Хто цяпер згадае, калі гэта была…
     
     Дзед увосень Ліпку ў садзе пасадзіў.
     Шмат гадоў прабегла, пасталела Ліпка,
     У памяці схаваўшы пах і смак гадзін.
     
     Часам кепска была маладому дрэўцу –
     Вецер і завеі думалі згубіць.
     Толькі Ліпка дзеда памятала словы:
     “Не лянуйся смела ты на свеце жыць”.
     – Вось памру я скора, – дзед шаптаў ёй часам, –
     Ты ж расці дужэйшай за бяроз, дубоў.
     Будзеш многа ведаць пра краіну нашу,
     Што завеца БелаРусею тваёй.
     
     Ліпка не змарнела, а цвіла красуней,
     І свае галіны падымала ўвысь.
     Дзеці падбягалі, абдымалі дрэва.
     Затаіўшы сэрца, слухала ты іх.
     
     – Я такі ж высокі буду ўжо хутка! –
     Малады хлапчына ёй тады казаў.
     Што ж, усё адбылося, памужнеў малеча,
     І пра Ліпку ў садзе ён не забываў.
     
     Шмат людзей хадзіла з Ліпкай абдымацца…
     Дзе ж той сад і хаты, дзе яны жылі?
     Усё згубілі Гора, Вайна і Галеча,
     Што ў абдымках з дрэвам шмат гадоў ішлі.
     
     Хто ж цябе ратуе, дзедавае дрэва,
     Ад бяды, ад жаху, ад тугі людской?
     Можа шчасце тое, што зарыта дзесьці
     Ля тваіх карэнняў у зямлі радной.
     
     Так расці, красуйся, не сумуй ніколі,
     Шчасця і здароўя людзям пажадай.
     Хай парасцвітае ля магутнай Ліпы
     Сад і праслаўляе мой радзімы край!
     
     
     
     p.s. На фота Губернатарская ліпа ў парку імя Горкага ў Мінску.
     Па легендзе, ліпу пасадзіў пры закладцы парку тагачасны губернатар Мінска Захар Карнеяў. Дакументальных пацверджанняў гэтаму няма, аднак узрост ліпы адпавядае часу закладкі парку. Вядома, што губернатар сам пасадзіў першае дрэва, і гэта быў самы прыгожы і здаровы саджанец, здольны ператварыцца ў раскошнае дрэва, якое радуе мінчукоў ужо больш за дзве сотні гадоў.