Як марознаю зімою снегам поле замятае.
     Плача Зайка пад гурбою, што і ноч ён там спаткае.
     
     Заблудзіўся Зайка дзесьці і не знойдзе след да хаты.
     А яго чакаюць у лесе маці і радныя браты.
     
     Плача бедная матуля - хто знайсці сынка паможа,
     Шлях маленькаму дзіцяці да яе ў пургу праложа.
     
     У глыбокім ды ў снезе цяжка след былы згадаць .
     Можа толькі светлы Месяц кліч малому з неба даць:
     
     - Ты бяжы, не бойся, жвавы, вунь туды, куды свячу я,
     Бо да хаты шлях удалы для цябе зрабіць магу я.
     
     Зразумеў усё Зайка смелы і пабег ён той дарожкай.
     А яна яму свяціла так, што зіхацелі ножкі.