Бегла Восень па дарозе,
     Уздымаючы вятры.
     Цёмнай хмарай засцілала
     Красу роднай стараны.
     
     Знікла лета.
     З ім уплыла радасць сонечных дзянькоў.
     Стогне Лес:
     “Прыйдзе Завея, сціхне гоман ручайкоў!”
     
     Пахмурнелі Клён з Бярозай.
     Лісце жоўкне на зямлі.
     Прыгадалі, як вясною
     Прыляцелі Жураўлі.
     
     Знікла лета.
     Спевы птушак не пачуе Лес зімой.
     Толькі ў сэрцы ёсць надзея –
     Птушкі вернуцца вясной.
     
     Загудуць і пракурлычуць
     У сінім небе Жураўлі.
     Усміхнуцца Клён з Бярозай:
     “Да вясны, усё ж, дажылі!”