Пераскокваючы з галінкі на галінку, вавёрачка не заўважыла, як стала вечарэць. Увосень сонца нашмат хутчэй, чым улетку, сыходзіць за гарызонт. Прабягаючы міма лясной паляны, Каравочка звярнула ўвагу на высокія елкі, якія абкружылі паляну з іншага боку. "Можа быць, у гэтым месцы расла мая гарадская Елка, а гэтыя высокія елкі – яе сяброўкі?" – падумала вавёрачка і вырашыла распытаць іх пра гэта. Падбегшы да елак, малая ўзлезла на самую высокую елку і разгаварылася з імі.      – Я памятаю гэту маленькую ялінку, таму што расла побач з ёй. Яе выкапалі і павезлі нейкія людзі. Як добра, што яна жывая і вырасла вялікай і прыгожай, – сказала адна з елак, паслухаўшы гісторыю сваёй дзіцячай сяброўкі.
     – Гэта Елка памятае ўсіх вас і прасіла мяне перадаць вам прывітанне, – вавёрачка з павагай паглядзела на велізарныя пахкія вечна-зялёныя дрэвы, якія ўжо шмат гадоў раслі побач адна з адной у лесе.
     – Я таксама памятаю гэтую ялінку, – сказала іншая елка.
     Усе елкі, якія раслі ў гэтым старым ельніку, паступова ўспомнілі тую далёкую падзею з іх жыцця.
     – Тады мы былі малымі, а цяпер бачыш, якія мы! – высокія станістыя дрэвы памахалі пухнатымі лапкамі.
     – Нас гадавалі, пра нас клапаціліся гаспадары лесу – леснікі, яны і цяпер абыходзяць лес і лечаць яго, – сказалі прыгажуні елкі.
     – А можна я дзе-небудзь у вас пераначую? – спытала вавёрачка. – Ужо зусім сцямнела.
     – Ідзі да мяне, у мяне ёсць дупло, – паклікала Каравочку самая тоўстая елка.
     Вось так вавёрачка і засталася начаваць у сям'і елак. Яны яшчэ доўга распавядалі ёй пра сваё жыццё, частавалі насеннем шышак і зусім забыліся спытаць, куды накіроўвалася вавёрачка. І толькі раніцай яна сама распавяла ім пра ўсё.
     – Бывайце, мілыя елачкі, жывіце доўга-доўга і будзьце шчаслівыя, – крыкнула Каравочка, узмахнула рудым хвастом і пабегла праз паляну да лясной сцяжынкі, не забыўшыся захапіць з сабой кошык з ягадамі Рабінушкі.
     Прабегшы трохі па высокай пахкай лугавой траве, яна рэзка рванула наверх па ствале найбліжэйшага дрэва. Ух ты! Як гэта малая не разглядзела наперадзе сябе вушастага звера, а ён, хітры, ужо збіраўся яе з'есці! З дрыжачымі ад страху лапкамі вавёрачка ўселася на галінку і паглядзела ўніз. Хто гэта там?
     – Чаго ты, вавёрачка, успудзілася? – спытаў у яе даўгавухі шэры Заяц. – Я не ем вавёрак, а ем пялёсткі лугавой травы і кветак, тут на паляне яны яшчэ растуць.
     – Не бойся, вавёрачка! Гэта ж Заяц, самы звычайны, – зашумелі дрэвы.
     Вавёрачка трохі асмялела і спусцілася ўніз. Ёй было цікава разгледзець бліжэй шэрага, чамусьці ў заапарку малой не давялося такога зайца сустрэць.
     – Прывітанне! – вавёрачка ўважліва паглядзела на Зайца. – І ты тут жывеш?
     – Жыву. А вавёрак сустракаў?
     – Вавёрак? Так, была ў нас адна вавёрчына сям'я, – Заяц трывожна агледзеўся навокал. – Але ўвесну здарылася няшчасце. Маму ваверчанят з'ела Ліса.
     – А ваверчаняты дзе, іх таксама з'ела? – устрывожылася вавёрачка.
     – Не, ваверчаняты жывыя. Яны за лета трохі падраслі. Іх кормяць Галубка і Грак. Птушкі па чарзе прыносяць ваверчанятам у дупло ежу: ягады, грыбы, арэхі.
     – Дзе ж ваверчаняты цяпер?
     – Яны ўвесь час сядзяць то ў дупле, то на галінках хвоі поруч дупла. Аднойчы адно ваверчаня зляцела ўніз і не змогло само вярнуцца на дрэва. Яго паднімала наверх Варона. Цяпер яны баяцца і сядзяць у дупле.
     – А дзе гэта дупло? – спытала вавёрачка.
     – Я б адвёў цябе туды, але баюся, тут часта ходзіць Ліса.
     – Тады распавядзі, як да яго дабрацца, – папрасіла вавёрачка.
     – Калі будзеш бегчы ўздоўж вунь той сцяжынкі, то патрапіш да хвоі, – Заяц паказаў на вузенькую, пратаптаную звяркамі сцяжынку. – Адлегласць адгэтуль да яе я зараз прыблізна прыкіну. Так, гэта адлегласць у трыццаць маіх скачкоў, – сказаў ён.
     Падзякаваўшы Зайцу, Каравочка ізноў узлезла на дрэва і, адлічваючы ў галаве заячыя скачкі, "паляцела" да той самай хвоі, на якой павінна было размяшчацца дупло з ваверчанятамі.
      Гэта казка на рускай мове