У лесе нарадзілася Ялінка. У лесе яна расла. І вырасла прыгожая, пухнатая з выдатнымі маладымі зялёнымі іголачкамі. Усе птушкі, якія праляталі міма, захапляліся яе прыгажосцю, але ніхто не казаў ёй пра гэта. А яна сама ні пра што не здагадвалася. Малышка ціхенька стаяла на палянцы. Вакол яе раслі старыя рыпучыя хвоі. Яны з пагардай і зайздрасцю глядзелі на яе, часта спрачаліся, лаяліся паміж сабой. І маладой Ялінцы часам вельмі даставалася ад іх, калі яны вінавацілі яе ў прастаце, сціпласці і наіўнасці. Ціха і сумна праходзіла маладосць дрэўца.      Але аднойчы поспех усміхнуўся Ялінцы. Была цудоўная блакітнавокая раніца. Напярэдадні на паляне распусцілася вельмі прыгожая пунсовая кветка. Ялінка з радасцю і асалодай глядзела на яе. Пухнатыя іголачкі дрэўца наліліся і заззялі ад задавальнення, таму яна стала проста чароўнай! Міма пралятаў Салавей. Убачыўшы такую прыгажуню, ён апусціўся на яе верхавіну і заліўся пяшчотным пошчакам. У сваёй непаўторнай песне Салавей дарыў Ялінцы тысячу захопленых камлементаў!
     Ніхто ніколі не казаў дрэўцу нічога падобнага. Зачараваная, Ялінка не магла сказаць ні слова, і толькі ўсхвалявана абняла птушку сваімі галінкамі і прыціснула да сябе. Іх любоўнае зачараванне адно адным працягвалася некалькі хвілін, але для абодвух яно здалося вечнасцю.
     Неўзабаве Салавей і Ялінка зразумелі, што вельмі моцна закахаліся адно ў аднаго. А старыя хвоі, якія бачылі ўсё, што адбылося, сталі кпіць з Ялінкі, кажучы, што нічога ў яе з ім не атрымаецца, бо ў яго ёсць жонка, якую ён кахае больш за яе. Апрача таго ў яго ёсць дзеці. Ялінка слухала іх доказы і маўчала, імкнучыся загасіць велізарнае пачуццё і пяшчоту да Салаўя, якія яе апаноўвалі. Часам ён прылятаў, хацеў ізноў сесці на яе верхавіну, але яна не дапускала гэтага. Засмучаны, Салавей адлятаў.
     Прайшоў час. Ялінка шмат думала і зразумела, што без Салаўя не можа жыць. Ён абудзіў у ёй выдатнае пачуццё кахання, якое не праходзіла і выклікала нуду. Ёй было вельмі дрэнна. І вось калі Салавей ізноў прыляцеў, Ялінка ўсім сваім выглядам сказала яму пра сваё каханне. Але Салавей не паверыў ёй. Хаця каханне і гарачае пачуццё бушавалі ў ім, ён, абляцеўшы вакол дрэўца, знік з поля зроку, нічога не вымавіўшы ў адказ.
     Ялінка зноў засталася адна. Але яна была вялікая аптымістка і не магла доўга журыцца пра сваё непрызнанае каханне. Вакол яе лёталі матылькі і стракозы , раслі прыгожыя яркія кветкі, якімі яна любавалася ад світання да змяркання. Ялінка старалася не маркоціцца. Яна распускала свае зялёныя іголачкі і цешылася таму, што жыве і кахае, любуецца тымі выдатнымі карцінамі прыроды, якія абкружаюць яе, бачыць у іх нашмат больш фарбаў і сонечнага святла, чым бачыла раней, пакуль у яе сэрцы не было кахання. Ялінка дзякавала Богу і Салаўю за тое, што зведала гэта выдатнае пачуццё.
     
      Гэта казка на рускай мове