З неба спускаўся Анёл. Калісьці вельмі даўно ён жыў на Зямлі і быў служыцялем царквы, якую будаваў сам. Там на небе Анёл не змог забыцца на тое, што пакінуў на Зямлі...      Гэта маленькая драўляная царква згубілася на адным з астравоў вялікага возера, і ў свеце нікому не было да яе справы. Дарожка да царквы зарасла травой, ніхто не адчыняў яе дзверы і не заходзіў унутр, каб памаліцца. Ад волкасці і дажджоў яе сцены пазарасталі мохам і прагнілі, абразы збляклі, залаты купал пацьмянеў. Ніхто не званіў у яе званы, ды яна ўжо сама забылася, як гучаць іх галасы. Толькі дрэвы, якія раслі побач, заўсёды былі з ёй. Старыя таполі, ліпы і бярозы ведалі гісторыю закінутай царквы, таму што былі яе аднагодкамі.
     Вельмі даўно, калі толькі яшчэ пабудавалі царкву, дрэвы пасадзілі вернікі. У той час на востраве было некалькі хутароў. Але памёр святар, і людзі паступова з'ехалі з вострава на вялікую зямлю. Вось так царква і дрэвы засталіся адны. Яны ўсё яшчэ чакалі людзей. Але толькі белакрылы Анёл прылятаў да іх. Ён вельмі любіў царкву, якую пакінуў на Зямлі. Аднак Анёл не мог адрамантаваць прагніўшыя драўляныя сцены, не мог ён і пазваніць у званы. Ён толькі мог напоўніць царкву Божай ласкай. Можа быць, таму яна столькі гадоў жыла і не памірала на гэтым забытым людзьмі востраве.
     Таполі і бярозы абаранялі Божае тварэнне ад восеньскіх вятроў і зімовых завірух. Яны ўжо дараслі сваімі верхавінамі да самага неба і, нібы вартавыя, зорка сачылі за ўсім, што адбывалася ў наваколлі. Дрэвы бачылі, як Анёл размаўляў з залётнымі жураўлямі і прасіў іх знайсці і прывезці з вялікай зямлі на востраў добрага чалавека, які б стаў новым служыцялем царквы. Праз год жураўлі прывялі туды маладога чалавека і яго сям'ю. Людзі пасяліліся на маленькім востраве і нанова абжылі яго. Застукалі сякеры і малаткі - гэта рамантавалі старэнькую драўляную царкву.
     Калі Анёл ізноў прыляцеў сюды, ён убачыў сваю любімую царкву абноўленай і пачуў звон яе званоў. У царкву сталі прыходзіць людзі. Увайшоўшы пад яе драўляны свод, яны не маглі не адчуць тую Божую ласку і каханне, якія зыходзілі на іх тут. Царква ажыла і памаладзела. Яна напоўнілася людскай дабрынёй, шчасцем і радасцю. А яе Анёл-захавальнік, радуючыся, узнёсся ў неба і падзяліўся сваёй радасцю з Богам.
     Так! Сапраўды, Свята месца пустым не бывае! З той пары ўсе людзі, якія жывуць на востраве, ідуць у царкву, каб славіць Бога, а Бог пасылае да іх Анёлаў-захавальнікаў і дорыць усім сваю любоў і ласку.
     
      Гэтая казка-прытча на рускай мове