Яно і сапраўды глыбокае і цёмнае, – здзівіўся Светлячок, узабраўшыся на старую хвою і агледзеўшы дупло. – Што ж там унізе?      – Гэта гняздзечка для птушанят Дзятла, – сказала Крапіўніца. – Яны вылупіліся з яек і падраслі ў гэтым гняздзечку.
     – Як цікава! – здзівіўся Светлячок. Яму, які нарадзіўся з кавалачка праменьчыка, было цяжка зразумець, што на Зямлі ўсе жывыя істоты нараджаюцца па-іншаму: хто з лялечкі, хто з яйка, хтосьці з самой зямлі, з простага семечка.
     – Паказвай нам свой феерверк! – скамандавала Крапіўніца.
     – А дзе вы будзеце глядзець? Мне патрэбна цемра, – растлумачыў Светлячок.
     – Тады мы залезем у дупло і ўсядземся ў птушынае гняздзечка, – усміхнулася Крапіўніца. – Ты не баішся, сяброўка? – яна паглядзела на Страказу.
     – Не, але я палезу туды ўслед за табой.
     Дзве красуні, лёгка памахваючы крылцамі, акуратна забраліся ў дупло і ўселіся на мяккай падсцілцы. А Светлячок, заляцеўшы ў цемру, тут жа запаліў свае "ілюмінатары" і, каб мацней здзівіць сябровак, закруціўся ваўчком.
     – Ш-ш-ш! З-з-з! У-ю-ю! – зазвінеў яго тоненькі галасок.
     Прадстаўленне выйшла на славу, сапраўдны феерверк! Сяброўкі глядзелі на ўсё гэта, яшчэ шырэй расплюшчыўшы свае і так велізарныя вочы. "Добра яшчэ, што яны не страцілі прытомнасць са страху", – падумаў Светлячок. Ён заўважыў, як пабялелі іх тварыкі, калі яны вылезлі з дупла.
     – Я, мабыць, спалохаў вас, – пачаў апраўдвацца малыш.
     – Не, нічуць, – красуні хутка прывялі сябе ў парадак.
     – Гэта было штосьці дзіўнае… – прызналася Страказа.
     – Я таксама так думаю, – сказала Крапіўніца. – Цяпер зразумела, што ты сапраўды чароўны.
     – Вядома, я чароўны, – пацвердзіў Светлячок.
     Усе разам яны вылецелі з лесу. Вечарэла. Неба пачало хутка цямнець. І сябры паспяшаліся разляцецца па дамах. Крапіўніца – да сябе на луг, Страказа – на балота. Светлячок жа паляцеў да свайго "гняздзечка", таго, што было побач з Валуном.
     А стары ўжо зачакаўся малога. Ён нават хацеў паслаць на балота ў разведку знаёмы Вецер.
     – Ох, як жа доўга ты быў на шпацыры, хутка ноч! – з дакорам прамовіў Валун.
     – Прашу прабачэння, але ў мяне быў вельмі цікавы дзень, – пахваліўся Светлячок. – Я бачыў балота, пшанічнае поле з васількамі і рамонкамі, нават у старым дупле Дзятла пабываў.
     – І што ж ты рабіў у дупле, – спытаў Валун, – забаўляў птушанят?
     – Не, там птушанят не было, гэта старое гняздо. Я паказваў феерверк Крапіўніцы і Страказе.
     – Як артыст?
     – Так, я ўладкаваў для іх прадстаўленне.
     – Яны ведаюць, што твая мама Поўня?
     – Ведаюць.
     – Яны цябе не баяцца?
     – Не. Ім са мной цікава, гэтак жа, як мне з імі.
     – Чаму ж ты можаш іх навучыць?
     – Я распавядаю ім пра тое, што Поўня жывая, бо я – яе сынок. Але ўсё-такі я трохі чароўны, праўда?
     – На свеце шмат чараўніцтва, і часта гэтае чараўніцтва – само жыццё, – адказаў сівы Валун.
     У гэту ноч ён больш не прамовіў ніводнага слова. Стары думаў пра жыццё і пра чараўніцтва, пра Зямлю і пра Поўню, пра Сонца і пра Неба. Ён ведаў, што ўсе істоты, якія ён бачыць вакол сябе – жывыя, яны ўсе думаюць, няхай па-рознаму, але ўсе яны жадаюць жыць як мага даўжэй на цудоўным белым свеце. "Чараўніцтва – яно паўсюль, – разважаў стары. – Яно ўсюды: у кропельцы расы, у зялёным лісточку, у сонечным праменьчыку, у каменьчыку, у пясчынцы, у песні птушачкі, у месяцовым бляску. Светлячок нарадзіўся з кавалачка прамяня, значыць, ён таксама чароўны".
     
     
      Гэта казка на рускай мове