Ах, якія нягоднікі! – абурыўся Дуб. – А я яшчэ іх кармлю жалудамі!      – Гэта не ўсе кабаны нарабілі, а толькі іх непаслухмяны сынок. Ён не даставаў да галінак і скакаў, цягнуў на сябе галінкі, нягледзячы на тое, што бацькі не дазвалялі яму гэта рабіць, – пралапатала Сойка, якая прыляцела даведацца ў вавёрачкі ўсе ўчарашнія навіны. – Я бачыла ўсё, і Дзяцел таксама бачыў. Толькі калі ён падляцеў да вінаватага і моцна ўшчыпнуў яго за нос, той захныкаў і адбег ад куста Арэшніку.
     – Якое нявыхаванае парася, – працягваў гневацца Дуб. – Як добра, што мае галінкі адужэлі за шмат гадоў і падняліся вышэй. Зараз такім бесталковым дзецям да іх не даскочыць.
     – Заўтра Попаўзень палечыць Арэшнік, мне паабяцала Мышка, – сказала вавёрачка.
     – Я буду вельмі рады, калі гэта разумная птушка дапаможа майму сябру, – адказаў Дуб.
     Стомленая за дзень вавёрачка забралася ў дупло і хутка заснула. Уначы ёй сніліся трохі трывожныя сны, адбіўся мінулы неспакойны дзень. Раніцай яна прачнулася, вызірнула з дупла і, убачыўшы ў небе яркае сонейка, усміхнулася. "Гэты восеньскі дзянёк будзе светлым і радасным", – падумалася ёй, і вавёрачка весела пабегла да ляснога раўчука, каб памыцца ключавой вадзіцай.
     – Чык-чырык, чык-чырык, чык-чырык! – заціўкалі побач з ёй верабейкі. Яны боўталіся ў халоднай вадзіцы, зусім не баючыся застудзіцца.
     – Якія вы загартаваныя! – захапілася Каравочка.
     – Так, так, мы такія! Усё лета тут купаемся і не хварэем, – крыкнуў самы адважны Верабейка.
     – Я таксама буду гартавацца разам з вамі! – засмяялася вавёрачка, памыўшы мыску і лапкі, а затым, узмахнуўшы пухнатым хвосцікам, заскочыла на галінку Алешыны, якая расла побач з раўчуком.
     – Ой, якія маленькія шышачкі! Унутры іх ёсць насенне, як і ў маёй Елкі, – здзівілася малая. Яна ўзгадала сваю гарадскую сяброўку Елку і хатку, у якой жыла. На секунду вавёрачцы стала сумна, і ёй захацелася зноў апынуцца ў той утульнай хатцы.
     – Так, у мяне ёсць шышачкі, у іх спее насенне. Мае шышачкі падобныя на шышкі елак і хвой, – адклікнулася Алешына. – А дзе расце твая Елка? – спытала прыгожае дрэва ў вавёрачкі.
     – Ой, гэта далёка, у вялікім горадзе. Там ёсць парк, а ў ім – Елка. Яе прывезлі яшчэ зусім маленькай з лесу і пасадзілі на лужку пасярод парку. Цяпер яна высокая, як мой Дуб. Так, яшчэ Елка перадавала прывітанне ўсім елкам гэтага лесу, – успомніла вавёрачка наказ сваёй гарадской прыяцелькі.
     – Елак у нас у лесе шмат, – адказала Алешына. – Перадаць ім прывітанне зможа лёгкі восеньскі Ветрык. Ты залезь вышэй на дрэва і крыкні гучна-гучна. Тваё гучнае прывітанне ён разнясе па ўсім лесе.
     – Дзякуй, я так і зраблю, – вырашыла вавёрачка і пабегла да свайго Дуба, каб узлезці на яго верхавіну і крыкнуць на ўвесь лес словы прывітання елкам.
     – Ты што там раскрычалася, – здзівіўся Дуб, пачуўшы, як вавёрачка штосьці адчайна крычыць, седзячы на яго верхавіне.
     – Гэта я прывітанне перадаю ўсім елкам нашага лесу ад маёй знаёмай гарадской Елкі, – адказала вавёрачка.
     – Прывітанне? Гэта добрая справа, – падтрымаў яе стары, – перадавай, калі трэба.
     – Дуб, ведаеш, зверху адкрываецца такая прыгажосць! Увесь наш лес размаляваны ў залаціста-зялёныя колеры. Ён, нібы велізарнае мора, калышацца! Я бачу, як Сонейка гладзіць верхавіны дрэў.
     – І маю таксама? – спытаў Дуб.
     І мяне разам з табой гладзіць, – засмяялася Каравочка. Яна паглядзела ўгару на блакітнае неба, на Сонейка. Ветрык абдзімаў яе вострыя вушкі і руды пухнаты хвосцік, усё яе маленькае худзенькае цельца. Здавалася, зараз гэтае рудае стварэнне пырхне ў неба і паляціць над верхавінамі дрэў, нібы маленькі камячок Сонейка.
     "Як добра было б знайсці дзесьці тут такіх жа вавёрачак, як я сама", – падумалася Каравочцы.
     Яна ўспомніла сустрэчу з Вераб’ём. Ён казаў ёй, што вавёркі жывуць у гэтым лесе, але да іх трэба дабрацца. "Мне ўжо не страшна гуляць па незнаёмым месцам, я прывыкла да ўсяго і шмат пра што даведалася. Трэба адпраўляцца на пошукі маіх родных, – вырашыла вавёрачка. – Пакуль няма дажджу і добрае надвор'е, я змагу адшукаць іх. Заўтра адпраўлюся на пошукі".
     
      Гэта казка на рускай мове