Раніцой Дуб доўга тлумачыў вавёрачцы, як дабрацца да Арэшніку.      – Мне будзе вельмі непрыемна, калі ты ўжо не знойдзеш на яго галінках смачных пладоў. Вінавачу сябе за тое, што не распавёў табе раней пра свайго сябра. Дарэчы, абавязкова перадавай яму прывітанне ад мяне.
     – Добра, перадам, – паабяцала вавёрачка і "паляцела", пераскакваючы з аднаго дрэва на другое, наперад, да таго самага незнаёмага вялікага куста, які ў лесе ведаюць усе звяры і птушкі, бо на яго галінах увосень спеюць смачныя хрумсткія арэшкі.
     Па дарозе яна забегла да знаёмай Мышкі, каб паклікаць яе разам з сабой. Але тая адмовілася, бо баялася далёка адбягаць ад сваёй норкі.
     – Ты скачаш з галінкі на галінку, як паветраны гімнаст. А я не ўмею так скакаць. На зямлі, па дарозе да Арэшніку, мне могуць сустрэцца небяспечныя звяры, я іх баюся.
     – Хто ж можа сустрэцца ў лесе? – спытала вавёрачка. Яна і сама баялася дзікіх звяроў.
     – Ліса, воўк. Яны часта бегаюць па лесе і шукаюць, каго б з'есці, – адказала Мышка.
     – Тады я падзялюся з табой сваімі арэшкамі, – паабяцала вавёрачка. – Вось толькі ў мяне няма ніякага мяшэчка, каб пакласці іх і не рассыпаць па дарозе.
     – Я дам табе свой моцны мяшэчак, ён даволі вялікі, аднак арэхі не вельмі цяжкія, – сказала Мышка і дастала тонкі мяшэчак з серабрыстай павуцінкі. – Яго для мяне ўлетку змайстраваў знаёмы Павучок. Будучым летам я папрашу, ён і табе такі спляце.
     – Так, вельмі добры мяшэчак, – пацвердзіла вавёрачка, нацягваючы мяшэчак з павуціння сабе на спінку так, як дзеці надзяваюць на плечы школьныя заплечнікі. – Бывай, Мышка! – сказала Каравочка і пабегла далей.
     Скачучы з галінкі на галінку, яна разглядала лес зверху, а яшчэ пазірала ўніз. Там, пад дрэвамі, як і казала Мышка, вавёрачка ўбачыла спачатку Лісу, трохі счакаўшы, Ваўка. "Яны шукаюць здабычу" – зразумела вавёрачка, але не спалохалася, разумеючы, што гэтыя звяры не дастануць яе, бо не ўмеюць лазіць па дрэвах. І тут наперадзе яна заўважыла Сойку. У дзюбе птушка трымала невялікую торбачку з арэшкамі. Параўняўшыся з вавёрачкай, Сойка села на галінку і прызналася, што толькі раніцай успомніла пра арэхі і, на злом галавы, панеслася за імі.
     – Выбачай, вавёрачка, што я не паклікала цябе з сабой. Але і ты паспееш нарваць арэшкаў, бо яны дзе-нідзе яшчэ звісаюць з галін Арэшніку. Толькі паспяшайся!
     – Тады да сустрэчы! – крыкнула вавёрачка і хутка памчалася наперад.
     Падбегшы да Арэшніку, Каравочка паглядзела на яго амаль цалкам аголеныя галінкі, і ёй стала шкада гэты добрапрыстойны куст. "Так абадралі, прама гатовыя былі зламаць яго галіны!" – падумала вавёрачка.
     – Добры дзень, шаноўны Арэшнік! – паціху прамовіла яна. – Я – вавёрачка, жыву ў дупле старога Дуба. Ён перадаваў вам прывітанне.
     – Дзякуй! Як ён там, не хварэе? – спытаў Арэшнік.
     – Не, ён бадзёры і вясёлы.
     – Вельмі добра. Я рады, – адказаў Арэшнік і ўзмахнуў голымі галінкамі. – Бачыш, як мяне абадралі паганыя кабаны. Яны такія прагныя і бескультурныя. Напэўна, зламалі б мяне зусім, калі б не Лось. Ён прагнаў гэтых бесталковых звяркоў.
     – Так, я бачу, мне вельмі шкада вас, – пралапатала вавёрачка.
     – Але ты не саромейся, збірай мае плады, тыя, што на галінках і тыя, што абсыпаліся, – лагодна адказаў Арэшнік. – Нічога. Палье дожджык, я памыюся і адужэю зноў, мае паніклыя ўніз галіны паднімуцца і ажывуць, матухна-зямелька дапаможа.
     Вавёрачка слухала аповед Арэшніку пра яго шчаслівае дзяцінства, калі на ім яшчэ не было ніякіх арэшкаў, і ніхто не трос яго і не здзіраў з яго арэхі. І ёй стала сорамна за такіх дурных звяроў, якія думаюць толькі пра сябе, зусім не шкадуючы тых, хто робіць ім дабро. Акуратна, каб не пашкодзіць ніводнага лісточка, ніводнай галінкі, вавёрачка сабрала арэшкі ў свой мяшэчак.
     Падзякаваўшы Арэшніку за падарунак і пажадаўшы яму здароўя, Каравочка адправілася назад. Цяпер за яе спіной пабразгвалі арэшкі, было трохі цяжэй скакаць па галінках, але маладая вандроўніца зладзілася і данесла каштоўны груз дахаты, не рассыпаўшы і не пашкодзіўшы мяшэчак.
     – Ой, якія прыгожыя арэшкі, дзякуй, вавёрачка! – падзякавала Мышка, атрымаўшы ад сяброўкі палову мяшэчка смачных арэшкаў.
     А тая не стрымалася, каб не распавесці непрыемную гісторыю, якая здарылася з Арэшнікам.
     – Яго трэба палячыць, – сказала Мышка. – Я заўтра пашлю да яго Попаўзня. Ён замажа яму ранкі сваім фірмовым самаробным растворам. Попаўзень умее лячыць, да таго ж, ён зможа паласавацца арэшкамі. Яны ж яшчэ засталіся на галінках? – спытала яна ў вавёрачкі.
     – Трохі засталося.
     – Вось і добра. Нам трэба дапамагаць адно аднаму, падтрымліваць, калі камусьці патрэбна дапамога, – спагадліва гледзячы на вавёрачку, прамовіла яна.
     – Дзякуй, Мышка, я буду вельмі радая, калі Попаўзень дапаможа Арэшніку і зможа яго раны трохі падгаіць, – адказала вавёрачка і, развітаўшыся з Мышкай, пабегла да сваёй хаты, каб распавесці Дубу аб усім, што адбылося ў гэты доўгі дзень.
     
      Гэта казка на рускай мове