Дзесьці далёка-далёка ад людзей, у дзікіх трапічных джунглях, стаяла невялікая хатка. Жыў у ёй адзінокі стары. Раней гэты чалавек пражываў у вялікім паўночным горадзе, але, састарэўшы, вырашыў з'ехаць адтуль і пасяліцца ў ціхім месцы ўдалечыні ад гарадскога шуму і мітусні. У горадзе ў гэтага чалавека засталіся дарослы сын і ўнук Борка.      Дзікія звяры не чапалі старога, ён жыў спакойна па суседстве з кракадзіламі, малпамі і ядавітымі змеямі. Два дапытлівыя папугаі пасябравалі з чалавекам. Яны часта прыляталі да яго ў госці і паступова навучыліся разумець словы, якія ён казаў. Стары распавядаў папугаям пра сваё ранейшае гарадское жыццё, а яны ўсё больш і больш прывязваліся да яго.
     Нарэшце, птушкі назусім пасяліліся ў хаце старога, і ён усёй душой пакахаў іх. У гэтым дзікім бязлюдным краі папугаі сталі яму роднымі. Праз нейкі час птушкі так добра вывучылі чалавечую гаворку, што маглі мець зносіны са старым так, нібыта яны самі былі людзьмі.
     Усё складвалася добра. Але вось аднойчы ў хату да старога пастукаўся незнаёмы чалавек. У пошуках прыгод ён аб'ездзіў шмат краін і, нарэшце, дабраўся да бязлюдных джунгляў.
     – Хто там? – спыталі папугаі, пачуўшы стук у дзверы.
     Тым часам гаспадара ў хаце не было, але незнаёмец не зразумеў гэтага:
     – Я – вандроўнік, – адказаў ён папугаям. – Дазвольце мне пагасцяваць у вас і трохі адпачыць.
     Папугаі яшчэ доўга гутарылі з ім, калі ён зайшоў у хату. А незнаёмец увесь гэты час думаў, што з ім размаўляюць людзі, якія схаваліся дзесьці ў хаце. Але калі прыйшоў гаспадар і пра ўсё распавёў вандроўніку, той быў вельмі здзіўлены. Ён быў настолькі багаты, што здолеў аб'ехаць паўсвету, аднак такога дзіва яшчэ нідзе не сустракаў.
     Вярнуўшыся дахаты ў свой багаты амаль каралеўскі замак, вандроўнік не мог забыцца на сустрэчу з дзіўнымі птушкамі. А праз год ён даслаў да старога свайго слугу з просьбай аддаць яму папугаяў за вялікі грашовы выкуп.
     Старому не патрэбныя былі грошы багача, але самастойна вырашаць лёс незвычайных птушак ён не жадаў. І таму задаў папугаям важнае пытанне:
     – Мае дарагія сябры! Калі вы пагодзіцеся пакінуць мяне, то будзеце жыць у замку на беразе прыгожай ракі. Вы жадаеце жыць у багатага чалавека?
     Аднак, пачуўшы такія словы, папугаі наадрэз адмовіліся пакідаць старога і яго хату. Птушкі разумелі – ніякае багацце не заменіць ім каханне роднага чалавека.
     Яшчэ некалькі разоў багач угаворваў старога аддаць яму птушак, але ўсё дарэмна. І тады ў яго паспеў план. Багач вырашыў выкрасці папугаяў, падаслаўшы да старога ў джунглі свайго слугу з клеткай для птушак. Так папугаі апынуліся ў багатага вандроўнікі ў сапраўдным замку на беразе вялікай паўнаводнай ракі.
     – Мае дарагія папугаі, не бойцеся мяне, я не пакрыўджу вас, – абяцаў багач птушкам. – Буду добра карміць і адпускаць на шпацыры ў мой летні сад. Толькі вы павінны за гэта забаўляць маіх гасцей: распавядаць ім казкі, анекдоты і розныя цікавыя гісторыі.
     – Мы не будзем рабіць гэта! – заўпарціліся разумныя птушкі. – Ты ж выкраў нас, калі ласка, вярні назад, – жаласна прасілі яны.
     Аднак багач ніколькі не шкадаваў папугаяў. І калі яны не выконвалі яго загады, ён у пакаранне не карміў птушак.
     А ў джунглях самотны стары ўсё думаў і думаў, як вярнуць няшчасных птушак назад. Адраса замка багача, дзе ў гэты час былі папугаі, у старога не было. Нарэшце, яму і птушкам дапамог шчаслівы выпадак. Аднойчы ў хату да багача прыйшоў паштальён. Заўважыўшы ў садзе папугаяў у клетцы, ён штосьці сказаў ім. Птушкі ўсё зразумелі і ўпрасілі яго паслаць унуку старога электронны ліст, у якім вызначыць адрас замка і паведаміць, што папугаі вельмі жадаюць вярнуцца дахаты ў джунглі.
     Вось так стары ў джунглях і яго родныя ў вялікім горадзе даведаліся, дзе схаваны птушкі.
     – Я выратую іх. Хутка яны зноў будуць жыць у цябе, – паабяцаў унук свайму дзядулю. – Толькі ты павінен пераехаць жыць у іншае месца, інакш багач адшукае цябе і зноў выкрадзе папугаяў.
     Стары так і зрабіў. А яго ўнук Барыс распрацаваў разумны “план уцёкаў папугаяў з замка”. З дапамогай свайго адданага сабакі і паштальёна ён здолеў вызваліць папугаяў са зняволення.
     З тых часоў ужо шмат гадоў папугаі жывуць у горадзе, у самым ціхім яго месцы. І ўсё таму, што ўнук старога Барыс вывучыўся, знайшоў добрую працу, разбагацеў і купіў дзеду хату ў ціхай частцы вялікага паўночнага горада.
     
      Гэтая казка на рускай мове