Залацінка, залацінка, сонца светлага іскрынка!
     Прытуліся на хвілінку ля дзяцяці ручая!
     Пагуляй з ім у аладкі, раскажы свае загадкі.
     Казку вам нашэпча ветрык, ласкай цёплай абгарне.
     
     А ручай бяжыць і скача. У яго свая задача –
     Усе сучкі і ўсе карэнні вельмі шпарка абмінуць.
     Залацінка ў ім іскрыцца, сілы надае вадзіцы,
     Каб яна цякла далёка за лугі і за лясы.
     
     Улілася ў рачулку. Там ручай знойдзе прытулак,
     Бо рачулка стане маці для малога ручая.
     І яна яго абдыме, скажа: “Прывітанне, сынку,
     Пацячом цяпер мы разам па лясам і па лугам.
     
     Сяброў добрых там сустрэнем, свае думкі ім даверым,
     А іскрынка-залацінка будзе нам дапамагаць”.
     Сонца на зямлю пральецца. Ля ракі хлапчук смяецца.
     Ён караблік запускае ў вадзіцу ручая.
     
     А ручай, цяпер ён – рэчка, стаў дарослым – не смяецца.
     Толькі трошкі дапаможа карабельчыку паплыць.
     Хлопчык пільна назірае, як караблік уплывае
     У далёкія вандроўкі, дзе чужыя берагі.
     
     Шчасця ён яму жадае: – Ты плыві з зямлі – да края,
     Паглядзіш, затым вяртайся, буду я цябе чакаць.
     Скажаш мне, што там пабачыш, ведаю, што на ўдачу
     Адпусціў цябе паплаваць. Так плыві ўжо хутчэй!