Хутка, вельмі хутка прыйдзе Новы Год! У гэты хвалюючы і клапотны для ўсіх нас час, у жыцці Дзядулі Мароза таксама здараюцца неспадзяваныя падзеі, якія дастаўляюць яму непрыемнасці.      Дзядулю Марозу, як галоўнаму "ўручальніку" навагодніх падарункаў, у пераднавагоднія дні трэба быць неверагодна сабраным і ўважлівым, каб своечасова выканаць усе запаветныя жаданні дзяцей. Але Дзядуля стары, таму можа штосьці забыць ці выпусціць з-пад увагі. Калі такія ўчынкі прабачаюць простым старым, то з Дзедам Марозам гэтага дапусціць нельга, ён жа ўсё ж такі Чараўнік! Хоць, дзеці, вам не варта хвалявацца. Усе падарункі ён пакладзе пад вашы святочныя Ёлкі своечасова. А зробіць гэта, калі не ён, тое яго надзейныя вучні, маленькія чараўнікі.
     Вядома, усім вельмі хочацца ведаць, дзе ж Дзядуля Мароз бярэ тыя самыя падарункі. Зараз мы прыадчынім сакрэт яго чараўніцтва.
     Справа ў тым, што навагоднія падарункі для дзяцей Дзядуля Мароз збірае цэлы год. Іх яму адусюль прыносяць і прывозяць. Хто? А ўсё такія ж, як і Дзядуля Мароз, добрыя чараўнікі, якія жадаюць даставіць радасць дзецям. Жывуць гэтыя чараўнікі, хто на Зямлі, а хто ў космасе на далёкіх планетах. Дзядуля Мароз сардэчна дзякуе кожнаму, хто дашле ці прывязе яму падарунак для дзяцей. Але як жа захаваць падарункі ўвесь астатні час да надыходу Новага года?
     Сёлета Дзядуля Мароз выбраў зацішнае непрыкметнае месца для захоўвання падарункаў у далёкім паўночным лесе пад высокай вельмі густой Елкай. Неверагодна пухнатая Елка зможа схаваць пад сваімі лапкамі ўсё, што заўгодна, нават велізарны чароўны куфар з навагоднімі падарункамі. Да канца года куфар напоўніўся ўсім тым, што ў Дзядулі Мароза любяць прасіць дзеці і нават некаторыя дарослыя. Там ляжалі канькі і лыжы, санкі і сноўборды, навушнікі, тэлефоны і планшэты, кнігі, адзежа і абутак, галаўныя ўборы і курткі, упрыгожванні для дзяўчынак, цацкі, цукеркі, мандарыны і яшчэ шмат чаго. Вось толькі звычайную дзіцячую соску Дзядуля Мароз у куфар не паклаў. Навошта яна патрэбна?
     А яна чамусьці аказалася самой што ні на ёсць запатрабаванай.
     Неверагодна! Столькі немаўлят нарадзілася пад Новы год! І яны часта не даюць жыцця бацькам. А калі ў мамы страцілася соска, ці яна яе не купіла своечасова, як жа ёй з такім няўрымслівым дзіцем, якое плача, сустракаць Новы год? Але і гэтую праблему Дзядуля Мароз вырашыў. Ён падарыў немаўлятам бразготкі.
     Ох, і клапотна было сёлета Дзядулю Марозу. Апрача ўсяго іншага ён, як на ліха, страціў месца, дзе знаходзілася сховішча падарункаў. Усё вакол занесла снегам, і Дзядулю Марозу прыйшлося ў завіруху ездзіць па велізарным паўночным лесе ў пошуках куфра з навагоднімі падарункамі. На шчасце, разумная і ўважлівая Вавёрка, якая жыве ў гэтым лесе, часта назірала за Дзядулем Марозам і запомніла, куды ён складае падарункі.
     Заўважыўшы, што ён чымсьці моцна ўстрывожаны, Вавёрка саскочыла з вышыні карабельнай хвоі прама да яго ў санкі і хуценька пралапатала на сваёй вавёрчынай мове:
     – Дзядуля Мароз, што здарылася? Вы штосьці страцілі?
     – Так, страціў то, чаму цаны няма, – з глыбокім сумам у голасе прашаптаў Дзядуля Мароз. – Падарункі для дзяцей. Яны іх так чакаюць! Я збіраў іх і складаў у чароўны куфар цэлы год.
     – Падарункі? Я бачыла, як вы штосьці прыносілі і хавалі ў маім лесе. Поедзем, я пакажу, дзе ваша сховішча.
     І Вавёрка паехала з Дзядулем Марозам па лесе паказваць тую самую Ёлку, пад якой знаходзіўся чароўны куфар. Неўзабаве тройка коней спынілася побач з велізарнай лясной прыгажуняй.
     – Ах, які ж я разява, зусім забыўся на гэта месца. Калі б не ты, Вавёрка, мне было б вельмі кепска, – пажаліўся Дзядуля Мароз, з падзякай гледзячы на Вавёрку.
     А яна нічога не папрасіўшы ў яго, развітаўшыся, хутка саскочыла з санак і ўжо хацела бегчы да свайго дупла, дзе яе зачакаліся малышы ваверчаняты. Ах якія хітруны гэтыя ваверчаняты! Не ўседзелі ў цёплым дупле, крадучыся беглі ўслед за санкамі Дзядулі Мароза і неўзабаве дагналі іх.
     – Мама! Мы тут! – крыкнулі ваверчаняты.
     – Ах вы, гарэзы, навошта прыбеглі сюды? Калі так, то дапамажыце мне адшукаць скарб, – не то жартам, не то сур'езна прамовіў Дзядуля Мароз. – Ён закапаны дзесьці побач з гэтай Ёлкай, – і Дзядуля Мароз паказаў на заснежаныя лапкі Ёлкі.
     Малышы ваверчаняты падбеглі да Елкі і сталі хутка-хутка раскопваць снег вакол яе. Зайчаткі, што стаялі ў старонцы, жыва далучыліся і сталі дапамагаць ваверчанятам.
     Падышоўшы да Ёлкі, Дзядуля Мароз сказаў:
     – Добры дзень, шаноўная Ёлка! Як ты? Спадзяюся, нікому не распавядала пра мой куфар з падарункамі?
     – Нікому! – прашамацела Ёлка. – Ён тут, пад снегам.
     – Вось ён, вось ён! – крыкнулі звераняты, калі з-пад снега паказалася залатое века куфра.
     Неўзабаве яны ўсе разам выцягнулі куфар і зацягнулі ў санкі.
     – За тое, што ты ўсцерагла ад зладзюжак дзіцячыя падарункі, я ўзнагароджу цябе! – прамовіў Дзядуля Мароз.
     Ён грукнуў па мёрзлай зямлі сваім чароўным кіем, і ў гэта ж імгненне Ёлка асвятлілася святлом мільёнаў чароўных зіхатлівых сняжынак, якія ляжалі на яе галінках. Сняжынкі, якія да таго мірна спалі, у адзін момант ажылі, заіскрыліся і пачалі пералівацца ўсімі фарбамі вясёлкі! Гэтае дзіўнае і непаўторнае святло ўзрадавала і напоўніла навагоднім святам увесь паўночны лес. Да Ёлкі пачалі збягацца лясныя звяркі – ваверчаняты, зайчаняты, лісяняты, ваўчаняты, важаняты, мышаняты, медзведзяняты. У кагосьці з іх у лапах былі музычныя інструменты, якія яны самі змайстравалі. Па лесе палілася звонкая музыка. Развесяліўшыся, звяркі ўладкавалі карагод вакол навагодняй Ёлкі.
     Ах, як усё было цікава! У Дзядулі Мароза хапіла падарункаў для кожнага маляняці, але яму нельга было доўга затрымлівацца з малымі ў карагодзе. Ён і так спазніўся, страціў час, адшукваючы чароўны куфар. Таму Дзядуля Мароз, развітаўшыся з сябрамі, сеў у свае крыштальныя беласнежныя санкі і адправіўся разам са Снягуркай у далёкую дарогу па белым свеце раздаваць падарункі дзецям.
     А звераняты паўночнага лесу ўсе навагоднія святы правялі ля ўпрыгожанай Ёлкі, удосталь павесяліўшыся і найграўшыся. Кожная ялінка ў гэтым лесе жадала апынуцца на месцы навагодняй прыгажуні. Можа быць, на будучы год пашанцуе іншай ялінцы з гэтага лесу, і Дзядуля Мароз падорыць ёй сваё навагодняе чараўніцтва ў выглядзе шыкоўнай сукенкі з зіхатлівых сняжынак.
     
      Гэтая казка на рускай мове