Па грыбы дзяўчынка ходзіць,
     Шмат грыбоў яна находзіць.
     Рыжыкаў і маслякоў,
     Бабак ды баравікоў.
     
     Паглядзела – баравік, што сядзеў пад елкай, знік.
     А куды? Вядома, Белка ўхапіла грыб з-пад елкі.
     Скок, на дубе грыба спінку зачапіла за галінку.
     Знае ўсіх грыбоў мясціны, начапіла ўсе галіны.
     Жалуды – дубоў дарэнне – пахавала пад карэнне.
     Шмат арэхаў назбірала і ў дупле сваім схавала.
     
     Толькі Дуб не хоча ведаць пра грыбы нічога.
     Летась захварэў ён, саслабеў. Жук кару ў дрэва з'еў.
     Жах! Прачуўшы пра здарэнне, ляціць Дзяцел на збавенне.
     Цуда-Дуб прад ім стаіць, лісцем сумна шамаціць.
     
     – Захварэў я, мілы Дзяцел, да жыцця любоў я страціў.
     Памагі, браток, ты мне ачуняць. Каб па вясне
     Зноў пачуць, як Жаўраночак зазвініць, быццам званочак.
     Трэба мне знайсці, хто зможа зноў зрабіць мяне прыгожым.
     
     – Я змагу, – тут Дзяцел кажа, – не вялікая прапажа
     На ствале тваім кары. Усё зраблю я да зары.
     Дзюбай ствол твой палячу, і з жукоў шкуру спушчу.
     А яшчэ зраблю дупло я і аддам яго я рою
     Пчол, хай лепш яны жывуць, носяць мёд, яго ядуць.
     
     – Згодны я, – прамовіў Дуб. – А дупло не трэба тут будаваць,
     Бо Белка скажа: "Ты мяне ўжо зняважыў"
     Будзе плакаць. З ёй жыву я і таму яе люблю я.
     Хай навешвае грыбы. Іх цярплю я ўсе гады.
     
     Дзень лячыў руплівы Дзяцел усю кару, што стары страціў.
     Цуда-Дуб папрыгажэў, адужэў, памаладзеў.
     – Мілы Дзяцел, за работу дам табе ўзнагароду.
     Белка, жалуды нясі, усе, хітруга, не з'ясі.
     
     – Дзякуй, – Дзяцел торбу ўзяў, Дубу добрае казаў, –
     – Будеш жыць у шчасці доўга без казявак і жукоў.
     Побач хай жыве Ваверка, вось і ўсё, бывай здароў.