Двое дзвярэй, суседак па лесвічнай пляцоўцы, балбаталі паміж сабой.      – Нам так добра жывецца! Паглядзіце, мілыя, якія мы прыгожыя. У нас новыя ручкі і замкі. Мы так лёгка адчыняемся і зусім не рыпаем, – казалі новыя дзверы старым. – А вас нам шкада. Ваша гаспадыня зусім не беражэ вас. Не змазвае завесы, не фарбуе, нават пыл з вас не знойдзе час сцерці. Не тое, што нашы гаспадары – энергічныя і гаспадарлівыя. Вы б бачылі, як хораша ў нас! Проста ганарова быць дзвярамі такой выдатнай кватэры. А дзе ж ваша гаспадыня? Мы яе так рэдка бачым?
     – Наша гаспадыня хварэе. Яна даўно нікуды не выходзіць. Ведаеце, ёй вельмі дрэнна. Мы чуем яе кашаль кожны дзень, і нам яе вельмі шкада. Вось калі б ваша гаспадыня зазірнула да яе і змагла б хоць чым-небудзь дапамагчы!
     – Вось яшчэ! Будзе яна займацца гэтай старой. У яе досыць сваіх спраў, – успудзіліся новыя дзверы.
     Прайшоў час. Старыя дзверы зусім струхлелі і амаль ніхто, акрамя лекараў, не адчыняў іх. Суседская ж дзверы былі на поўным хаду. У гэту кватэру хадзіла шмат розных людзей – сяброў гаспадароў. Потым старая за суседскімі дзвярамі памерла. Праз некаторы час у яе кватэру ўсялілася зусім яшчэ маладая сям'я…
     Шмат гадоў прайшло з тых часоў. Тыя багатыя гаспадары трохі збяднелі, пастарэлі, ды і некалі такія выхвальныя дзверы ў іх кватэру таксама пастарэлі разам з імі і сталі не такімі прыгожымі, як раней. А суседскія дзверы, з якімі яны калісьці весела балбаталі, моладзь наогул зняла і замяніла новымі. Новыя ж нават і не глядзяць у бок былых прыгажунь. Што ім да іх – бо яны састарэлі, як кажуць, старое аджываючае свой век пакаленне. Вось яны, гэта да! Прыгожыя, новыя, сучасныя. Як і ўсё ў кватэры, якую яны зачыняюць.
     
      Гэтая казка на рускай мове