Скончылася зіма. Растаў снег. З зямлі прабіваюцца першыя зялёныя травінкі, а на дрэвах набрыняюць почкі. Ажывае ўся прырода. З'яўляюцца першыя мушкі, прылятаюць птушкі з далёкіх краёў. Непрыкметна расцвітаюць першыя кветкі ў лесе і ў горадзе. На дрэвах распускаюцца маленькія лісточкі. І вось ужо квітнеюць каштаны, ліпы, яблыні, грушы. Вясна! Паветра свежае і празрыстае, вочы цешыць колер маладой зеляніны. І мы як быццам маладзеем целам і душой. Але хто ж зрабіў для нас усю гэтую прыгажосць?      Прывітанне, мае маленькія чытачы! Давайце падумаем разам з Вамі пра тое, хто робіць для нас усіх Вясну. Сонца? Вядома ж, Сонца! Яно, усёмагутнае наша свяціла! Яно думае пра нас нашмат больш і часцей, чым мы думаем аб ім. Яно клапоціцца аб тым, каб мы не змерзлі, яно дорыць нам Вясну і Лета...
     
     На толькі што адталую зямлю Сонца пасылае мільёны сваіх працаўнікоў – сонечных праменьчыкаў, і кожнаму з іх даручае сваё ўласнае заданне. Вось яны ляцяць, ляцяць і, нарэшце, дасягаюць Землі. Кожны асобны праменьчык накіроўваецца на сваю травінку, на сваю кветку. А ўсе разам яны саграваюць карэньчыкі травы, кветак, карані вялікіх дрэў і кустоў, паветра, ваду, хаты, і нават людзей, птушак, жывёл. Яны вельмі стараюцца, бо Сонца ўсім ім загадала рабіць сваю працу вельмі добра. Увесь час яно пасылае стомленым праменьчыкам на дапамогу ўсе новыя і новыя праменьчыкі. Для нас яны зусім незаўважныя. Мы бачым проста сонечнае святло. Але насамрэч, іх, праменьчыкаў, мільёны. Яны робяць каляровай ўсю прыроду. Яркія фарбы кветак, лісця – іх справа. Вось якія яны, гэтыя праменьчыкі, сапраўдныя чараўнікі!
     Але часам праменьчыкі так стсраюцца, што пачынаюць спальваць прыгажосць, якую самі ж і стварылі. Адбываецца гэта ўлетку, калі няма дажджу. Тады Зямля пачынае скардзіцца Сонцу, каб яно перастала так моцна награваць яе і даслала дождж. Схамануўшыся, Сонца накіроўвае свае прамяні на мора і акіян. Там яны ператвараюць ваду ў пару. Пара ўзнімаецца ў неба, атрымліваюцца аблокі, потым цёмныя хмары, а вецер гоніць хмары туды, дзе гарачыя праменьчыкі ўжо перастараліся. Ільецца дождж, ён насычае вадой спаленую зеляніну. І яна зноў ажывае.
     А Вы, дзеткі, не бегайце з непакрытай галавой па двары! Ведайце, што сонечныя праменьчыкі непераборлівыя, яны напякуць Вам у галоўкі.
     
      Гэтая казка на рускай мове