9 ліпеня – свята Давыда-Сунічніка
     
Летняя раніца выдалася незвычайна яркай і светлай, бо настрой у Сонейка быў вельмі добры. З велізарнай вышыні гледзячы на зямлю, укрытую зялёнымі лясамі, блакітнымі азёрамі і рэкамі, яно ўсміхалася і думала пра тое, як добра было б у такі выдатны дзень прынесці задавальненне ўсім, хто любіць салодкія духмяныя Суніцы!      Там, на зямлі, раслі высокія бярозы і рабіны, ліпы і клёны, ясені і дубы, елі і хвоі. Гэта быў велізарны лес казачнай прыгажосці. Сярод бязмежнага зялёнага мора лясных раслін, нібы рознакаляровыя акенцы, усе ў прамянях сонечнага святла зіхацелі маленькія і вялікія лясныя палянкі. Іх было так многа, што нават не злічыць. У самай сярэдзіне лесу размясцілася велізарная паляна, у цэнтры якой расла высокая пухнатая елка. Да кожнага навагодняга свята лясныя звяркі і птушкі ўпрыгожвалі яе салодкімі морквамі і арэшкамі, сушанымі грыбамі і галінкамі леташніх Суніц.
     У гэтым дзівосным лесе расло шмат маленькіх кусцікаў Суніц. Кожны год вясной усе палянкі напаўняліся водарамі лясной травы, кветак і, вядома ж, квітнеючых Суніц. Лясная трава і кветкі схіляліся да беласнежных пяціканцовых зорачак, якія распускаліся на кусціках Суніц. Гэтыя малюсенькія кветачкі вельмі хутка павінны былі ператварыцца ў зялёныя ягадкі, а затым наліцца сокам і пачырванець.
     У пагодлівыя летнія дзянькі Сонейка станавілася неверагодна ласкавым і гарачым. І тады зялёныя ягадкі Суніц чырванелі і пахлі, нібы самыя выдатныя лугавыя кветкі. Аднак яны ўжо былі не кветкамі, а ягадкамі – духмянымі і настолькі смачнымі, што самі прасіліся ў рот.
     – І каго ж я парадую ў гэты святочны дзень? – з вясёлым жартам у прамяністых вачах прамовіла Сонейка.
     Цікава, што Свята лясных ягад Суніц яно само прыдумала.
     – Усіх узрадуеш, наша дарагое Сонейка! – прашаптаў ласкавы Ветрык і панёс па лесе духмяны водар салодкіх спелых ягад.
     – Нас любіць Сонейка, яно падарыла нам салодкі смак, яркую афарбоўку і водар! – шапталіся Сунічкі, смеючыся ад радасці.
     – Не толькі я люблю, – падслухала іх гутарку Сонейка. – Матухна Зямля вас таксама любіць.
     
     А жыхары лесу, прыхапіўшы з сабой плеценыя кошыкі, ужо спяшаліся на лясныя палянкі да сунічнікаў збіраць ураджай Суніц, самых смачных лясных ягад. Вунь па лясной сцежцы да самай вялікай паляны тупае Мядзведзіца з Медзведзянятамі. Рыжая Вавёрка з Ваверчанятамі хутка скача з галінкі на галінку ў бок другой лясной палянкі. Дзесьці ў глыбіні лесу да трэцяй палянкі накіроўваецца Ласіха з Ласянём, Вожычыха з Важанятамі ўжо дабралася да чацвёртай палянкі, каб паласавацца смачнымі ягадкамі. Следам за ёй прабіраецца да запаветнай палянкі шэрая Мыш з Мышанятамі. Нават Ліса і Воўк не супраць таго, каб паспрабаваць духмяныя ягадкі. Хто ж не любіць гэтую смачніну? Можа толькі той, хто не жыве ў лесе і таму ніколі яе не каштаваў.
     Спелых ягад Суніц было так многа ў лесе ў гэты святочны дзень сярэдзіны лета, што напоўніўшы кошыкі і паспеўшы паспытаць духмяных ягад прама з куста, лясныя ласуны-звяркі неўзабаве разышліся па сваіх лясных хатах.
     – А хто ж вам дзякуй скажа? – усміхнулася Сонейка, гледзячы, як зялёныя кусцікі Суніц раздаюць усім, хто толькі захоча, свае салодкія ягадкі.
     – Хай ласуюцца, мы яшчэ паспеем! – махнулі лісцікамі шчодрыя кусцікі.
     Яны мелі рацыю. То тут, то там на зялёных галінках успыхвалі новыя кветкавыя зорачкі з пяццю белымі пялёсткамі. Сонейка ведала – пройдзе некалькі дзён, і гэтыя зорачкі паадцвітаюць, каб ператварыцца ў духмяныя ягадкі, бо яркае вясёлае лета яшчэ не скончылася.
     
     – Як шкада, што нам нічога не дасталася, – раптам зазвінелі над палянкамі птушыныя галасы.
     Гэта прыляцелі маленькія птушачкі: Сінічка, Ластаўка, Дрозд і Заранка. Яны ўсю раніцу лёталі пад аблокамі, вышукваючы мошак, каб пакарміць сваіх птушанят, таму і прапусцілі збор ягад Суніц на лясных палянках.
     – Не хвалюйцеся. Я адвяду вас на луг, – спахапіўся летні Ветрык. Яму стала няёмка таму, што ён не паведаміў пра салодкае Свята крылатым жыхарам лесу. – Я там бачыў рубінавыя агеньчыкі, яны ззяюць у высокай траве, – ласкава паведаміў птушачкам Ветрык.
     Пад рубінавымі агеньчыкамі ён меў на ўвазе ярка-чырвоныя ягадкі Суніц, якія паспелі на зялёным лузе. Аказваецца, лясныя Суніцы і там растуць.
     Ветрык павёў птушачак на луг, а Сонейка паглядзела на белыя зорачкі Суніц і паабяцала:
     – Праз тыдзень я і вас ператвару ў салодкія ягадкі, таму не тужыце, вясёлае яркае Свята лясных ягад Суніц яшчэ працягнецца ў вашым казачным лесе.
     
     
     p.s. Ілюстрацыя да казкі Анастасіі Балыш
     
      Гэтая казка на рускай мове