Над Зямлёй парылі белыя пухнатыя аблокі. Іх было нямнога. Яны засланялі толькі маленькія кавалачкі блакітнага неба. Сонца выглядвала з-за іх і асвятляла Зямлю залатымі прамянямі.      – Якое выдатнае гэта жыццё на Зямлі! – захаплялася Сонца. – Дзякуй табе, Зямля, ты дорыш усім жывым істотам прыгажосць і натхненне! Людзі захапляюцца цудамі прыроды, а іх у цябе вельмі шмат. Мне падабаюцца твае паўнаводныя рэкі і азёры, моры і акіяны, бязмежныя раўніны, укрытыя зялёнымі дыванамі з квітнеючай травы, лясы і горы, стэпы, нават пяшчаныя выдмы. Усё гэта выклікае ў мяне захапленне. Я кахаю цябе такую, дарагая Зямля.
     – Дзякуй за каханне, мілае Сонца, – ціха прамовіла Зямля. – Без цябе не было б усяго таго, чаму ты радая. – А скажы мне, ці ўсюды на планетах ёсць такое жыццё альбо хоць трохі падобнае на маё?
     – Не, мне не вядома нічога пра гэта. Ты самая прыгожая з маіх планет, тваё блакітнае святло чаруе мяне.
     – Як бы я жадала быць такой заўсёды, – сказала Зямля, – але ў мяне дрэнныя прадчуванні. Людзі дасягнулі такіх вяршыняў у сваім развіцці, што могуць зусім выпадкова ў парыве гневу знішчыць маю прыгажосць, усё жыццё, якім я так ганаруся…
     – Пра што ты кажаш? Як знішчыць? – спытала Сонца.
     – Жорсткасць і наравітасць некаторых людзей, іх сябелюбнасць і дурасць, прагнасць і нянавісць адно да аднаго губяць жыцці іншых, зусім не вінаватых у гэтых злачынствах, знішчае прыгажосць прыроды, добрыя і патрэбныя стварэнні рук чалавечых. Усё гэта выклікае ў мне гаркату і вялікі смутак, я не ведаю, як мне змагацца з гэтым злом, як усцерагчы сябе ад людскага эгаізму.
     – Ведаеш, – адказала Сонца, – я чула ад далёкіх зорак, якія таксама сутыкаліся з такой праблемай, што ёсць адзін сродак выратаваць планету ад засілля цёмных сіл. Гэты сродак – пасеяць парасткі кахання і міру. Зрабіць гэта складана, калі ўсё ідзе да згубы, але не трэба адчайвацца. Каханне – вялікае пачуццё, яго нельга да канца знішчыць у чалавеку. Яно можа адрадзіцца і расквітнець з новай сілай. Дабро сілкуе каханне, цяпло і спачуванне – сагравае каханне, справядлівасць – робіць высакародным каханне. У кахання ёсць саюзнікі, якія жывуць у душах шматлікіх людзей. Адрадзі гэтыя якасці ў сваіх людзях, і яны знішчуць усё зло, якое псуе табе шчаслівае жыццё.
     – Дзякуй, Сонца, я зразумела цябе і падумаю, як гэта зрабіць, – адказала Зямля.
     Доўга думаць Зямлі было нельга, бо шмат зла назапасілася на яе паверхні. Яно бушавала і хвалявала. То тут, то там узнікалі пажары і паводкі, людская кроў цякла ручаяамі, а дзіцячы плач і стогны хворых не давалі Зямлі ні хвіліны спакою.
     І аднойчы велізарная чарада птушак узляцела высока ў неба і распавяла ёй, што не жадае жыць на вечна ваюючай планеце, што лепш памерці, чым такое нерадостнае жыццё.
     – Што ж нам рабіць? Я не жадаю, каб вы гінулі! – расплакалася Зямля.
     З яе нетраў ірванулі вулканы, лёд растаў на горных вяршынях і вада панеслася ўніз у моры і акіяны.
     У парыве страху, птушкі ўзляцелі яшчэ вышэй да самых высокіх пёрыстых аблокаў, якія насычыліся сонечнай энергіяй, і ў міг зліліся з імі. І тут здарыўся цуд. Выляцеўшы з аблокаў, птушкі сталі не падобныя на ранейшых. Яны ператварыліся ў незвычайна прыгожых грацыёзных птушак, вельмі падобных адно на адну, з беласнежнымі крыламі і цудоўнымі галасамі.
     – Мы выратуем цябе, дарагая Зямля, – праспявалі чароўныя птушкі, спускаючыся з нябёсаў.
     І ўсюды, дзе толькі гэтыя птушкі ні садзіліся, жыццё адраджалася. Людзі насычаліся каханнем і дабрынёй, іх твары святлелі ад усмешак і шчасця, яны казалі толькі пра мір і сяброўства.
     – Дарагія сонечныя аблокі, вы выратавалі мяне, надзялілі птушак энергіяй міру і кахання. Дзякуй вам! – дзякавала ўсхваляваная Зямля.
     А аблокі толькі ўсміхаліся ў адказ і ззялі залатым блішчаком. У іх было столькі кахання, столькі дабра, што яны маглі б насычыць імі яшчэ не адну планету. Гэту чароўную сілу воблакі збіралі доўгі час. Велізарнае шчасце, што яны дагэтуль жывуць у небе і нікуды не ляцяць ад Зямлі. Быць можа, іх стварыў сам Бог на ўсякі выпадак, для таго, каб у цяжкія хвіліны дапамагаць людзям захоўваць спакойнае і шчаслівае жыццё на Зямлі.
     
      Гэта казка на рускай мове