Усяліўшыся з сям'ёй у новы шматпавярховы дом, Надзя вырашыла пасадзіць пад акном якое-небудзь дрэўца. Параіўшыся з мужам, яе выбар выпаў на елку. "Вечназялёныя елкі нагадваюць любыя ўсімі навагоднія святы, – вырашыла жанчына. У той момант яна падумала пра сваіх сыноў, хлопчыках пяці і дзесяці гадоў. – Ім спадабаецца мая ідэя".      Увосень Надзя набыла для пасадкі ў лясной гаспадарцы невысокую пухнатую Ёлачку і разам з дзецьмі пасадзіла на зялёным газоне недалёка ад свайго акна на першым паверсе.
     Час ішоў, падрасталі сыны Надзі, расла і Ёлачка. Жанчына дагалядала дрэўца, у засушлівыя гады палівала, абкапвала, але потым так закруцілася, што зусім забылася пра яго. Навалілася шмат іншых спраў і клопатаў, і на ўсё патрэбныя грошы. Дзеці выраслі, іх трэба прыстойна апрануць, заплаціць за навучанне, ды і здароўе ў Надзі з гадамі не прыбаўлялася.
     Хаця падужэлая Ёлачка ўжо не мела патрэбу ў нечай дапамозе. Яна вымахала ў вышыню, ды так, што верхавінай даставала да трэцяга паверху. Жыхары дома, праходзячы міма, любаваліся на станістую вечназялёную прыгажуню, якая расце ў іх двары.
     А яшчэ праз нейкі час Надзя стала бабуляй. У яе нарадзілася ўнучачка. Старэйшы сын, жаніўшыся, пайшоў жыць на кватэру, але часта прыводзіў у бацькоўскую хату сваю трохгадовую дачушку, добра што маці ўжо на пенсіі, дагледзе. Як жа з малой пражыць без казак? Вось яны і пачалі нараджацца ў галаве бабулі Надзі.
     Аднойчы, любуючыся на высокую пухнатую елку, унучка Настенька сказала:
     – Бабуля, давай складзём казку пра тваю Ёлачку.
     – Давай, – пагадзілася Надзея. Так нарадзілася іх казка пра прыгожую Ёлачку, якая жыла ў бабулі пад акном, сябравала з усімі дзецьмі, што жылі ў двары, а перад Новым годам ператваралася ў казачную Прынцэсу.
     – Ведаеш, Настенька, наша казка абавязкова ажыве! Мая Ёлачка будзе Прынцэсай, – вырашыла бабуля.
     Перад навагоднімі святамі Надзя вынесла з хаты елачныя ўпрыгожванні і развесіла на сваёй Ёлачцы, але толькі ўнізе, таму што да верхавіны лясной прыгажуні пажылая жанчына дастаць не змагла. Але і гэтага было досыць, каб унучка Настенька цешылася і бегала вакол упрыгожанага дрэва, спяваючы навагоднія песенькі...
     Надышоў наступны год. Для сям'і бабулі Надзі ён стаў паспяховым, а вось з Ёлачкай улетку здарылася няшчасце. Аднойчы падчас моцнай навальніцы наляўшы вецер віхрам закруціў яе, вырваў разам з каранямі і паваліў на зямлю.
     – Ох, якое гора! – галасіла Надзя. – Я столькі гадоў гадавала цябе, любавалася на тваю прыгажосць, а зараз ты павінна памерці!
     – Не хвалюйцеся, бабуля! – крыкнуў сусед з трэцяга паверху. – Мы яе паднімем. Яна прыжывецца.
     Сусед выканаў сваё абяцанне. Разам з сябрамі праз некалькі дзён ён падняў дрэва і паставіў на ранейшае месца, толькі лепей закапаўшы абламаныя карані ў зямлю. Але для таго, каб Ёлачка не змагла зваліцца зноў, яе прывязалі да двух балконаў на першым паверсе дужым тоўстым тросам. Надзя некалькі тыдняў не адыходзіла ад хворай, палівала і даглядала яе. І Ёлачка зноў ажыла, нават не страціўшы ніводнай пухнатай зялёнай галіны.
     – Як жа мы ўпрыгожым яе сёлета? – спытала Настенька, прыехаўшы да бабулі пагасцяваць на навагоднія святы.
     – Мы развесім на ёй як мага больш цацак, – сказала бабуля Надзя.
     Да вечара наступнага дня, трыццатага снежня, высокую Ёлачку, якая расла ў двары, не пазнавалі прахожыя. Хтосьці нават падумаў, што гэта штучная елка, пастаўленая гарадскімі службамі для нейкага мерапрыемства. Але гэта было зусім не так.
     Жывую лясную прыгажуню, якая шмат гадоў расла па суседстве з людзьмі ў двары, упрыгожылі жыхары шматпавярховага дома, усе, хто хварэў за яе, хто перажываў і хваляваўся, калі яна няшчасная ляжала на зямлі пасля летняга ўрагану. Мамы з дзецьмі, бабулі з унукамі прыносілі навагоднія ўпрыгожванні і развешвалі на Ёлачцы. Ім дапамагалі высокія маладыя мужчыны, якія нават прыцягнулі аднекуль высокія драбіны.
     – Ах, якая прыгожая навагодняя елка! – выгуквалі людзі, праходзячы міма Ёлачкі праз двор.
     У навагоднюю ноч вакол пухнатай вечназялёнай прыгажуні пазбіраліся дарослыя з дзецьмі і ўладкавалі карагод у масках і карнавальных касцюмах. Дзеці спявалі навагоднія песні, дарослыя ігралі на гітары, усе смяяліся і весяліліся.
     Сказаць па сакрэце, Ялінка таксама была неверагодна шчаслівая. Хочаце верце, хочаце не, але ўсе расліны бачаць і адчуваюць нас. Яны жывуць нашымі думкамі і справамі. Ёлачка разумела, што ў людзей вялікае свята, і яны абкружылі яе вялікім клопатам і ўвагай. Ёй было прыемна, яна была ўдзячная ўсім за гэты навагодні падарунак для яе, за цяпло людскіх сэрцаў, за яркія ўпрыгожванні на яе галінках.
     Усю зіму Ёлачка ўспамінала гэта свята. Але ў шэрае надвор'е і будныя дні яна ўжо не так прыцягвала людзей, яны забывалі пра яе прысутнасць. І толькі Надзя кожны дзень глядзела на яе ў акно і жадала сваёй дарагой Ёлачцы добрага здароўя.
     Бабуля ўпэўнена, зараз заўсёды Ёлачку будуць упрыгожваць да зімовых святаў, таму што яна стала сапраўднай навагодняй Прынцэсай для іх шматпавярховага дома.
     
      Гэтая казка на рускай мове