На далёкім краі Зямлі жыў Чараўнік. Былі ў яго дзве дачкі-прыгажуні. Адна з валасамі льнянога колеру і вялікімі, як азёры, вачамі, другая – чарнабровая, чарнавокая, цёмнавалосая і кучаравая.      Чараўнік вельмі любіў сваіх дачок і хацеў зрабіць так, каб жыццё ў іх было шчаслівым і бестурботным. А таму што ён быў добрым Чараўніком, яму гэта лёгка ўдавалася. З дзяцінства ён песціў дачок. Цацкі ў іх былі незвычайныя, быццам з казкі. Калі дочкі падраслі і ператварыліся ў дзяўчын, ён не шкадаваў свайго чараўніцтва, каб апрануць іх у самыя выдатныя ўборы і падарыць ім самыя дарагія ўборы.
     Вось толькі годных, з пункту гледжання Чараўніка, жаніхоў у дзяўчын не было. Ды і адкуль іх было ўзяць? Жылі яны там, дзе за сто вёрст не сустрэнеш ніводнай жывой чалавечай душы. Толькі розных звяроў і птушак ў гэтых мясцінах вадзілася вельмі шмат, бо побач з хатай Чараўніка пачынаўся густы і непраходны лес.
     Бачачы, як тужаць сіроткі, бо жонка Чараўніка да яго вялікага гора даўно памерла, вырашыў ён падарыць ім жаніхоў, употай ад дочак ператварыўшы ў людзей двух маладых прыгожых бурых мядзведзяў. Жаніхі атрымаліся цудоўныя – моцныя, станістыя і лагодныя. Вось толькі розуму ў іх было малавата.
     Малодшай дачцэ Чараўніка, бялявай прыгажуні, адзін з жаніхоў адразу ж спадабаўся, бо сама яна вялікім розумам не вызначалася і ад іншых гэтай добрай якасці не патрабавала. А старэйшая адчула нейкі падлог і адмовілася ад свайго жаніха. Малодшая неўзабаве заручылася з нарачоным, і па вясне згулялі вяселле. А старэйшая засталася адна і не паддавалася ні на якія ўгаворы зладзіць з жаніхом. Прыйшлося Чараўніку адпусціць аднаго мядзведзя на волю, а іншы стаў яго зяцем.
     Праз некаторы час кажа старэйшая дачка свайму бацьку: маўляў, бачыла я сон, што ёсць на свеце «вялікая зямля», на якой жыве шмат людзей. Яны вучацца, працуюць, жэняцца і нараджаюць дзяцей. Можа ты, бацечка, ведаеш, дзе яна? Калі ведаеш, то адпусці мяне туды, калі ласка. Там я не памру ад нуды і, напэўна, сустрэну свайго нарачонага.
     Бачыць бацька, што зусім чахне дачка. Нічога не паробіш, прыйдзецца адпусціць яе на «вялікую зямлю». Адпусціў Чараўнік сваю чарнабровую, кучаравую дачку з Богам, пажадаўшы шчасця і папярэдзіўшы пра тое, якія нягоды могуць сустрэцца на яе шляху.
     Але чарнаглазка была разумная і адважная. У новае жыццё яна пайшла з ганарліва паднятай галавой упэўненым крокам. Дзяўчына змагла дасягнуць у гэтым жыцці многага – яна вывучылася, знайшла добрую цікавую працу, купіла і ўладкавала сваю хату. Вось толькі блізкага чалавека не знайшла. Як ні імкнулася прыгажуня адшукаць на «вялікай зямлі» сваю палавіну, усё дарма – яе нідзе не было. Усе добрыя і разумныя ўжо былі занятыя, а вакол яе круціліся адны дурні і бесталковыя. Так і жыла разумная дачка Чараўніка адна. І толькі ў канцы свайго жыцця яна зразумела, чаго ёй не хапала – умення кахаць і шанаваць тое, хоць і маленькае шчасце, якое падарыла жыццё, знаходзіць добрае ў людзях і аддаваць ім сваё цяпло.
     А яе "дурная" і непераборлівая сястра аказалася шчаслівейшай, пражыўшы сваё жыццё з вялікім дабраком, магутным чалавекам-мядзведзем, і нараджаўшы ад яго такіх жа моцных і добрых дзетак.
     Ды і сам Чараўнік пад старасць уладкаваў сваё асабістае жыццё. Аднойчы ён убачыў у лесе шэравокую курапатку і, ператварыўшы яе ў добрапрыстойную жанчыну, жаніўся і шчасліва пражыў з ёй астатак сваіх гадоў.
     
      Гэтая казка на рускай мове