У гэтую раніцу Светлячок разам з Валуном праспалі амаль да поўдня. Чаму? А таму, што напярэдадні яны не спалі паўночы.      – Ты ўчора загуляў, так загуляў, – прачнуўшыся, Валун дакараў малога. – Гэта ж трэба, да трох гадзін ночы цябе не было дома. Скажы, што я мог падумаць?
     – Дзядуля, мама бачыла мяне, з-за чаго ты хваляваўся?
     – З табой будзеш спакойным, – не сцішаўся стары.
     – Лета канчаецца, засталіся апошнія цёплыя дзянькі. Усе так кажуць. А я яшчэ не ўсё бачыў, – апраўдваўся Светлячок.
     – Усё ўбачыць і з усім пазнаёміцца немагчыма. Нават за цэлае жыццё не хопіць сіл усё паглядзець і аб усім даведацца. Ты і так шмат пра што даведаўся за гэта лета. У цябе яшчэ ўсё жыццё наперадзе.
     – А я ўчора пазнаёміўся з Цвыркуном і з начным Матыльком, – пахваліўся малыш.
     – Гэта добра. Матылёк часам лятае поруч мяне ўначы, а Цвыркун палахлівы, ён нікуды не адыходзіць ад сваёй норкі.
     – Я гэта ўжо заўважыў, – сказаў Светлячок.
     – Так, забыўся табе сказаць, – памаўчаўшы, прамовіў Валун. – Учора прылятала Сінічка, тая, што жыве недалёка ад Яблынькі ў лесе. Яна запрашала цябе да іх у госці. Яблынька хоча пачаставаць цябе яблычкамі, яны ўжо паспелі.
     – Дзякуй. Але ты ж ведаеш, што я не ем яблычкі, гэтак жа, як і ты, – адказаў малыш.
     – Ты не ясі, я не ем, а іншыя ядуць. Злятай у госці, а то Яблынька пакрыўдзіцца. Яблычкі можаш аднесці на кветкавую палянку, там знойдуцца аматары салодкіх пладоў.
     – Тады я зараз палячу да Яблынькі, а потым – на палянку, добра? – узрадаваўся новаму шпацыру малыш.
     – Ляці, толькі не затрымлівайся да самай ночы, – прымірыцельна адказаў Валун і скоса з любоўю паглядзеў на Светлячка. "Ён, як усе дзеці, рухавы і дапытлівы, але добры і чулы. Мой дарагі малыш", – падумаў стары.
     Да Яблынькі ў гушчу лесу Светлячок ляцеў хутчэй ветра. Палова дня і так сышла на сон, трэба наганяць, а то хутка будзе цямнець, бо ўжо канец лета", – хваляваўся ён.
     – Прывітанне, Яблынька! Ты вельмі прыгожая, а колькі духмяных яблычкаў вырасла на тваіх галінках! – усклікнуў Светлячок, падлятаючы да дрэва.
     – Як я рада, што ты прыляцеў да мяне ў госці, – дзікая Яблынька пакалыхала сваімі пацяжэлымі галінамі. Яны ж цалкам былі абсыпаны прыгожымі румянымі яблычкамі. – Частуйся, малыш, ты мой выратавальнік. Ты і добрая Сінічка.
     – Мне вельмі шкада, але ж я чароўны і нічога не ем, акрамя месяцовага святла, – усміхнуўся малыш. – Але калі ты так хочаш, дык аднясу твой пачастунак маім сябрам на кветкавую палянку.
     – Аднясі, калі ласка, я буду шчаслівая, – сказала Яблынька. – Я ведаю, што побач з кветкавай палянкай жывуць пералётныя птушкі. Ім ужо хутка трэба будзе адпраўляцца ў палёт, а ў яблычках шмат карысці, яны пажыўныя і даюць сілу. Мая добрая суседка Сінічка і ўсё яе сямейства ласуюцца яблычкамі, хваляць іх, кажуць, што яны смачныя.
     Падзякаваўшы Яблыньку за пачастунак, Светлячок паляцеў далей з кошыкам яблыкаў на сваёй спінцы. Палянка і яе насельнікі ветліва сустрэлі малога. Хто толькі жадаў, паспрабаваў яблычкі. Птушкі, жукі, матылькі, Крапіўніца і Страказа хвалілі сакавітыя плады за духмяны водар і далікатны смак. А Светлячок і сонечны Праменьчык ляталі побач, толькі ўдыхаючы смачныя пахі. Аднак яны не маглі зразумець, гэта пах яблыкаў ці кветкавы водар.
     У апошнія дні сыходзячага лета палянка не страціла сваёй прывабнасці. Яна была ўсеяная квітнеючым разнатраўем. І над усёй гэтай прыгажосцю пырхалі матылькі, гулі стракозы, жукі, пчолкі і чмялі.
     – Яшчэ цёпла, Сонца прыгравае, але ўжо хутка падзьмуць халодныя восеньскія вятры, і мы, сонечныя прамяні, не зможам саграваць зямлю гэтак жа моцна, як цяпер, – шапнуў на вуха Светлячку сонечны Праменьчык. – І тады… – ён шматзначна замаўчаў.
     – Што тады? – спытаў малыш. – Скажы, што тады?
     – Тады наступіць восень, і я буду радзей бачыцца з табой. А яшчэ ўсе расліны звянуць, птушкі паляцяць зімаваць на поўдзень, і нашы вясёлыя дзянькі скончацца.
     – Ты што кажаш, гэта праўда? – расхваляваўся Светлячок.
     – Гэта так. Але ты не хвалюйся. Халодная восень яшчэ далёка, бабіна лета – блізка, – усміхнуўся сонечны Праменьчык.
     
      Гэта казка на рускай мове