Мільёны гадоў трохгаловая гара на Алтаі ўзносіла свае вяршыні ўгару да неба і аблокаў. Яна жадала стаць вышэй за ўсіх гор Зямлі, таму што лічыла сябе самай мудрэйшай, мацнейшай і годнейшай за ўсіх алтайскіх гор, ахвотнікаў быць бліжэй да Бога.      "Ніхто не зраўнаецца са мной у сіле і розуме", – разважала славалюбная гара, з кожным стагоддзем падрастаючы яшчэ на некалькі метраў у вышыню. Аднойчы яна зразумела, што ўсе яе сяброўкі-горы засталіся ўнізе, толькі адна яна накіравалася ўвысь. Але на небе гара-хвалько не ўбачыла нікога, з кім бы ёй было прыемна пагутарыць, хто б зразумеў і ацаніў яе подзвіг.
     Высока ў небе жылі аблокі. Яны лёталі па ўсім бязмежным паветраным абшары і не любілі заседжвацца на адным месцы, у той час як высокая гара не ўмела лётаць. Вось толькі тры яе вострыя вяршыні ўскінуліся пад самае неба і гразіліся пратыкнуць гэтыя пухнатыя аблокі. Аблокам было страшна, і яны заўсёды стараліся аблятаць незнаёмую гару бокам.
     – Як жа наверсе дрэнна. Я не чакала, што тут будзе так тужліва і не цікава, – расхвалявалася трохгаловая гара і зачаравана паглядзела ўніз.
     Ад крыўды, што яна не сустрэла на верхавіне неба тое, пра што марыла, гара заплакала, і ручайкі са слёз пацяклі па яе стромкім схілам.
     Шмат тысяч гадоў гара жыла ў смутку. Яна бесперапынку плакала, упрошваючы нябесныя сілы апусціць яе ўніз. Але зрабіць гэта было няпроста. Ніхто не змог дапамагчы самай высокай гары Алтая. Так і засталася яна стаяць, накіраваўшы ў неба тры вострыя вяршыні. Ад моцнага ледзянога ветра ўся яе паверхня зледзянела, "мора слёз", якое сцякала па схілах, ператварылася ў лёд. Вяршыні ледзяной гары заблішчалі на сонца халодным пужаючым бляскам, а снег атуліў яе схілы.
     Гэтую абледзянелую і заснежаную гару людзі назвалі Бялухай. Але яны не часта імкнуцца падняцца на яе вяршыні. Гэта змаглі зрабіць толькі самыя адважныя і адчайныя альпіністы. Снежныя лавіны часта зрываюцца са схілаў гары і накіроўваюцца ўніз у цясніны. Таму, хто ў гэты час апынецца ў цясніне, пагражае дакладная згуба. Тым і славіцца Бялуха. Яна самая высокая гара Алтая, але і самая грозная і небяспечная...
     
     p.s. Вялікія жыццёвыя поспехі не змяняюць характар да лепшага. Калі хтосьці суровы і злы, ідзе ўгару па лесвіцы, не заўважаючы нікога, нават сябра, то наверсе ён застанецца такім жа чэрствым і наравістым.
     
      Гэтая казка-прытча на рускай мове