Ох, і шмат жа на нашай грэшнай планеце ўсякіх цудаў ды небыліц здараецца. Дзіўна ўсё гэта. Кажуць, што іншапланецяне ўжо даўно па Зямлі ходзяць, сваімі ботамі яе топчуць. Як вам гэты цуд? Вось паслухайце неверагодную гісторыю пра іх жыццё-быццё…      Адзін іншапланецянін, пажыўшы на Зямлі некалькі гадоў, вярнуўся на сваю планету і неўзабаве жаніўся. Нявестай ён абраў іншапланецянку, вельмі падобную на царэўну з рускай народнай казкі. Чаму ж іншапланецянін пакахаў такую дзяўчыну? Справа ў тым, што на Зямлі ён купляў дзіцячыя кнігі і з іхняй дапамогай вывучаў рускую мову. А што любяць слухаць малыя дзеткі? Вядома ж, казкі. У калекцыі іншапланецяніна нават знайшліся казкі А.С. Пушкіна. Аднойчы, ён з невялікімі зменамі пераказаў свайму малалетняму сыну казку пра рыбака і рыбку. Вось як гэта было.
     – Тата, раскажы мне казку! – папрасіў сынок іншапланецяніна, калі той укладваў яго спаць.
     – Добра, – пагадзіўся тата. – Я распавяду табе казку пра дзіўную Рыбку з планеты Зямля. Слухай.
     Жыў-быў ля берага сіняга мора Рыбак у хатцы, падобнай на зямную зямлянку. Была ў яго старая жонка. Кожны дзень яна жалілася, што стамляецца рабіць хатнія справы. Рыбак і сам разумеў усё гэта, таму стараўся дапамагчы жонцы, чым толькі мог.
     Прадуктовая крама была размешчана даволі далёка ад яго хаты, дабірацца да яе Рыбаку прыходзілася пешшу, а шлях не блізкі. На гэтыя паходы стары затрачваў шмат часу, ды і боты яго хутка зношвалася. А жыў Рыбак зусім не багата.
     Аднойчы яму пашанцавала. На рыбалцы ён невадам вылавіў з вады залатую Рыбку.
     Пачала прасіцца залатая Рыбка:
     – Адпусці мяне, Рыбак, я выканаю ўсё, што ты толькі пажадаеш!
     – Хачу боты-скараходы, – папрасіў той.
     – Будзе выканана, – адказала чараўніца.
     – І паслала Рыбаку электра-самакат! – падказаў сын бацьку.
     – Так, няхай будзе так, – пагадзіўся тата-іншапланецянін.
     – Тата! А ў нас ёсць электра-самакат?
     – Вядома.
     – Дзе ж ён?
     – У каморы ўжо сто гадоў без справы стаіць. Але ты далей казку слухай.
     Пачаў Рыбак на электра-самакаце прывозіць прадукты з крамы. Задаволена жонка. Але жаліцца, што цяжка ёй у старым дзіравым карыце бялізну мыць, рукі баляць, спіна разломліваецца.
     Пайшоў Рыбак да сіняга мора, паклікаў залатую Рыбку і папрасіў у яе чароўнае карыта, каб бялізна сама мылася. Уважыла яго чараўніца і паслала жонцы у падарунак новенькую пральную машыну аўтамат.
     – А дзе ў нас такая машына? – спытаў у іншапланецяніна яго сынок.
     – Ды ў камры ўжо сто гадоў без справы стаіць. Але ты далей казку слухай.
     Стамілася жонка Рыбака падлогу ў хаце падмятаць ды анучай, сагнуўшыся, мыць. Надакучыла, кажа мужу, спіна баліць, сам прыбірайся. "Няма дуракоў", – падумаў Рыбак, – і да сіняга мора пайшоў. Ізноў паклікаў ён залатую Рыбку і папрасіў у яе швабру, каб тая сама падлогу падмятала і мыла. Так у яго жонкі з'явіўся мыйны пыласос.
     – Тата! А ў нас ёсць такі? – спытаў яго сын.
     – Ёсць, ён ужо сто гадоў у каморы без справы стаіць.
     Што гэта за планета такая, спытаеце вы, дзе даўным-даўно нічым гэтым не карыстаюцца?
     Аказваецца, ёсць такая планета. І на ёй усе хатнія справы выконваюць робаты. Яны не толькі купляюць прадукты, сціраюць бялізну, прыбіраюць, але яшчэ і гатуюць ежу, мыюць посуд, малююць, лепяць, майструюць, гуляюць з сабакам, і яшчэ шмат розных хатніх спраў выконваюць.
     – Тата! – спытаў сын. – А ў Рыбака ёсць тэлефон?
     – Ёсць, сотавы.
     – А што гэта такое? – здзівіўся хлопчык-іншапланецянін.
     Аказваецца, на іх планеце сотавыя тэлефоны зніклі шмат гадоў назад. Іх замянілі касмічныя. І сотавага тэлефона нават у каморцы ў іншапланецяніна няма.
     
      Гэта казка на рускай мове