Прачнуўшыся, Светлячок хутка даведаўся ад старога пра ўсе навіны. Галоўная навіна – у будучую ноч на зялёным лузе ля Ракі пазбіраецца вялікі рой мошак. Яны ўладкуюць свята Машкары. Сабярэцца пяць тысяч мошак з усёй акругі.      – Ты хочашш паўдзельнічаць на свяце? – спытаў Валун.
     – Так, – адказаў Светлячок. Яму, маладому і жыццярадаснаму, вядома ж, хацелася пабываць на такой цікавай тусоўцы, дзе смешныя мошкі будуць весяліцца і танчыць.
     – Тады ляці, павесяліся, – пагадзіўся Валун. – А мне потым пра ўсё распавядзеш, добра?
     – Абавязкова! – крыкнуў Светлячок.
     Ён ужо "загарэўся", а ў яго галоўцы нават паспеў план дзеянняў на гэтым свяце:
     "Я ўладкую для мошак феерверк месяцовых іскрынак. Я гэта змагу паказаць, бо я чароўны! У мяне на спінцы можа ўспыхнуць цэлы фантанчык агеньчыкаў. Гэта будзе мой сюрпрыз для ўсіх мошак".
     У гэтую ноч Поўня таксама змагла паглядзець на свята, толькі з вышыні, з дапамогай свайго доўгага і яркага серабрыстага прамяня. Яна шукала на свяце Светлячка. Але ён так згубіўся ў агульным натоўпе машкары, што пакуль на яго спінцы не пачалі зіхацець яркія агеньчыкі ў шмат разоў мацнейшыя, чым звычайна, Поўня не магла яго разглядзець. "Ах, вось яно што! – зразумела мама Поўня. – Ён уладкаваў феерверк. Хай весяліцца, яму хочацца пабыць разам са сваімі аднагодкамі. А мошкі – яны такія ж, як і ён, маленькія і шустрыя, толькі не свецяцца. Ён жа здзівіць іх усіх". Пераканаўшыся, што Светлячку нічога дрэннага не пагражае, Поўня пераключыла свой позірк на Раку, на беразе якой шумела машкара. Рака і Поўня пачалі перагаворвацца на сваёй мове, бо яны, аказваецца, ужо даўным-даўно ведалі адна адну і былі старымі прыяцелькамі.
     Нагуляўшыся на свяце, Светлячок вярнуўся дамоў толькі пад раніцу і зноў праспаў да поўдня.
     – Стары, табе не сумна тут стаяць аднаму столькі гадоў? – прачнуўшыся, спытаў малыш, з гонарам паглядзеўшы на сівую спіну старажытнага каменя. Яму, маладому, цяпер чамусьці не было шкада Валуна. Малады запал і адвага разгуляліся ў ім, і ён не падумаў, што трэба быць тактоўным і праяўляць павагу да старых, якія пражылі на свеце нашмат больш часу, чым ён.
     – Не, не сумна, – спакойна адказаў Валун. – Я шмат пажыў на свеце і шмат пабачыў, шмат з кім размаўляў, шмат у каго вучыўся мудрасці. Угары нада мной заўсёды было Неба, пада мной – Зямля. І Неба бывае розным, то чыстым, то ўсеяным аблокамі і нават хмарамі, але яно – адзінае, я знаёмы з ім з ранняга дзяцінства. Яно мудрэйшае і старэйшае за мяне, гэтак жа, як і Зямля. І я ніколі не буду даказваць ім, што я галоўней і разумней. Яны шмат чаму навучылі мяне, і я ім за гэта ўдзячны. Мне цікава было заўсёды мець зносіны з імі. Вецер і дождж, снег і маланка – дзеці Неба, я з імі таксама добра знаёмы. А Зямля трымае мяне ў сваіх абдымках, я – яе дзіця, як ты – дзіця Поўні. Зямля дагэтуль лічыць мяне дзіцём, – засмяяўся стары. І Светлячок убачыў, як закалыхалася трава, якая расла побач з Валуном.
     – Прабач мяне, калі я чымсьці пакрыўдзіў цябе, – зразумеў Светлячок. Ён уважліва слухаў аповед старога і яму стала трохі сорамна за свае неразумныя словы.
     – А я і не крыўджуся, – адказаў Валун. – Я рады, што ты павесяліўся на свяце. Але Неба сказала мне, што сёння ўвечар чакаецца вялікі ліўневы дождж. Добра б папярэдзіць пра гэта мурашак з суседняга мурашніка. Іхні дом стаіць у нізіне, і яго, напэўна, затопіць вадой. Шкада, калі загінуць мурашкі. Табе трэба было б распавесці ім пра небяспеку. Злятай да іх! Хай яны перанясуць мурашнік у іншае больш бяспечнае месца – на пагорак. Ты зробіш гэта?
     – Вядома, я зараз жа палячу туды, – адказаў Светлячок і памчаўся да знаёмых мурашак, каб выканаць загад сівога Валуна.
     
      Гэта казка на рускай мове