Высока ў небе за тысячы кіламетраў ад Зямлі жыла выдатная Зорачка. Яе святло было такім яркім, што магло даляцець да самай Зямлі, адбіцца ад люстраной роўнядзі сіняга Акіяна, а затым вярнуцца назад. Зорачка была яшчэ вельмі маладая і хацела падабацца ўсім зоркам і планетам. Імкнучыся быць спакуслівай, яна какетліва падморгвала ўсім без разбору, рассыпаючы вакол сябе сотні маленькіх перламутравых праменьчыкаў.      Зямны Акіян назіраў за Зорачкай з ціхамірным спакоем. Ён яшчэ не быў у яе закаханы, але яму падабалася лавіць на сабе адлюстраванне яе серабрыстых прамянёў. І вось аднойчы ён сказаў зорнай какетцы, што зачараваны яе прыгажосцю, і вельмі жадаў бы бачыць яе побач з сабой. Але цяпер яна бясконца далёка ад яго, ён не можа адчуць усё яе хараство, пакуль не дакранецца да яе. Зорачка чула ўсё, што казаў ёй Акіян, і была ўсцешана яго ўвагай да сябе, хоць прыляцець да яго яшчэ не вырашалася. Ізноў Акіян звяртаўся да яснавокай Зорачцы, усё настойлівей казаў ёй пра сваё каханне і пра тое, што яны павінны быць побач адно з адным. Нарэшце, неразумная Зорачка пагадзілася прыляцець да яго.
     Аднойчы, у ціхую бясхмарную ноч яна адарвалася ад свайго роднага месца і паляцела да Зямлі. А калі амаль дасягнула зямной паверхні і ўбачыла Акіян, то не змагла спыніцца, па інерцыі панеслася далей, насустрач Акіяну, і звалілася ў яго цёплыя сінія воды. Зляцеўшы з такой вышыні, нябесная Зорачка, вядома ж, не змагла застацца ранейшай. Яна разбілася на тысячу малюсенькіх перламутравых асколкаў, якія тут жа ператварыліся ў жывыя акіянскія Зорачкі і ляглі на дно ціхага і пакорлівага Акіяна.
     Так і жывуць гэтыя серабрыстыя Зорачкі ў зямным Акіяне дагэтуль, стаўшы яго часціцай навекі, таму што цяпер ужо Акіян стаў іх родным домам.
     
      Гэтая казка на рускай мове