Пагодлівым восеньскім днём векавы лес саграваўся прамянямі яшчэ даволі гарачага сонца. Дрэвы, узрост якіх ужо даўно пераваліў за стогадовы рубеж, усё яшчэ моцна трымаліся за зямлю тоўстымі каранямі, ды і галіны іх густа зараслі лістотай. Вось толькі ствалы… Так, гэтыя ствалы былі вельмі тоўстыя, каравыя, нязграбныя і адразу ж выдавалі немалы ўзрост дубоў, ясеняў, асін і клёнаў.      У самай гушчы лесу жылі тры сябра, тры вельмі старыя клёны. Іх кроны ўжо не зачароўвалі сваёй прыгажосцю, ды і ствалы напалову згнілі. Яны не памяталі, колькі гадоў пражылі ў лесе. Але нават цяпер, быўшы драхлымі старымі, дрэвы дасканала, са мноствам падрабязнасцяў, апісвалі ўсе яркія падзеі сваёй маладосці.
     – Які цудоўны быў час! – шамацеў лістотаю стары клён. – Памятаю, як лёгка выгінаўся мой ствол, я мог павярнуцца ў любы бок. Часам, вецер насіўся вакол мяне, яму так хацелася зламаць маё жыццё. Але я заўсёды аказваўся мацней і выходзіў пераможцам у барацьбе з жорсткім ветрам.
     – А памятаеш, – падтрымаў яго сусед, такі ж стары клён, – як птушкі звілі на табе і на мне свае першыя гнёзды. І я так спалохаўся, калі маленькае птушаня ледзь не выпала з гнязда!
     – А пра першыя яркія восеньскія лісточкі, падобныя на зоркі, вы забыліся? Увосень яны адрываліся ад галінак і траплялі на зямлю. А потым прыйшлі дзеці збіраць грыбы і разам з грыбамі паклалі ў кошыкі букеты з нашых першых у жыцці рознакаляровых кляновых лісточкаў. Якім памятным быў той час! – прарыпеў, уключыўшыся ў гутарку, трэці клён.
     Яму цяпер не вельмі хацелася абмяркоўваць з сябрамі ўсё тое, што даўно прайшло. Ён размарыўся на сонцы і задрамаў.
     – Але я не шкадую пражытых гадоў, – сказаў першы клён. – Маладосць – бестурботная і дурная, старасць – мудрая і высакародная. Звярнице ўвагу, як глядзяць на нас маладыя – знізу ўверх! Так, ім ёсць чаму ў нас павучыцца – нашай мужнасці, трываласці, цягавітасці і вялікаму жыццёваму вопыту!
     – Вядома, ты маеш рацыю, гэта так! – падтрымаў яго сусед, другі клён.
     Дрэвы замоўклі. Але мудрыя фанабэрыстыя думкі не пакідалі іх. Толькі калі побач, як у казцы, з'явілася дзяўчына ў ярка-чырвонай сукенцы, яны ачуліся ад сваіх дум і паглядзелі на яе.
     Твар прыгажуні свяціўся ад усмешкі, яркія ўражанні перапаўнялі маладое сэрца. Як ёй хацелася разглядзець усё да дробязяў у гэтым дзівосным старым лесе! Але дзяўчына нават не зірнула на дрэвы і не паспрабавала прачытаць іх думкі. Яе ўвагу прыцягнула зусім іншае. Яна ўбачыла ў яркім сонечным свеце пырхаючых матылькоў. Іх крылцы былі афарбаваны ў цудоўныя незвычайна прыгожыя колеры!
     – Які цуд! – шаптала юная лэдзі. Яна, як зачараваная, хадзіла за матылькамі і не магла адарваць ад іх захопленых вачэй.
     – Вось як, – засмуціліся старыя сябры, – яна нават не паглядзела на нас. Няўжо нейкія матылькі-аднадзёнкі заслугоўваюць большай увагі, чым мы!
     Дрэвы разгубіліся. Яны моўчкі сачылі за маладой прыгажуняй. І ўпершыню за шмат гадоў ім стала не зразумела, каго ж, усё-такі, шануе і з каго бярэ прыклад моладзь.
     
     p.s. Па малюнку Эрдинга Алтунга "With purity and badness"
     
      Гэта казка на рускай мове