельмі спадабалася. Кацяняты ж разглядалі заснежаныя дрэвы і захапляліся іх прыгажосцю.
     Раптам зверху на іх пасыпаўся снег. Гэта Вавёрка з ваверчанятамі вызірнулі з дупла і ўтаропіліся на кацянят.
     – Мама! Гэта ваверчаняты? – спыталі яе дзеці.
     – Не, гэта кацяняты, дзяўчынка вывела іх на шпацыр, – адказала Вавёрка.
     Атросшы з галовак абсыпаўшыся снег, кацяняты таксама ўбачылі вавёрак.
     – Тут жыве Вавёрка з ваверчанятамі, – растлумачыла Насця. – Глядзіце, вунь там Гіль ласуецца ягадкамі рабіны, – паказала яна на прыгожую чырвонагрудую птушачку.
     Яшчэ далей, на верхавіне высокай елкі, прымасцілася Сарока-белабока і з цікаўнасцю паглядала на вандроўнікаў. У цішыні зімовага дня толькі паскрыпвалі лыжы, ды былі чутныя звонкія галасы сініц. Сонца яшчэ не паспела сысці за гарызонт, і птушкі хутка знаходзілі крыху падмарожаныя ягадкі рабіны і шыпшынніку, штосьці вышуквалі пад карой дрэў.
     Накатаўшыся на лыжах, Насця вярнулася дахаты. У двары ўжо сцямнела, сонечныя прамяні паляцелі за гарызонт, а сняжынкі цяпер атрымлівалі асалоду ад зносін з месяцовымі праменьчыкамі.
     – І цяпер наш двор прыгожы, – сказала Насця. – Снег свеціцца блакітным ззяннем, мне падабаецца!
     Кацяняты выскачылі з заплечніка і падбеглі ў хату. Яны стаміліся і захацелі есці. У іх маленькіх галоўках за час шпацыру па парку пазбіралася шмат цікавых уражанняў, якія малышы запомняць надоўга. "Гэтыя вавёркі падобныя на нас, кацянят, – думаў Мяўка. – Толькі яны чамусьці не жывуць у хатах, а ў лесе вельмі холадна. Я б не вытрымаў сядзець і мёрзнуць у такім жыллі на дрэве. Але яны, мабыць, ужо прывыклі і загартаваліся".
     Вядома, Мяўка не разумеў, як уладкована жыццё дзікіх звяроў. І гэта не дзіўна, бо ён – хатняя жывёла і ніколі не будзе дзікім.
     
      Гэта казка на рускай мове