Калі на зямлі з'явілася гэтае выдатнае стварэнне, ведае адзін Бог. Яна была такая прыгожая, што нават ганарлівы Арол, аглядаючы з вышыні свае валадарствы, часта зазіраўся на белакрылую Чайку, калі тая лётала ў даліне ля падножжа заснежаных гор. Моцны Арол кахаў слабую Чайку, але ведаў, што яна ніколі не зможа стаць яго сяброўкай, бо яе крылы, хоць і прыгожыя, не змогуць падняць птушку да горных вяршыняў, туды, куды можа ўзляцець ён.      Арол часам спускаўся ўніз у даліну і гутарыў з птушкай. Лагодная Чайка не разумела, наколькі велікасны і знакаміты яе суразмоўца. Яна не хавала ад яго сваіх пачуццяў і з захапленнем распавядала Арлу пра сваю любоў да Сонца. Чайка распавядала яму, што кожную раніцу на досвітку сустракае Сонца, а кожны вечар развітваецца з ім у той час, калі, размаляваўшы ўсё неба чырванню, нябеснае свяціла павольна апускаецца за гарызонт.
     – Мне так хочацца дакрануцца да яго! – марыла Чайка. – Добра табе, Арол, ты ўсё жыццё побач з Сонцам.
     Арол не разумеў Чайку. "Было б пра што марыць! – думаў ён. – Сонца далёка ў небе. Навошта яно мне, ды і датыкацца да яго не трэба. Ад такога дакранання мне не будзе ні цёпла, ні холадна. Дурная Чайка! Убівае сабе ў галаву дзіцячыя фантазіі".
     Але Чайка не адмаўлялася ад сваёй мары дакрануцца да Сонца. Аднойчы, калі ў сонечны дзень, ні адсюль ні адкуль, паліў цёплы летні дожджык, і на Чайку, якая прысела на галінку дрэва ля падножжа гары, пасыпаліся буйныя Кроплі дажджу, яна памылася гэтым дажджом і заўважыла, што Кроплі, якія зваліліся на лісце і траву, не расцякаліся адразу. Было відаць, як у іх уваходзілі сонечныя праменьчыкі, і тады Кроплі свяціліся, нібы залатыя іскрынкі.
     – Якія вы прыгожыя! – захапілася Чайка. – У вас столькі Сонца!
     Пачуўшы гэта, Кроплі дажджу распавялі Чайцы, што калі ёй так падабаецца сонечнае святло, і яна жадае з ім бліжэй пазнаёміцца, то ёй трэба ляцець уніз да ракі. На рачную роўнядзь Сонца часта адпускае пагуляць свае маленькія сонечныя Праменьчыкі.
     Узрадаваная Чайка адразу ж адправілася туды, куды паказалі ёй Кроплі дажджу. Тады яна не разумела, што тыя Кроплі не што іншае, як вада з той самай ракі, якая выпарылася ў гарачы дзень і ператварылася ў дажджавыя хмаркі. Калі Чайка даляцела да ракі, то ўбачыла ўсё тое, пра што ёй казалі. Па ледзь прыкметных рачных хвалях скакалі найярчэйшыя стварэнні. Было відавочна, што гэта сонечныя Праменьчыкі, якія адарваліся ад прамянёў Сонца і не жадалі спыняць сваю дзіўную гульню на рацэ.
     Чайка падляцела і села на ваду. І тут жа з усіх бакоў да яе пабеглі сонечныя Праменьчыкі. Яны то адрываліся ад вады, узлятаючы ўгару, то зноў апускаліся ўніз, уразаючыся ў ваду. Было вельмі цікава назіраць, як высакародная белая Чайка гайдаецца на рачных хвалях, а вакол яе, нібы сотня вясёлых і няўрымслівых сяброў, скачуць, зіхацяць золатам маленькія сонечныя Праменьчыкі.
     Так! Яны ўжо пакахалі Чайку, хаця яна так нечакана ўмяшалася ў іх гульню. Таму няхай яна жыве на рачной вадзе, бо тады ім будзе каму распавесці пра свае вандраванні па беламу свету.
     
      Гэтая казка на рускай мове